Hèt feestje!

Afgelopen maandag was het zo ver: kleine man werd officieel 3! Moeder werd er wat emotioneel van: de film van 3 jaar ervoor speelde zich nog eens af, wat was het toen een heftige dag... Een dag die zoveel verandering met zich meebracht, een dag die mij op slag de mooiste rol van mijn leven bezorgde: ik mocht mezelf mama noemen! En dat van een pracht van een kerel! Ik kon en kan niet fierder zijn!

Het feestje stond gepland op zaterdag. In de week ervoor werden al wat spullen in huis gehaald, vrijdagavond werden wat meubels verhuisd, de frigo werd gevuld, de eerste kaartjes kwam aan... Minister wist dus heel goed dat er wat te gebeuren stond! Gek: voor het eerst had ik het gevoel dat hij ook echt met ‘zijn’ dagje bezig was (daar zal de school wel voor iets tussenzitten: we kregen zelfs een heuse ‘verjaardagszak’ mee ter voorbereiding van het feestje in de klas!

Zaterdagochtend begonnen we de dag rustig: wat langer blijven liggen in bed, even gezellig knuffelen, en dan rustig aan de dag beginnen! We maakten samen een verjaardagskroon (want in het klasje werd zijn verjaardag pas op maandag gevierd...) en versierden ons huisje met vlaggen en slingers. In de voormiddag werd de taart geleverd! Bijna te mooi om aan te snijden! En daarna kwamen ook de ballonnen aan (ik was nogal teleurgesteld in het eindresultaat, maar goed, er waren ballonnen en dat was wat telde!). ’s Middags bracht ik kleine man even naar zijn bedje voor een dut (achteraf gezien was ik erg blij dat ik die mee inplande!)

Intussen kwam oma langs om de balletjes in tomatensaus klaar te maken. Ik zorgde voor de hapjes.

Daarna haalde ik mijnheertje uit zijn bed en deed ik hem zijn feestoutfit aan! Hij was zo fier (maar heel terecht hoor!) En toen was het tijd om de eerste gasten te ontvangen!

Er werd geklonken op de jarige, de pakjes werden geopend en dan was het tijd voor taart!

Het vuurwerk op de taart vond minister geweldig! Zijn oogjes blonken toen we voor hem zongen en met veel enthousiasme werden de kaarsjes uitgeblazen! Heerlijk om te zien!!

De taart zag er trouwens niet alleen lekker uit, dat was ze ook!

We genoten van een leuke namiddag: er werd gelachen, gebabbeld, plezier gemaakt, het was zoals het hoort te zijn: heerlijk ontspannen en gezellig! De klein mannen amuseerden zich met al het nieuws en uiteraard ook met de ballonnen (die kunnen bij ons gewoon niet ontbreken :-) !)

Later werden de frietjes gehaald en smulden we van de balletjes in tomatensaus (ging vlot binnen, en niet alleen bij de kinderen :-) ). Er werd nog wat gedronken, en toen begon iedereen naar huis te gaan. Kleine man en ik genoten nog wat na, en gingen toen, moe maar heel tevreden naar ons bedje!

De volgende dag stond nog een brunch met vrienden op het programma. In de namiddag haalde ik de verjaardagszak van het klasje boven en bekeken we samen wat er in het klasje allemaal zou gebeuren. Toen ik zei: “Morgen is het ècht jouw verjaardag” kreeg ik als antwoord: “Wééral!” (toch een beetje verwarrend als het feestje en de verjaardag niet op dezelfde dag vallen ;-) !)

Vooraleer ik maandagochtend naar het werk vertrok schreef ik minister nog een extra kaartje, ik zorgde voor een donut met 3 kaarsjes en liet aan oma weten dat ze zeker nog een dikke knuffel van mij moest geven!

’s Avonds haalde ik een erg blij kereltje op: dat hij genoten had van alle aandacht was heel duidelijk! Dankjewel juf Evy!

Wij kijken dus terug op een erg fijn 'feestweekend'! Dat er zo nog vele mogen volgen!! ;-)

Oudercontact #1

Vlak voor de Krokusvakantie was het zo ver: ik werd verwacht voor het eerste oudercontact op school... Moet het gezegd dat ik nieuwsgierig was naar wat de juf te vertellen had?? :-)

Juf Evy begon haar verhaal met de woorden: “S. doet het echt erg goed: hij is enorm enthousiast, hij is een lieve jongen, hij doet flink mee in de groep, hij is niet bang om ook zijn zegje te doen,...”

(Ik voelde de ‘maar’ al aankomen...)

“Maar, S. is ook een echte peuterpuber!” (alsof ik dat nog niet doorhad... :-) ) Hij durft al eens dwars te liggen (gelukkig geen echte boze buien), hij maakt ‘kleinere’ kindjes duidelijk dat er ook met hem rekening gehouden moet worden*, en o ja: hij is zo’n plantrekker... :-)

*De (voorlopig) jongste van mijn zus is een maand of 5 ouder dan kleine man, een beer van een jongen (zeker als je hem met kleine man vergelijkt). Die beer weet dat, en maakt misbruik van zijn fysiek voordeel: het gebeurt regelmatig dat minster een duw of kneep krijgt als hij niet meteen zijn speelgoed wil afgeven ofzo. In het klasje doet kleine man nu soms hetzelfde: alsof hij aan de (voor hem) zwakkere kindjes wil duidelijk maken dat hij ‘de sterke’ van de twee is (dat vond ik niet zo fijn om te horen, maar de juf verzekerde me dat dit helemaal geen problematisch gedrag is!)

De avond voordat kleine man aan zijn schoolcarrière begon, schreef ik zijn juf een mail. Ik maakte de mail zo op dat het was alsof minister zichzelf even voorstelde. Blij was ik toen ik tijdens het gesprek met de juf vaststelde dat ik mijn zoon behoorlijk goed ken intussen :-)

Zo schreef ik o.a. dat mijn heerlijke man erg enthousiast is, maar dat hij meestal eerst even de kat uit de boom kijkt (herken ik heel erg in mezelf); juf Evy bevestigde dit door haar opmerking dat S. meestal eerst even kijkt naar wat de andere kindjes doen, om dan voor 100% aan zijn taakjes te beginnen!

Een bezorgdheid die ik met de juf deelde (we hadden het er ook over tijdens het wenmoment): mijn kleine man is een echte knuffelaar. Hij heeft op tijd een knuffel nodig, en zal daar ook om vragen.  Ook dit werd bevestigd toen de juf zei dat S. soms in groep het handje van het kindje naast hem vastneemt, gewoon ter bevestiging. Of gaat hij naar het toiletje, dan heeft hij graag dat juf Evy hem goed vasthoudt (hij is een beetje bang dat hij in de pot zal vallen denk ik..), maar ook na het toiletmoment wil hij graag nog een extra knuffel! (heel blij dat dit allemaal kan!)

Dat mijn zoon een plantrekker is, daar hoef ik geen tekening bij te maken :-) Toch verduidelijkte juf Evy dit door te vertellen dat hij al eens moe is en een dutje wil gaan doen op de momenten dat de kindjes iets moeten doen dat hij niet graag doet... ;-)

Maar ook is minister af en toe een beetje lui en probeert hij taakjes van zich af te schuiven door te doen alsof hij iets niet kan. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat hij zelf zijn jasje kan aandoen (vroeg ik dat, dan stond hij wat te klungelen... Intussen weet ik beter!) Een werkpunt voor de mama: ik moet kleine man zelfstandiger laten zijn en niet te snel een taak uit handen nemen...

De charmes van kleine man kwamen uiteraard ook aan bod: sinds juf Evy op het toneel verscheen is zij zijn God. Al zijn er blijkbaar kapers op de kust: zo liet juf Marleen vallen dat ze het geweldig vond dat S. zo verliefd naar haar kan kijken... (die zoon van mij... ;-) !)

Conclusie: minister vond zijn plekje in de groep, hij gaat graag naar school en de juf vindt het fijn dat deze peuterpuber deel uitmaakt van haar groepje!

Is dit de trend voor de volgende 16 jaar??? ;-)

Kleine man en het potje...

... er zijn betere combinaties.

Het potje staat al een hele tijd in het zicht: een potje boven op de badkamer, een tweede potje dat doorheen de rest van het huis verhuist. Kleine man weet waar de potjes voor dienen: al van bij de potjestraining van zijn neefje is hij enthousiast!

Maar dat enthousiasme vertaalt zich niet echt in succes. Ik ga ervan uit dat een kindje naar het potje gaat als het daar klaar voor is. Ik liet alles dus een beetje op zijn beloop. In de kribbe ging kleine man mee naar het toiletje, het is te zeggen: hij ging op het toiletje zitten en deed daarna wat hij moest doen in zijn luier.

Dat werd besproken met de verzorgsters, maar ook zij vonden dat dit niet geforceerd moest worden. Thuis ging kleine man wel regelmatig op het potje zitten, af en toe een plas in de pot was het resultaat, super!

En toen mocht hij naar school. Ik bracht dit punt naar voor bij de juf, zij vond het geen probleem dat minister nog een luier droeg, er waren nog kindjes die nog niet helemaal zindelijk waren, er zou flink geoefend worden, dus dat zou snel veranderen!

We gingen eerst nog een weekje op vakantie, een weekje dat we goed ons best deden om te oefenen! Een weekje waarin de pipi overdag bijna uitsluitend in de pot terecht kwam; we boekten vooruitgang! Ik was hoopvol over hoe het op school zou verlopen!

Maar de potjestraining lijkt wel de processie van Echternach: 1 stapje vooruit en 2 achteruit...

Ok, de eerste schoolweken waren we met andere dingen bezig, het potje bleef staan, de pipi ging opnieuw in de luier... Jammer is het dat ik niet intensiever kan bezig zijn met de potjestraining: eens thuis gaat de luier uit, bij het naar bed gaan wordt er een broekje aangedaan. In het weekend geldt dit bij mij ook, maar oma wil niet mee in het verhaal (want ‘wat als we weggaan?’ Dan zeg ik dat ze meestal wel een toilet hebben... Maar oma ‘durft’ minister niet zonder luier mee te nemen...)

En dus is er nog te vaak een luier in het verhaal. Dit werd met de juf besproken: zij stelde voor om geen luier aan te doen op school, maar daar heb ik mijn bedenkingen bij: ik heb de indruk dat minister beschaamd is als hij een ongelukje heeft (en ik vrees dus dat we helemaal zullen moeten herbeginnen als er op school wat ongelukjes zouden zijn...)

Beloningsstickertjes om te motiveren? Niet echt een succes: aan motivatie ontbreekt het echt niet! Het is meer een ‘angst’, geen idee hoe ik hierop moet of kan reageren...

Soit, waar staan we vandaag? Heel gek heb ik de indruk dat minister sneller droog zal zijn ’s nachts dan overdag... Bijna elke morgen blijkt de luier droog! S. geeft nu ook op school goed aan dat hij pipi moet doen; thuis geen luier en bijna geen ongelukjes meer! Misschien binnenkort toch zonder luier naar school??

Is er toch een ongelukje, dan weigert kleine man iets te zeggen: hij loopt liever ‘vuil’ rond dan dat hij moet toegeven dat hij een ongelukje had. Vreselijk vind ik dat: niet dat hij een ongelukje heeft, maar dat hij mij niet toelaat om hem snel te verversen... Dat probeer ik ook duidelijk te maken, maar ik blijf gewoon een beschaamde blik krijgen (erg frustrerend: ik voel mij te kort schieten...)

En dan hadden we het nog niet over ‘de grote boodschap’... Die in het potje doen lijkt echt wel een brug te ver...

Dus... Tips? Iemand??

Qtime met kleine man

Ik schreef al eerder dat ik beweging belangrijk vind. Mijn bijna 3-jarige heeft heel wat energie; een deel daarvan raakt hij kwijt op school, laat het weer het toe, dan geraakt hij een ander deel van die energie kwijt tijdens het buitenspelen! Maar dan nog is er energie, en die zie ik graag nuttig gebruikt!

Zo gaan wij al bijna 2 jaar naar de watergewenning. Heel erg leuk is dat! Minister begon in het peutergroepje als jongste en kleinste, maar wist altijd goed mee te doen! Vorig jaar verhuisde hij naar de kleutergroep. Grappig was dat toen: fysiek is hij niet de grootste, dat maakte dat hij vooral vooraan in het badje zijn oefeningen moest doen :-) Onlangs begon een nieuwe reeks, al een paar weken heb ik de indruk dat kleine man wat minder klein is, en dat werd bevestigd: we konden best een eind stappen in het zwembad! Problemen met de oortjes maakten dat mijnheer een reeks niet volgde, dus ik merkte dat het al even geleden was dat we in het zwembad waren; maar aan enthousiasme geen gebrek! Soms een beetje bang, maar mama was dicht in de buurt, en dan gingen de oefeningen eens zo vlot!

Bijna 3 en dus ook veel meer mogelijkheden om extra beweging in te plannen! Zo vond ik ‘Joepla’ bij ons in de buurt. Zij organiseren elke zondagvoormiddag een uurtje beweging voor de allerkleinsten (vanaf 3). We volgden een proefles, deze begon goed, maar minister had een off weekend, en kreeg halverwege een boze bui. Zo boos dat we uiteindelijk vroeger naar huis gingen. Ik mailde achteraf met de organisatie, zij lieten me weten dat er geen probleem was en dat we in september gewoon kunnen aansluiten als de nieuwe reeks van start gaat!

En ook in de naburige gemeente vond ik een leuke activiteit, en niet alleen voor kleine man! Blijkbaar ben ik niet de enige mama die graag wat meer zou bewegen (alsof ik daar aan twijfelde!); ik vond nu een organisatie die de perfecte oplossing biedt: op woensdagnamiddag kunnen de kindjes gaan ‘sporten’, tegelijkertijd wordt er ook beweging voor de mama’s aangeboden! Super! Geen opvangprobleem, en beweging voor beiden! Hopelijk kunnen we daar vanaf september ook terecht!

Zelf ga ik wekelijks naar de yoga, een uurtje voor mezelf, een uurtje mijn hoofd vrij maken, en jawel: ook een uurtje werken aan mijn spieren enzo :-) Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven, maar ik ben fan: ik kijk wekelijks uit naar dit uurtje! Heel fijn is het ook om te zien dat kleine man dit graag meedoet! Nee: ik beoefen niet elke avond yoga, maar af en toe doen we wel eens een oefening. In het laatste boekje van ‘Doremi mini’ stond yoga centraal. Ik geloof dat (kleine) kinderen baat hebben aan wat oefeningen om rustig(er) te worden: zij krijgen zoveel prikkels te verwerken! We lazen dan ook samen het boekje en probeerden alle beschreven oefeningen uit. Nu toont kleine man met plezier wat hij kan, en vraagt hij regelmatig of we ‘het bijtje’ of ‘het hondje’ of ‘de poes’ of... nog eens doen! Heerlijk toch!

En binnenkort kunnen we ook weer deftig wandelen en fietsen, wat kijken we daar naar uit!