... er zijn betere combinaties.
Het potje staat al een hele tijd in het zicht: een potje
boven op de badkamer, een tweede potje dat doorheen de rest van het huis
verhuist. Kleine man weet waar de potjes voor dienen: al van bij de
potjestraining van zijn neefje is hij enthousiast!
Maar dat enthousiasme vertaalt zich niet echt in succes. Ik
ga ervan uit dat een kindje naar het potje gaat als het daar klaar voor is. Ik
liet alles dus een beetje op zijn beloop. In de kribbe ging kleine man mee naar
het toiletje, het is te zeggen: hij ging op het toiletje zitten en deed daarna
wat hij moest doen in zijn luier.
Dat werd besproken met de verzorgsters, maar ook zij vonden
dat dit niet geforceerd moest worden. Thuis ging kleine man wel regelmatig op
het potje zitten, af en toe een plas in de pot was het resultaat, super!
En toen mocht hij naar school. Ik bracht dit punt naar voor
bij de juf, zij vond het geen probleem dat minister nog een luier droeg, er
waren nog kindjes die nog niet helemaal zindelijk waren, er zou flink geoefend
worden, dus dat zou snel veranderen!
We gingen eerst nog een weekje op vakantie, een weekje dat
we goed ons best deden om te oefenen! Een weekje waarin de pipi overdag bijna
uitsluitend in de pot terecht kwam; we boekten vooruitgang! Ik was hoopvol over
hoe het op school zou verlopen!
Maar de potjestraining lijkt wel de processie van
Echternach: 1 stapje vooruit en 2 achteruit...
Ok, de eerste schoolweken waren we met andere dingen bezig,
het potje bleef staan, de pipi ging opnieuw in de luier... Jammer is het dat ik
niet intensiever kan bezig zijn met de potjestraining: eens thuis gaat de luier
uit, bij het naar bed gaan wordt er een broekje aangedaan. In het weekend geldt
dit bij mij ook, maar oma wil niet mee in het verhaal (want ‘wat als we
weggaan?’ Dan zeg ik dat ze meestal wel een toilet hebben... Maar oma ‘durft’
minister niet zonder luier mee te nemen...)
En dus is er nog te vaak een luier in het verhaal. Dit werd
met de juf besproken: zij stelde voor om geen luier aan te doen op school, maar
daar heb ik mijn bedenkingen bij: ik heb de indruk dat minister beschaamd is
als hij een ongelukje heeft (en ik vrees dus dat we helemaal zullen moeten
herbeginnen als er op school wat ongelukjes zouden zijn...)
Beloningsstickertjes om te motiveren? Niet echt een succes:
aan motivatie ontbreekt het echt niet! Het is meer een ‘angst’, geen idee hoe
ik hierop moet of kan reageren...
Soit, waar staan we vandaag? Heel gek heb ik de indruk dat
minister sneller droog zal zijn ’s nachts dan overdag... Bijna elke morgen
blijkt de luier droog! S. geeft nu ook op school goed aan dat hij pipi moet
doen; thuis geen luier en bijna geen ongelukjes meer! Misschien binnenkort toch
zonder luier naar school??
Is er toch een ongelukje, dan weigert kleine man iets te
zeggen: hij loopt liever ‘vuil’ rond dan dat hij moet toegeven dat hij een
ongelukje had. Vreselijk vind ik dat: niet dat hij een ongelukje heeft, maar
dat hij mij niet toelaat om hem snel te verversen... Dat probeer ik ook
duidelijk te maken, maar ik blijf gewoon een beschaamde blik krijgen (erg
frustrerend: ik voel mij te kort schieten...)
En dan hadden we het nog niet over ‘de grote boodschap’...
Die in het potje doen lijkt echt wel een brug te ver...
Dus... Tips? Iemand??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten