Kleine man groeit op bij zijn mama. Verder heeft hij een
goede band met oma, met zijn meters, met vele tantes,... Natuurlijk zijn er ook
mannen in zijn leven: opa, verschillende nonkels, vrienden, de neefjes,...
Toch vraag ik me af en toe af of het ontbreken van een man
in zijn thuissituatie effect op hem zal hebben. Ik schreef eerder al eens dat
ik af en toe mannelijk uit de hoek zal moeten komen om het evenwicht wat te
bewaren! Niet dat ik een poppemieke ben hoor, integendeel! Maar ik ben geen man...
Gelukkig (nu ja :-)
) kon ik al vaststellen dat sommige ‘mannelijke trekken’ gewoon genetisch
bepaald zijn... Zo was ik ontzettend benieuwd of het feit dat minister opgroeit
bij mij zou betekenen dat hij beter met pijntjes zou kunnen omgaan (ik zal niet
snel klagen en moet echt niet meer vooruit kunnen alvorens ik akkoord ga met
een dagje ziekteverlof ofzo)
Niet dus...
Stoot minister zijn teen, gaat hij eens tegen de grond of
wat dan ook (groot worden lukt niet zonder slag of stoot...) dan krijg ik
steevast te horen: “mama, mij ijszak nodig!” En dan kruipt minister in de zetel
met de ijszak op het pijntje om daar wat zielig te liggen wezen ;-)
Opa is bij ons hèt voorbeeld van mannelijk lijden... Op een
keer zat hij ‘ziek’ te wezen in de zetel, oma, mijn zus en ik probeerden het
gezucht en het geklaag zo goed mogelijk te negeren; de neefjes daarentegen...
“Maar opa toch...”
“Doet het pijn opa??”
En ze gingen allemaal medelevend hun hoofd op zijn schoot
leggen... Ze begrepen mekaar in het leed...
Mannen... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten