Een blogje voor de archieven :-)
Ogenblikken die de voorbije weken plaatsvonden en die me een warm gevoel bezorgden,
daarom wil ik ze graag meenemen in ons ‘dagboek’!
Zo waren we onlangs bij mijn zus: de neefjes keken tv,
kleine man ging buiten wat schommelen. Ik ging bij hem en begon op de 2de
schommel wat heen en weer te wiegen. Minister wist te vertellen dat enkel Jan heel
hoog kon schommelen. Ik zei dat ik dat ook kon en voegde meteen de daad bij het
woord. Kleine man riep meteen dat ik moest stoppen, dat ik gewoon heel rustig
wat moest wiegen, dat dat goed was! :-)
Ongelooflijk schattig dat hij zo bezorgd is om zijn mama!
Er zijn nog wel meer zaken die hij oppikte van mijn gedrag.
Zo denk ik dat ik mag zeggen dat ik behoorlijk mijn plan kan trekken als het op
klusjes en zo aankomt. Al weet ik ook goed waar ik hulp voor moet inschakelen
(zo ben ik levensgevaarlijk met een boor... :-)
). Ik heb daar geen moeite mee: weten waar je terecht kan als je hulp nodig
hebt is trouwens veel waard (bedankt nonkel, bedankt schoonbroer,... :-) !)
Dat kleine man dit principe ook kent, maakte hij een paar
weken geleden duidelijk! We hebben intussen onze nieuwe wagen, eentje die wèl
in de garage geparkeerd kan worden! Ik vroeg aan onze overbuur (Nico, een
vrachtwagenchauffeur!) of hij mij even kon helpen; wij oefenden wat, en sinds
dat ogenblik rij ik dagelijks in de garage! S. was bij die ‘oefensessie’
aanwezig :-)
Dus: een paar weken geleden: ik reed in de garage, maar deed
iets verkeerd, het lukte me echt niet om in onze box te rijden... Minister was
intussen aan het zeuren dat hij zijn gordel niet loskreeg, dat ik NU moest
helpen,... Ik zei nogal kort dat hij zich rustig moest houden omdat ik anders
tegen de muur zou rijden... Kleine man zijn antwoord:
“Wacht, ik zal Nico halen, dan kan hij helpen!”
Goed zo jongen!
(uiteindelijk lukte het toch om zonder schade in de garage
te rijden ;-) )
Fijn om te zien hoe hij meeneemt wat hij zelf ervaart en dat
zich dat ook uit in zijn gedrag. Zorgzaam zijn voor anderen is mooi! Je niet te
goed voelen om hulp te vragen waar nodig; het kan je maar verder helpen!
Een hele tijd geleden had ik het met een ex-collega over de
voorbeeldfunctie die niet alleen ouders hebben: ik zei dat ik die rol evengoed
weggelegd vond voor opvoedsters, juffen,... Ik kreeg als antwoord dat ik dat
helemaal verkeerd zag: enkel de ouders zijn verantwoordelijk voor de opvoeding
van hun kind. PUNT
Ik gaf aan dit anders te zien: uiteindelijk zie ik kleine
man nog steeds maar een heel klein stuk van de dag: ’s ochtends zorg ik (maar
meestal oma) dat hij gewassen, gekleed en gevoed naar school kan vertrekken. ’s
Avonds haal ik hem op en zorg ik dat hij gevoed, gewassen en anders gekleed in
zijn bedje geraakt. De paar uurtjes die we hebben probeer ik gezellig, leuk, nuttig,...
opvoedend te laten verlopen. Maar die uren daartussen kan ik me niet met zijn
opvoeding bezighouden... Uiteraard zou ik dat graag willen, maar zo zit het
niet in mekaar...
Ook toen haalde ik het kopieergedrag van klein mannen naar
voor door een anekdote te vertellen:
Kleine man en zijn neefje hadden beiden een grasmaaiertje.
Ons neefje liep daarme rond alsof hij een stoere landbouwer was; kleine man
huppelde bijna achter zijn grasmaaier... Tja: ons neefje ziet mijn schoonbroer
het gras maaien; kleine man zag mij dat doen (ok: ik denk dat de buren ook van
het schouwspel genoten als ik er aan begon: vaak deed ik dat snel snel na een
werkdag, en deed ik dat dus gewoon met mijn outfit van overdag: gras maaien op
hoge hakken, ’t is eens iets anders :-)
)
Ook merk ik dat S. sinds hij naar school gaat andere dingen
doet dan daarvoor, gewoon omdat hij dat meepikte in de klas, van het gedrag van
andere kindjes, van de juffen,...
Het laat me stilstaan bij het feit dat ik af en toe ook eens 'mannelijk' uit de hoek zal moeten komen wil ik het evenwicht voor minister wat bewaren ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten