Dè man in kleine man

Kleine man groeit op bij zijn mama. Verder heeft hij een goede band met oma, met zijn meters, met vele tantes,... Natuurlijk zijn er ook mannen in zijn leven: opa, verschillende nonkels, vrienden, de neefjes,...

Toch vraag ik me af en toe af of het ontbreken van een man in zijn thuissituatie effect op hem zal hebben. Ik schreef eerder al eens dat ik af en toe mannelijk uit de hoek zal moeten komen om het evenwicht wat te bewaren! Niet dat ik een poppemieke ben hoor, integendeel! Maar ik ben geen man...

Gelukkig (nu ja :-) ) kon ik al vaststellen dat sommige ‘mannelijke trekken’ gewoon genetisch bepaald zijn... Zo was ik ontzettend benieuwd of het feit dat minister opgroeit bij mij zou betekenen dat hij beter met pijntjes zou kunnen omgaan (ik zal niet snel klagen en moet echt niet meer vooruit kunnen alvorens ik akkoord ga met een dagje ziekteverlof ofzo)

Niet dus...

Stoot minister zijn teen, gaat hij eens tegen de grond of wat dan ook (groot worden lukt niet zonder slag of stoot...) dan krijg ik steevast te horen: “mama, mij ijszak nodig!” En dan kruipt minister in de zetel met de ijszak op het pijntje om daar wat zielig te liggen wezen ;-)

Opa is bij ons hèt voorbeeld van mannelijk lijden... Op een keer zat hij ‘ziek’ te wezen in de zetel, oma, mijn zus en ik probeerden het gezucht en het geklaag zo goed mogelijk te negeren; de neefjes daarentegen...

“Maar opa toch...”

“Doet het pijn opa??”

En ze gingen allemaal medelevend hun hoofd op zijn schoot leggen... Ze begrepen mekaar in het leed...

Mannen... ;-)

Kleine man en zijn mama

Een blogje voor de archieven :-) Ogenblikken die de voorbije weken plaatsvonden en die me een warm gevoel bezorgden, daarom wil ik ze graag meenemen in ons ‘dagboek’!

Zo waren we onlangs bij mijn zus: de neefjes keken tv, kleine man ging buiten wat schommelen. Ik ging bij hem en begon op de 2^de schommel wat heen en weer te wiegen. Minister wist te vertellen dat enkel Jan heel hoog kon schommelen. Ik zei dat ik dat ook kon en voegde meteen de daad bij het woord. Kleine man riep meteen dat ik moest stoppen, dat ik gewoon heel rustig wat moest wiegen, dat dat goed was! :-)

Ongelooflijk schattig dat hij zo bezorgd is om zijn mama!

Er zijn nog wel meer zaken die hij oppikte van mijn gedrag. Zo denk ik dat ik mag zeggen dat ik behoorlijk mijn plan kan trekken als het op klusjes en zo aankomt. Al weet ik ook goed waar ik hulp voor moet inschakelen (zo ben ik levensgevaarlijk met een boor... :-) ). Ik heb daar geen moeite mee: weten waar je terecht kan als je hulp nodig hebt is trouwens veel waard (bedankt nonkel, bedankt schoonbroer,... :-) !)

Dat kleine man dit principe ook kent, maakte hij een paar weken geleden duidelijk! We hebben intussen onze nieuwe wagen, eentje die wèl in de garage geparkeerd kan worden! Ik vroeg aan onze overbuur (Nico, een vrachtwagenchauffeur!) of hij mij even kon helpen; wij oefenden wat, en sinds dat ogenblik rij ik dagelijks in de garage! S. was bij die ‘oefensessie’ aanwezig :-)

Dus: een paar weken geleden: ik reed in de garage, maar deed iets verkeerd, het lukte me echt niet om in onze box te rijden... Minister was intussen aan het zeuren dat hij zijn gordel niet loskreeg, dat ik NU moest helpen,... Ik zei nogal kort dat hij zich rustig moest houden omdat ik anders tegen de muur zou rijden... Kleine man zijn antwoord:

“Wacht, ik zal Nico halen, dan kan hij helpen!”

Goed zo jongen!

(uiteindelijk lukte het toch om zonder schade in de garage te rijden ;-) )

Fijn om te zien hoe hij meeneemt wat hij zelf ervaart en dat zich dat ook uit in zijn gedrag. Zorgzaam zijn voor anderen is mooi! Je niet te goed voelen om hulp te vragen waar nodig; het kan je maar verder helpen!

Een hele tijd geleden had ik het met een ex-collega over de voorbeeldfunctie die niet alleen ouders hebben: ik zei dat ik die rol evengoed weggelegd vond voor opvoedsters, juffen,... Ik kreeg als antwoord dat ik dat helemaal verkeerd zag: enkel de ouders zijn verantwoordelijk voor de opvoeding van hun kind. PUNT

Ik gaf aan dit anders te zien: uiteindelijk zie ik kleine man nog steeds maar een heel klein stuk van de dag: ’s ochtends zorg ik (maar meestal oma) dat hij gewassen, gekleed en gevoed naar school kan vertrekken. ’s Avonds haal ik hem op en zorg ik dat hij gevoed, gewassen en anders gekleed in zijn bedje geraakt. De paar uurtjes die we hebben probeer ik gezellig, leuk, nuttig,... opvoedend te laten verlopen. Maar die uren daartussen kan ik me niet met zijn opvoeding bezighouden... Uiteraard zou ik dat graag willen, maar zo zit het niet in mekaar...

Ook toen haalde ik het kopieergedrag van klein mannen naar voor door een anekdote te vertellen:

Kleine man en zijn neefje hadden beiden een grasmaaiertje. Ons neefje liep daarme rond alsof hij een stoere landbouwer was; kleine man huppelde bijna achter zijn grasmaaier... Tja: ons neefje ziet mijn schoonbroer het gras maaien; kleine man zag mij dat doen (ok: ik denk dat de buren ook van het schouwspel genoten als ik er aan begon: vaak deed ik dat snel snel na een werkdag, en deed ik dat dus gewoon met mijn outfit van overdag: gras maaien op hoge hakken, ’t is eens iets anders :-) )

Ook merk ik dat S. sinds hij naar school gaat andere dingen doet dan daarvoor, gewoon omdat hij dat meepikte in de klas, van het gedrag van andere kindjes, van de juffen,...

Het laat me stilstaan bij het feit dat ik af en toe ook eens 'mannelijk' uit de hoek zal moeten komen wil ik het evenwicht voor minister wat bewaren ;-)

Oudercontact #2

Het einde van het schooljaar nadert... Het 1^ste schooljaar van kleine man zit er bijna op...

Stop stop, dit gaat echt veel te snel... Waar is de tijd dat ik met een klein hummeltje op mijn borst dacht dat school nog jàren van ons verwijderd was???

Maar goed, een schooljaar op zijn eind; tijd dus voor het oudercontact!

Gek dat je zelfs in de peuterklas 2x op het appèl geroepen wordt; maar wel fijn om te horen wat de juf te vertellen heeft over je spruit; om te horen hoe zij je kapoen leerde kennen en zag evolueren de voorbije maanden.

Er werd eigenlijk niet veel nieuws verteld: kleine man is in de klas het kereltje dat ik ken van thuis: lief, enthousiast, een speelvogel, af en toe een schelm (zeker in de buurt van zijn ‘partner in crime’ Lucy... :-) ), nog steeds eerst de kat uit de boom kijkend, een deel van de groep maar evengoed in staat om zichzelf bezig te houden. Minister kan echt opgaan in een spel en vindt het dan niet altijd makkelijk om daar uitgehaald te worden om wat anders te gaan doen. Wordt ook af en toe eens boos, heeft regelmatig bevestiging nodig en is nog steeds een ongelooflijke knuffelaar!

En ja, hij kiest meestal gewoon voor zijn gemak: een plantrekker die overal een uitleg voor heeft, die anderen (diegenen die hem nog niet kennen) voor zijn kar probeert te spannen (want “mij kan dat niet; mij is nog een beetje klein!” (dan ineens wel... :-) ))

Gelukkig kennen ze S. intussen en wordt deze houding niet getollereerd (dat doe ik thuis ook niet: ja wij moeten opruimen vooraleer we iets anders, iets leuks, kunnen doen; of ja wij moeten zelf jas en schoenen uitdoen en die dan ook nog eens op de juiste plaats leggen,...) Dat is op school niet anders man... ;-)

Tot daar eigenlijk niets bijzonders: minister is nog steeds een èchte peuterpuber die grenzen aftast, en die zijn eigen persoontje aan het ontwikkelen is!

Uiteraard was het volgende punt het potjesdrama... Zoals eerder gezegd is dit echt de processie van Echternach... Alle eerder besproken punten kwamen aan bod, conclusie: we staan nog steeds even ver dan aan het begin van het schooljaar, en dat is echt niet goed... Heel frustrerend vind ik dit, vooral omdat ik zelf niet goed meer weet hoe hier mee om te gaan: welke houding ik ook aanneem, het haalt allemaal niets uit. Minister is een beetje lui en vindt de luier zo’n gemak; waarom dat opgeven??

En dus werd beslist om vandaag te starten met een nieuw plan: kleine man is zonder luier naar het klasje. Nee, hij is daar niet klaar voor, en ja hij zal ongelukjes hebben (ik gaf hem zo ongeveer een valies reservekledij mee!); maar misschien dat hij daardoor zal beseffen dat hij de enige in de klas is die nog luiertjes draagt (ik hoop oprecht dat dit een motivatie zal zijn om gewoon die klik in zijn hoofd te maken en gewoon naar het potje/het toiletje te gaan...)

Wordt vervolgd...

Eindconclusie: we hebben ‘vakantiewerk’: na de zomervakantie is het de bedoeling dat we luiervrij zijn! (ik beloofde minister dat ik het geld dat ik nu aan de luiers spendeer in zijn spaarpotje zal stoppen en dat hij daarmee dan iets leuks mag kiezen; je weet nooit he ;-) )

Verder is S. een flinke jongen die klaar is voor het volgende klasje! En hij verhuist niet alleen: juf Evy ‘promoveerde’ naar de 1^ste kleuteklas, en zij gaat dus gewoon mee met haar  groepje!

Maar eerst: VAKANTIE!!

Kakelbont

Afgelopen maandag ging minister voor het eerst op schooluitstap! Het werd een uitstapje naar ‘Kakelbont’; een lokale binnenspeeltuin.

Op voorhand was kleine man niet zo heel erg enthousiast... Het was natuurlijk iets ‘nieuws’, en mijn held op kousenvoeten moet altijd eerst wennen aan nieuwe dingen! Tegen dat hij op school aankwam vond hij het idee om met de andere kindjes op de bus te zitten wel al een leuk vooruitzicht!

Juf Evy haar hand werd goed vastgehouden en zo vertrok de bus vol jong geweld! :-)

Superenthousiast en doodop haalde ik mijn spook ’s avonds op! Hij had genoten!! Zoals verwacht werkte het enthousiasme van de andere kindjes aanstekelijk! De trampoline en de ‘grooote glijbaan’ waren de favorieten; maar eigenlijk viel het hele gebeuren goed in de smaak! Zo fijn om te zien!

Eens thuis had ik niet eens de tijd om zijn pyamaatje aan te trekken: hij zag zijn zeteltje, ging er in liggen en zijn oogjes vielen dicht nog voor ik mijn schoenen uithad :-)

Geweldig toch! Op naar het volgende uitstapje jongen! ;-)

Vaderdag (2)

Wat een fijn weekend hebben we achter de rug! Op voorhand had ik wat stress voor die ‘eerste’ vaderdag, maar dat bleek helemaal niet nodig!

Juf Evy hield rekening met mijn bezorgdheden: er werd gebabbeld zonder door te drammen; er was een aangepast geschenkje/gedichtje* voor meter; en eigenlijk passeerde gisteren alsof het een gewone zondag was!

Vrijdagochtend was kleine man wat koortsig, hij kwam uit bed met waterige oogjes. Had al een paar dagen last van zijn darmpjes, oma kon inspringen, dus ik besliste minister een dagje bij haar te laten: zo kon hij wat extra rusten en op krachten komen!

Achteraf kreeg ik wat foto’s van wat de kindjes in het klasje deden: die dag stond helemaal in het teken van de papa’s; heel rouwig was ik er niet om dat S.daar niet bij was! (Al ben ik er intussen vrij zeker van de juf Evy dit ook goed opgevangen zou hebben!)

Toen ik minister ’s avonds ophaalde voelde hij zich al veel beter! Mama moest nog even naar de dokter, dat vond kleine man niet zo heel leuk (vooral niet toen er wat bloed geprikt moest worden). Na de bevestiging dat het echt geen pijn deed ging minister zelf aan de slag en moest hij mijn mond ook even inspecteren! (de volgende dag haalde hij zijn eigen dokterstasje boven en werd ik opnieuw aan wat onderzoeken onderworpen :-) !)

We gingen naar huis, hadden een rustige avond en gingen gelijk naar bed, dan vond kleine man ‘zo lief van mij!’ ;-)

Zaterdagochtend was ik al vroeg van de partij: problemen met het internet, dus de technieker kwam langs (om 8u... :-( ) Soit, dat zou opgelost moeten zijn! S. stond daardoor ook vroeger op dan verwacht. Hij leek zich veel beter te voelen, maar we hielden het toch rustig: we rommelden wat in het huis, we bakten cupcakes die we later samen versierden; er werd uitgebreid in bad gegaan. Een ritme dat ik wel gewoon zou kunnen worden :-)

Na de middag deden we boodschappen: op zondag hadden we een etentje gepland, we moesten dus nog het één en het ander in huis halen! Terug thuis maakte ik alvast de taart voor de volgende dag en de tafel werd gedekt. Daarna was het al tijd om naar meter Karo en co te gaan: daar werden we verwacht voor een bbq!

De jongens speelden fijn, we aten lekker, we babbelden er op los; het was een hele fijne avond! We maakten het niet te laat, maar de dag had lang genoeg geduurd! Eens thuis werd er nog wat nagepraat over de voorbije dag, en toen ging kleine man naar zijn bedje!

Zondagochtend stond ik opnieuw redelijk vroeg op: er was toch nog wel wat te doen! Minister bleef wat langer liggen. Eens wakker wilde hij graag helpen in de keuken, dat was een beetje moeilijk, dus S. gaf aan dat het toch maar saai was en dat hij liever wat wilde spelen! Zo gezegd zo gedaan!

Onze gasten arriveerden; S.gaf zijn geschenkje aan meter en mompelde zijn versje. .. We genoten op het terras van een aperitiefje en proefden daarna van mijn ‘kookkunsten’; de middag vloog voorbij! De gasten gingen weer naar huis, we ruimden op, maakten alles klaar om aan de nieuwe werk- en schoolweek te beginnen, we keken wat tv, we babbelden over het voorbije weekend en dan was het tijd om naar bed te gaan!

Een grote dag voor kleine man vandaag: voor het eerst gaat hij op schooluitstap! Hij leek een beetje ‘bang’ voor het onbekende, maar ik denk dat dat wel losloopt eens hij het enthousiasme van de andere kindjes zal opmerken!

Ik ben benieuwd naar de verhalen als ik minister straks ga ophalen! :-)

* Voor de archieven:

Pats, boem, bang;

Een dikke zoen op jouw wang!

Ik hou van jou,

Mijn leven lang!

Slaapritueel

Het moet gezegd: kleine man is geen vaste slaper, maar naar bed gaan is meestal geen probleem!

Juist; meestal: deze week is dat wel even anders...

Normaal gaat minister rond 19.15u zelf naar boven (kan een kwartiertje vroeger of later, maar meestal is dat het uur waarop de dag lang genoeg geduurd heeft voor kleine man). Kleertjes uit, nieuwe luier (jawel, nog steeds... :-( ) en pyama aan, tanden poetsen, verhaaltje kiezen en lezen, even praten over de voorbije dag, nog een dikke knuffel en “Tot straks lieverd, mama houdt van jou!”

Doorslapen, daar doet S. (nog?) niet aan mee: midden in de nacht word ik dus gewekt als minister dorst heeft, of moet plassen (want jawel: een luier, maar toch liefst pipi op het potje), omdat hij naar gedroomd heeft, omdat hij even bevestigd wil hebben dat ik er nog ben; maar ook omdat bebeer of tutje (ook daar: nog steeds...) weg zijn, omdat het te licht is, omdat hij te koud of te warm heeft,... We kennen het intussen... ik zeg het: dit is hetgene dat na al die maanden echt het zwaartst doorweegt: al 4 jaar heb ik gebroken nachten... (zwangerschap incluis)

Blijkbaar is minister een lichte slaper... Praktische oplossingen voor verschillende van de ‘problemen’ (water binnen handbereik, een veilig bereikbaar potje met voldoende licht;  mijnheertje slaapt vaak in het grote bed, dus dan ben ik gewoon aanwezig als hij die bevestiging nodig heeft,...) genoeg, maar doorslapen is voorlopig dus geen succes; misschien... ooit...

Blij ben ik dan ook dat het naar bed gaan in elk geval zonder problemen verloopt! We gaan regelmatig op vakantie, ook dan lukt dat aardig. Dat dat zo vlot gaat werd trouwens al vaak bevestigd: door onze babysit, door de opvang als S.uit gaat logeren, door reisgenoten,...

En toen was het ineens deze week... Een week waarin we al elke avond ‘loze oorlog’ hadden omdat ik straal genegeerd word als ik zeg dat het tijd is om naar bed te gaan. Mijnheer doet liever zijn eigen ding. Geraakt hij toch boven, dan hangt hij het wat uit. Natuurlijk laat ik dat niet zomaar gebeuren, maar zei ik al dat ik genegeerd word??  ‘Dreigen’ is geen aanpak voor minister (want: “ S. als je nu niet dit, dan (bv.) geen verhaaltje!” -> werkt langs geen kanten: het zal minister op dat moment worst wezen of er al dan niet een verhaaltje voorgelezen wordt...

Heb ik er na flink onderhandelen, na kordaat geweest te zijn, na begrijpend gereageerd te hebben,...  genoeg van en leg ik hem in zijn bed (met of zonder pyama, maakt op dat ogenblik niets meer uit); dan ben ik natuurlijk de meest onmenselijke mama die er is (dat zegt in elk geval de blik die ik op dat ogenblik toegeworpen krijg...) Soit, bye bye ritueel, hallo krijsende kleuter :-(

Uiteindelijk ga ik gewoon naar beneden, merk ik dat minister wat afgekoeld is, dan ga ik terug naar boven, dan hebben we het over ‘de crisis’; en dan word ik bedolven onder de ‘sorry’s’ en de beloften dat het nooit meer zal gebeuren (tot de volgende avond...)

Laat dit gewoon maar een fase zijn... Please...

Vaderdag

Zondag is het zo ver: vaderdag... O jee: voor het eerst worden we hier ècht mee geconfonteerd...

Bij mijn ouders vieren we vaderdag niet meer. En tot vorig jaar ging kleine man naar de kribbe; daar werd geen aandacht besteed aan moeder- en vaderdag: de tijd die de juffen nodig zouden hebben om de geschenkjes te knutselen, konden ze niet spenderen aan de kinderen. Ik kon me daar helemaal in vinden!

Maar nu dus voor het eerst een confrontatie: voor het eerst zal kleine man beseffen dat zijn gezin toch niet helemaal hetzelfde is als dat van zijn klasgenootjes...

Een paar weken geleden merkte ik hoe fel ze in het klasje toeleefden naar moederdag: er werd heel veel verteld over de mama’s, er werden foto’s getoond, er werd geknutseld, er werden liedjes geleerd,... Heel leuk allemaal. Maar ik besefte dat vaderdag met eenzelfde intensiteit voorbereid zou worden...

Het begon al met de briefjes van de juf om een t-shirt van papa mee te brengen. Daarna werd gevraagd naar een ‘foto van je spruit met zijn of haar papa’. Er wordt een heuse papa-muur gemaakt,...

Ik moest even slikken. Berichtjes op FB van collega BAM’s maakten het niet makkelijker (Kindjes helemaal over hun toeren door opmerkingen van andere kindjes, kindjes die zich ineens ‘anders’ voelden dan de klasgenootjes en daar verdrietig van werden,...)

Tijd om de juf even te contacteren. Tijdens het wenmoment had ik het hier al met juf Evy over, zij verzekerde me toen dat er geen probleem was: S.mag gewoon een geschenkje maken voor wie hij wil. Allemaal goed en wel, maar het gaat me echt niet om dat geschenkje! Ik besprak met de juf mijn bezorgdheden: ik wil helemaal niet dat kleine man zich buitengesloten voelt: hij is geen uitzondering omdat hij toevallig geen papa heeft... Ik vroeg dus aan de juf om goed te benadrukken dat er vandaag de dag vele verschillende gezinsvarianten zijn, en dat je je helemaal niet ‘anders’ moet voelen omdat het thuis net iets anders is! (in het klasje is S.de enige die thuis geen klassieke gezinsvorm heeft...) Ik gaf het boekje ‘wereldwondertje’ nog eens mee (hierin wordt op een heel verstaanbare manier uitgelegd dat niet alle kindjes een mama en een papa hebben, maar dat kindjes daarom zeker niet minder geliefd zijn!) en liet aan de juf weten dat mochten er vragen zijn, zij mij altijd mocht contacteren.

Thuis hadden kleine man en ik het over het niet aanwezig zijn van een papa. Minister weet dat hij geen papa heeft en lijkt daar geen probleem mee te hebben. We bespraken voor wie hij het geschenkje zou maken (meter Karo is de gelukkige :-) !) en verder laat ik kleine man zelf bepalen of en wanneer we dit onderwerp aan bod laten komen.

Zo ontdekte ik dat het boekje in de klas gelezen werd toen minister mij ineens vertelde dat mama zaadjes ging halen in het ziekenhuis waardoor er een baby in mijn buik kon groeien :-) (ik leerde trouwens ook dat mama haar eitjes op de zon lijken! (in het boekje staan ook tekeningen ;-) ))

Met meter Karo had minister een gesprekje over werk, hobby’s en vrije tijd (want bij een papa komen die zaken makkelijker aan bod, bij een meter is dat anders; maar die twee schenen een leuke babbel te hebben :-) !) Gisterenavond kreeg ik dan ook te horen dat meter ‘pleegster’ is en dat zij pilletjes aan de oude mensen geeft!

Zelf had ik extra babbels met collega-BAM’s die me toch konden geruststellen: de meeste kindjes gaan echt heel goed om met die ene dag en staan er niet echt bij stil dat het bij hen anders is!

Dus ik besef dat ik vooral wat ongerust ben doordat het de ‘eerste’ keer is!

Ik nam me hoe dan ook voor om er zondag een leuke dag van te maken: geen ontbijt op bed bij ons; maar ’s middags komen oma en opa, meter Karo met gezin en nonkel Ping Ping langs en gaan wij genieten van een lekkere lunch en van een gezellige namiddag!

Wordt vervolgd! :-)

Beetje saai?

Dit blogje vat ik nog steeds op als een soort dagboek: een plekje waar we opgedane ervaringen, anekdotes, onvergetelijke momenten,... kunnen terugvinden. Tegen dat minister trouwt zal ik waarschijnlijk veel van deze ogenblikken vergeten zijn; moet ik dan aan de getuige anekdotes voor de speech bezorgen, dan kunnen we gewoon hier terecht :-) Zelfs nu al vind ik het leuk om regelmatig wat stukken terug te lezen!

Nog steeds vind ik het fijn om ook de ‘verhalen’ van anderen te lezen! Regelmatig bezoek ik dan ook verschillende blogs. Sommigen van die blogs worden bijna ‘professioneel’ onderhouden: er zijn wekelijkse items, verschillende commerciële blogs,... (er valt wat te verdienen als je het goed aanpakt!) Maar neen, dat is niet mijn ambitie; voor mij is dit een plekje waar ik mijn verhaal kwijt kan. En dit plekje wordt intussen zelfs af en toe bezocht (al blijf ik een grote ‘onbekende’ als ik de ‘statistieken’ bekijk; maar dat is allemaal ok! (al geef ik graag toe dat het wel heel leuk is als er toch eens een reactie komt ;-) ))

Maar goed, ik ga dus ook wel eens ‘spieken’ bij collega-bloggers, misschien vind ik leuke tips om onderwerpen die zij aankaarten zelf te gebruiken voor een blog. Telkens opnieuw heb ik dan wel een beetje het gevoel dat wij maar een heel ‘gewoon’ leventje hebben? Nee hoor, je hoort me niet klagen! Als voorbeeld neem ik het item ‘week in beeld’; vind ik bij verschillende bloggers terug. Bij ons ziet dat er zo uit (en dan hadden we geluk: afgelopen maandag was een extra vrije dag :-) )

Maandag

Pinkerstermaandag: we mogen wat langer blijven liggen! We bakken samen een appelcake, we bereiden de lunch en eten gezellig samen! Na de middag maken we een wandeling, daarna genieten we van een leuke namiddag/avond met  onze dorpsgenoten. Kleine man speelt met klasgenootjes, moeder wordt vergeten (maar heeft het naar haar zin in het gezelschap van vrienden en buren!))

Later dan voorzien gaan we naar huis, we halen snel wat frietjes (gezond bezig moeder...) en dan is het bedtijd: morgen begint de werk- en schoolweek!

Dinsdag

Mama vertrekt naar het werk; er volgt een berichtje van oma dat het een moeilijke ochtend werd voor kleine man: tranen met tuiten huilde hij toen hij naar school gebracht werd... Vorige week was het voor minister blijkbaar echt geen leuke week (er was een incident met een kindje dat bewust alle balonnen kapot maakte; dit liet indruk na bij kleine man (en niet alleen bij hem...))  Wat geruststellende woorden van de juf en van oma waren voldoende om er alsnog een leuke dag van te maken!

Minister werd van school gehaald en speelde even bij oma en opa. Toen ik hem ophaalde was het tijd om te eten. We gingen naar huis, daar werd nog wat gespeeld, we hadden het over de voorbije dag, er werd een verhaaltje voorgelezen en minister ging naar bed. Ik keek nog wat Netflix en deed daarna hetzelfde.

Woensdag

Mama werkt thuis. Ik haal kleine man uit bed, maak hem klaar, zorg voor gevulde fruit- en koekendoosjes zodat hij gepakt en gezakt klaarstaat als oma hem oppikt om hem naar school te brengen. ’s Middags ga ik richting schoolpoort: geweldig is het om verwelkomd te worden alsof het weken geleden is dat je mekaar gezien hebt :-) We gaan naar huis, eten samen een sandwiche en wat fruit. Eigenlijk geen plannen vandaag, minister speelt dus wat, ik plooi de was (daar kwam ik nog niet toe door het drukke weekend). Het is mooi weer, dus we besluiten onze tante even een bezoekje te brengen: helm op, fiets uit de garage, en wij zijn weg!

Rond etenstijd komen we naar huis, een beetje later komt oma bij ons: zij eet lekker mee en blijft nadien nog wat plakken. Tegen 19u is het bedtijd voor kleine man: we praten even over de dag, lezen een verhaaltje (dat minister bijna helemaal mee opzegt :-) ). Ik praat nog even na met oma, lees nog wat en dan is het ook voor mij bedtijd.

Donderdag

Mama vertrekt opnieuw naar het werk. Zonder probleem vertrok kleine man deze ochtend naar het werk. Na het werk ga ik bij oma en opa, we eten samen en gaan naar huis. Sinds een paar dagen lijkt S.bang van verschillende zaken waar hij tot voor kort niet eens bij stilstond. Onweer valt daar ook onder... We hadden de voorbije dagen wat onstabiel weer, met af en toe een bliksem en donderslag. Ik doe dus mijn best om duidelijk te maken dat je daar niet bang voor moet zijn, maar minister wil graag snel naar huis en blijft wat onrustig. Als niet alles lukt zoals hij het in gedachten heeft begint hij met zijn spullen te gooien... We hebben het hier over en besluiten dat dit niet de juiste manier van reageren is. Intussen is wel duidelijk dat minister erg moe is: tijd dus voor een verhaaltje! Ik sluit het boek en minister is al in dromenland. De avond vul ik met wat gerommel in huis, ik leg de kleren klaar voor de dag die volgt, en ik kijk nog even een aflevering op Netflix.

Vrijdag

Minister lag er gisteren vroeg in, hij is dus ook vroeg uit de veren: ik sta nog in de badkamer als ik ineens een vrolijk kopje zie verschijnen! :-) Ik maak me verder klaar, samen gaan we naar beneden. Intussen is ook oma er. Ideaal dat S.zo vroeg wakker is: ik kreeg gisterenavond nog een mailtje van de juf betreffende vaderdag, ik moest dus nog even bekijken voor wie kleine man een geschenkje wil maken (en dan kan ik op zoek naar een foto van die persoon :-) ) Gelukt! Ik ben zelfs op tijd klaar om te vertrekken. Dat verliep deze ochtend wat moeilijker: kleine man wilde persé mee gaan werken, hij wilde absoluut niet naar het klasje,... We legden uit dat dit niet kan, maar dat het vrijdag is, dat ik straks op tijd stop en dat we dan kunnen genieten van 2 vrije dagen!

En nu zit ik hier, af te tellen naar het weekend! (versta me niet verkeerd: ik doe mijn job graag, maar een weekend met mijn zoon... :-) !) Straks haal ik hem op en kunnen we er aan beginnen! Dit weekend geen wilde plannen. Er is mooi weer voorspeld, ik vermoed dat wij vaak buiten zullen zijn! Maar hoe we invullen, dat zien we nog wel!

En dat beschrijf ik dan misschien wel in een andere blog ;-)

Bij een ‘week in beeld’ horen uiteraard fotootjes. Geloof me: ik maak ontzettend veel foto’s; maar niet van wat ik hierboven allemaal beschreven heb... Een ‘week in beeld’ met verschillende herhalingen (heb ik nog niet eens de dagelijkse routinetaken opgesomd!) en niet de juiste beelden... Zei ik al dat ons leventje eigenlijk heel ‘gewoon’ is? :-) Ik blijf het houden bij een verslag van leuke herinneringen en fijne anekdotes.

Dat ik evengoed geniet van ons dagdagelijkse leventje, dat moet niet uitgebreid neergepend worden; dat is 'gewoon' en dat is goed zo!

Pinksterweekend

We hebben alweer een lang weekend achter de rug; ons hoor je niet klagen! Een weekend vol Qtime met kleine man, maar evengoed was er wat me-time!

Zo bracht ik vrijdagavond door in de sauna! Kleine man ging een nachtje bij oma en opa logeren; zaterdagvoormiddag ging hij met hen mee naar de markt! Daardoor kon ik heel ontspannen naar mijn bed gaan vrijdagavond en zaterdag pas in de late voormiddag weer opstaan. Heerlijk! Die onderbroken nachten, dat blijft toch een moeilijke... Zo fijn als je dus eens kan doorslapen!

Tegen de middag pikte ik kleine man op. We rommelden wat in huis, we pikten wat beelden van ‘The royal wedding’ mee en na de dut van minister trokken we naar Patro Del Mundo! Een gezellig wereldfeest dat jaarlijks georganiseerd wordt in onze gemeente. Er waren vele activiteiten voor de kinderen (grimme, ‘Kip van Troye’, circusschool, knutselactiviteiten) er werd gelachen, gezongen en gedanst. Je kon lekker eten en drinken, we zagen bekenden; kortom: we hadden een erg leuke namiddag en avond! Maar wat was het koud! Dat was ook de reden dat we toch op tijd doorgingen (we waren met de fiets!), natuurlijk niet zonder eerst nog een rondje op de molen te zitten en wat eendjes te vangen. Geladen met een hoop muziekinstrumenten, een nieuwe bal en brandweerwagen fietsten we nog even naar mijn zus en co; daar sloten we de avond gezellig af!

Zondagochtend sliepen we wat langer, minister wilde ‘zwemmen’ in bad, moeder deed intussen de was. Tegen de middag fietsten we naar oma en opa. Hoewel: ‘fietsen’... Kleine man kreeg vorige week zijn eerste fiets met pedalen: superenthousiast is hij, maar tegelijkertijd ook mega-gefrustreerd: ipv de pedalen rond te trappen, maakt hij halve bewegingen. Hij gaat dus wel wat vooruit, maar tergend langzaam (en de beweging die hij maakt is volgens mij ontzettend vermoeiend...) Probeer ik hem uit te leggen wat hij moet doen, dan wordt hij boos en roept hij ‘Nee, mij kan dat zelf, mij alleen doen!’ Tja...

Met vermoeide beentjes kwamen we dus bij oma aan. Daar waren ook de neefjes, zij wilden graag samen fietsen. Minister kon door de verkeerde beweging niet volgen, opnieuw gefrustreerd wilde hij dan maar bellen blazen. Nieuwe ergernissen toen bleek dat de neefjes toch liever gewoon bleven fietsen... Zo vaak boos zijn is vermoeiend, minister ging dan ook naar bed voor een dutje. Daarna werd er nog fijn gespeeld met de jongens!  Terug thuis keken we nog gezellig een filmpje, we lazen een boekje en gingen op tijd naar bed!

Maandagochtend geen wekker! We bakten samen een appelcake, we maakten een snelle lunch klaar (fijn als je kleuter graag meehelpt in de keuken!) en aten gezellig samen (dat tempo kan ik best gewoon worden!). We smulden nog van de lekkere cake en daarna was het tijd om te vertrekken: er werd een wandeling georganiseerd door het lokale festiviteitenteam; wat zij plannen staat garant voor leuke momenten; we waren er dus graag bij!

Met de nodige stops (minister wilde het liefst elke steen en stok bestuderen),  en met het nodige drama (als mama zegt dat je je handjes niet langs de planten moet wrijven heeft dat een reden; gisteren ontdekte kleine man dat brandnetels echt pijn doen...) bereikten we de finish; daarna was het tijd om het springkasteel onveilig te maken! Er waren verschillende klasgenootjes, veel heb ik minister dus niet meer gezien! Intussen genoot mama van het fijne gezelschap! Te laat, maar terugkijkend op alweer een hele fijne namiddag ging minister naar zijn bedje! Deze ochtend lag hij nog flink te snurken :-)

Gisterenmiddag maakte kleine man mij trouwens duidelijk dat het besef man-vrouw nog niet zo van tel is wat hem betreft.  Ik maakte een kapot iets waarop minister besloot mij te bedanken door te zeggen:

“Mama, jij bent een sterke man hè!”

Ik moest een lachen, maar besloot deze woorden als een mooi compliment op te vatten: fijn toch dat ik de held van mijn kleine kapoen mag zijn!

Kleutertaal

Kleine man is een ‘viswijveke’ :-) Toen hij begon te praten was al snel duidelijk dat hij dat graag en dus ook veel deed! Hele verhalen wist hij te ‘vertellen’. Ok, niet altijd even duidelijk: ik was niet altijd meteen mee, dit tot grote ergernis van minister... Zijn woordenschat evolueerde; de verstaanbaarheid ook! Intussen voeren wij dan ook hele gesprekken! Volgens sommigen heeft S. een uitgebreide woordenschat; in vergelijking met zijn oudste neefje (een echte spraakwaterval!) valt dat wel mee; er zijn leeftijdsgenootjes die het vlotter kunnen uitleggen, maar minister kan goed aangeven wat hij (niet) wil, hij vertelt nog steeds graag en veel, en zelf niet vies van een gesprekje hier en daar hoor je mij zeker niet klagen over het vele gebabbel ten huize 28A!

Al zorgen sommige uitspraken af en toe toch voor een frons of glimlach ;-)

“Mama, juf Evy heeft een spuiter!”

“Pardon??”

“Ja mama, om balonnen op te blazen!”

“Juist...” ;-)

Of tijdens het ochtendritueel:

“Mama, wij mogen onze tantemientjes niet vergeten hè!”

“Nee jongen, het is belangrijk dat we dagelijks onze vitamientjes innemen!” :-)

Ook weet kleine man intussen welke info ècht belangrijk is...

“Sech lieverd, is Daantje intussen grote broer geworden?”

“Ja, hij werd GROTE GROTE broer!”

“Ah fijn, en is het een broertje of een zusje geworden?”

“Een zusje!”

“Leuk, en welke naam kreeg ze??”

De blik die ik daarna kreeg zei evenveel als ‘Sech mens, denk je nu echt dat ik me dààr mee bezig hou??

Mannen... ;-)

Moederdag!

Net zoals vele mama’s werd ik gisteren in de bloemetjes gezet. Ik werd verrast met vele leuke geschenkjes! Voor het eerst deed in mee aan een BAMswap: heel erg leuk om op basis van een mailtje met vragen ‘gekoppeld’ te worden aan een andere BAM en dan voor mekaar op zoek te gaan naar enkele kleine geschenkjes! Ik hoop dat mijn swapmaatje tevreden was; ik kreeg in elk geval een heel pak met allemaal leuke en lekkere dingen!

Oma vond dit idee ook wel leuk, dus beslisten we last minute ook voor mekaar zo’n pakje samen te stellen! Ook in dat pak vond ik vele leuke spulletjes!

De zus zorgde voor een paar extra pakjes (onverwacht, maar zo fijn: ik kreeg een geweldige keukenweegschaal! Leuk als je zus goed luistert naar wat je graag zou hebben! ;-) )

En dan waren er natuurlijk de verrassingen van kleine man! Voor het eerst zelf geknutseld! Waar S.naar de kribbe ging hadden ze hun redenen om dat niet te doen, ik kon me daar in vinden! Maar nu was het toch wel leuk om een eigen creatie in ontvangst te mogen nemen! Ik kreeg een keukenrolhouder, versierd met mama- en kindje-uil! Verder was er een mooie geknutselde prent, daarop stond een ruiker bloemen, aan de achterkant stond het liedje.

Voor de archieven:

“Lieve mama,

Lieve mama;

Ik hou van jou,

Ik hou van jou!

‘k Geef je nu een kusje,

‘k Geef je nu een kusje;

Van je kapoen,

Van je kapoen!”

(op het deuntje van Broeder Jacob)

Kleine man kennende  kunt u zich voorstellen dat dit liedje niet zomaar gezongen werd! Geheel volgens eigen stijl haalde minister zijn gitaar boven en werd een showtje gegeven!

Mijn hart smolt!!

Lang weekend (alweer!)

Zo, het extra lange weekend zit er op! Woensdagmiddag sloot ik de pc en pikte ik kleine man op aan school. We deden samen boodschappen: ’s avonds kregen we vrienden op bezoek voor een BBQ. Heel gezellig werd het!

Donderdagochtend sliepen we wat langer. Ik vroeg kleine man wat hij graag wilde doen, maar hij wilde gewoon een beetje spelen en thuis blijven bij mama. Zo gezegd, zo gedaan! Al werd redelijk snel duidelijk dat lui zijn eigenlijk niets voor mijn klein spook is... Het weer was niet schitterend, buiten spelen was dus geen optie. En ook binnen kreeg hij niet altijd zijn zin, dat paste niet in minister zijn plaatje... Toen hij verkondigde “IK MAG ECHT NIETS DOEN!” had ik het wel gehad... We deden jas, muts en fietshelm aan, en gingen even fietsen. Een klein tochtje, maar wat frisse lucht deed ons deugd! We sloten de avond gezellig af met een drankje (minister kwam een schoolgenootje tegen en op slag was moeder vergeten...) De klein mannen amuseerden zich, fijn om te zien!

Vrijdag kwamen we eveneens wat trager op gang. Oma kwam bij ons, samen gingen we naar de trein richting Brussel: we kuierden gezellig door de stad, lunchten in het Hard Rock café (voor oma en S. was dat voor het eerst, beiden vonden het geweldig: de sfeer, de omgeving, het eten (minister kreeg een keicool bordje!)) We shopten wat, maar minister had last van de warmte, was intussen moe en die combinatie maakte hem niet meer te genieten... We gingen naar huis, kleine man deed een flinke dut, daardoor hadden we toch nog een gezellige avond!

Zaterdagvoormiddag gingen we op zoek naar wat geschenkjes, we kochten bloemen voor de belangrijke dames in ons leven (en uiteraard wist minister ook voor zichzelf wat te scoren! :-) ) Na de middag gingen we nog even dag zeggen aan onze tante, zij recupereert stilletjesaan en vindt een bezoekje altijd leuk! Daarna zouden we naar een buurtfeest gaan. Minister zag dat helemaal zitten, groot was zijn teleurstelling toen bleek dat hij nog even moest wachten omdat het feestje pas om 16u van start ging... Tegen 15.30u kwamen we thuis, tegen dat ik wilde vertrekken lag kleine man te snurken ;-) Uiteindelijk vertrokken we tegen 17u. Zo’n gezellig feestje! Er was een springkasteel (hoe leuk was dat!), minister werd omgetoverd tot een pandabeertje (dat liet hij voor het eerst toe!), er waren vele kindjes, er was minidisco, er was lekker eten; en ook ik kon genieten van fijn gezelschap, leuke babbels, een lekker glaasje sangria,...! We genoten van een heerlijke avond!

Zondagochtend werd ik verrast met een ontbijtje (dankjewel oma!) Kleine man lag nog uitgeput in bed (’s avonds grote Jan, ’s ochtends... ;-) ) Al was hij niet zoveel later wakker en gaf hij erg trots zijn zelfgemaakte geschenkjes! Zo mooi! Knap gemaakt, en het liedje (kende ik al een hele tijd :-)) maakte het helemaal af!

Oma en ik wisselden geschenkjes uit, ik opende mijn BAMswap (zo leuk, daar doe ik zeker nog aan mee!) en daarna gingen we bij mijn zus. Ook daar werden geschenkjes uitgewisseld, de jongens speelden fijn en ik kreeg Gustje in mijn armen (kon ik meteen mijn ververstechnieken nog eens bovenhalen :-) ). De jongens bleven bij opa en nonkel, de ‘meisjes’ vertrokken naar het restaurant. We aten lekker, maar moesten zo lang wachten... Het was geen straf om voor de koffie door te gaan (iets met kolven en zo). Ik pikte mijn heerlijke man op, samen gingen we naar huis. Daar genoten we na van een fijn weekend! Er werd nog gespeeld, geknuffeld, verteld over de voorbije dagen, en dan was het tijd om naar bed te gaan! Uiteindelijk duurde het nog een hele tijd vooraleer minister ook effectief sliep, maar oma liet weten dat mijn dikke vriend deze ochtend goedgezind aan de nieuwe week begon!

Op naar het volgend lang weekend jongen! ;-)

Sofia, here we come!

Op citytrip met een kleuter; ook voor mij een nieuwe ervaring! Ik vind een citytrip meestal wel vermoeiend: op een paar dagen wil je graag zoveel mogelijk gezien hebben! Ik wist dus niet zo goed wat te verwachten nu het reisgezelschap er zo anders uitzag...

Groot voordeel: we gingen op stap met vrienden die intussen al meer dan een jaar in Sofia verblijven! Geen gedoe dus met plannetjes en het uitstippelen van een dagplanning... Ik gaf dat deel graag uit handen!

Vrijdagavond was er eerst een heel fijn weerzien met de vrienden! We gingen meteen naar het appartement waar we genoten van een glaasje en een hele fijne babbel. Op tijd naar bed zodat we klaar waren voor wat kwam!

Zaterdagochtend begonnen we op het gemakje met een gezellig ontbijt. Daarna reden we naar Plovdiv. Volgend jaar dè culturele hoofdstad; wij weten intussen waarom! Heel erg fijn was het kuieren door de straten van Plovdiv, we bezochten ruïnes, hadden de mooiste uitzichten, zagen mooie architectuur, gingen lekker eten, we genoten van een drukke stad die toch vele rustige plekjes te bieden had! We aten een ijsje, observeerden de mensen (we pasten ons snel aan aan de lokale bevolking ;-) ) Hèt hoogtepunt voor minister: de mooie fontein (waar hij een centje in mocht gooien)!

Een kinderwagen hadden we niet bij, minister stapte dus flink mee! Zat af en toe even op de arm, maar wilde vooral zelf ontdekken! Die kleine beentjes hadden hun werk... Op de terugweg hadden we dus een slapertje in de wagen! ’s Avonds genoten we van een gezellig etentje, maar al snel gingen de lichten uit!

Zondagochtend begonnen we opnieuw ontspannen aan de dag. Deze keer wandelden we naar het metrostation; de metro bracht ons naar het centrum van Sofia. Opnieuw ontdekten we prachtige schatten: ongelooflijk gezellige parkjes, de basiliek, het presidentieel paleis, verschillende kerken,... Teveel om op te noemen! Jammer dat we net te laat waren voor de bloemenpracht, maar wat nog te zien was kon ons hoe dan ook bekoren! De mooie fontein in Plovdiv bleek een klein broertje van de vele, prachtige fonteinen die we in Sofie konden bewonderen! Uiteraard werden er opnieuw centjes gegooid!

Minister maakte een ritje in een wagentje in één van de parken, we gingen lekker lunchen, er werd wat gedronken, we vonden een speeltuintje waar kleine man zich kon uitleven! Echt een hele leuke ontdekking: een grote stad, maar eigenlijk had ik niet dat gevoel: overal waren vele mensen, maar toch had ik niet de indruk in een ‘mierennest’ terecht te komen: er was een erg gemoedelijke sfeer; heel gezellig allemaal!

Na alweer een dag flink stappen gingen we naar het appartement. We fristen ons op en gingen uit eten. Terugkijkend op alweer een erg geslaagde dag kropen we daarna weer vroeg in onze bedjes!

Maandagochtend bleken de korte beentjes van kleine man nog wel wat te kunnen verdragen; we vertrokken dus voor een mooie wandeling in het bos! Minister kon vrij lopen en zelf op ontdekking, meer had hij niet nodig! Daarna kon mijnheertje zich nog verder uitleven in de speeltuin (gek hoeveel speeltuinen je ineens opmerkt in een stad als je met kinderen op pad bent :-) )

Na de middag beslisten we te gaan zwemmen: heerlijke baden met mineraalwater, constant 27-28° en uitzicht op een meer en de bergen; daar moet ik verder geen tekeningetje bij maken!

Met traantjes begon minister aan zijn zwemavontuur want “Mij een beetje bang...” En met traantjes haalden we kleine man uit het zwembad want “Nee, mij nog een keer van de glijbaan gaan!!” ;-)

Alweer een geslaagde activiteit!

We gingen een laatste keer naar het appartement: we fristen ons op, pakten de laatste spulletjes in en maakten ons klaar om naar de luchthaven te vertrekken.

We namen afscheid van de vrienden en vertrokken opnieuw naar België.

Moe maar voldaan kijken we terug op een heerlijke vakantie!

Sofia; U was geweldig!

Vliegen met een kleuter

Vrijdagmiddag was het zo ver: gepakt en gezakt trokken we naar Charleroi; daar zouden we het vliegtuig richting Sofia nemen! We vertrokken ruim op tijd, eens op de luchthaven begon onze vakantie dus meteen met een ijsje :-)

De bagage en paspoortcontrole verliepen vlot; de resterende wachttijd keken we wat filmpjes op You Tube. En toen was het zo ver: we mochten boarden... Ik merkte wat spanning bij kleine man; eens op het vliegtuig kwamen er traantjes. Gek: vorig jaar vlogen we ook en vond mijnheer de kriebels in zijn buikje ‘grappig’; nu gaf hij aan bang te zijn... (achteraf bedacht ik dat het oudste neefje misschien toch rampscenario’s had kunnen aanbrengen (ik greep een paar keer in, maar moet toch een vertelmoment gemist hebben...))

Soit, het opstijgen verliep niet zo vlot, maar in de lucht werd kleine man zijn vrolijke zelve! De groep vrijgezellen voor ons zorgde voor voldoende afleiding; toen hij ontdekte dat hij ook naar het toilet kon, vond hij de wandeling door het gangpad geweldig (de aandacht van een andere groep feestvierders zat daar waarschijnlijk ook voor iets tussen :-) ) Mocht minister voor elke high five een euro gekregen hebben, hij had een mooi spaarpotje verzameld!

We werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang; dat S.niet aan het raampje zat deerde hem niet: met zijn charmes kreeg hij het zo geregeld dat hij op onze buurvrouw haar schoot mocht genieten van al dat moois... ;-)

Kort daarna was het tijd om de daling in te zetten; opnieuw traantjes en de mededeling dat mijnheertje nooit meer zou vliegen (jammer jongen, we moeten ook nog naar huis...)

We kwamen heelhuids aan en werden opgewacht door onze vrienden; de ‘angst’ leek dus snel vergeten! Een paar prachtige dagen lagen in het verschiet!

Maandagavond ging het terug richting Brussel. Minister was helemaal over zijn toeren bij het idee opnieuw te moeten vliegen. Ik had niet gedacht dat een 3-jarige zo in paniek kon zijn. Minister kreeg een paar Bachbloessemdruppeltjes, die leken te werken: S. werd wat kalmer. Gaf wel tig keer aan dat hij echt niet wilde vliegen, dat hij niet op het vliegtuig zou stappen, dat hij liever te voet naar huis ging,...

Bij aankomst op de luchthaven was het tijd om afscheid te nemen van onze vrienden. We genoten van leuke dagen samen!

We hadden opniew bagage- en paspoortcontrole. Bij de bagagecontrole kreeg ik extra controle, maar minister werd opgevangen door een erg lieve douanebeamte. Verder konden we vlot passeren en was het alweer wachten tot het boarden.

Met 40 minuten vertraging stegen we op... Opnieuw waren er traantjes bij het opstijgen, maar er was geen paniek meer (gelukkig maar!)

Al snel vond minister extra aandacht bij de mensen achter ons: mijnheer en kleine man konden het prima vinden met mekaar :-) Er werd wat afgelachen: voldoende afleiding om zelfs de daling zonder problemen (en traantjes) te laten verlopen!

Terug aan de grond bleek nog eens hoe’n plantrekker mijn lieve man is! Hij zei tegen de dame van het koppel “Moeten handjes geven he!” Ik dacht dat hij bedoelde dat wij een hand geven, en dat zij dat dus ook moesten doen. Alleen had ik mijn handen vol aan de bagage, en greep minister dus het hand van de dame in kwestie en zorgde hij er zo voor dat hij veilig en wel in het luchthavengebouw terecht kwam!

Heel fijn vond ik dat; super om te merken dat hij oplossingen zoekt in zo’n situaties!

We pikten onze wagen op en reden naar 28A. Moe en uitgeteld, maar vooral terugkijkend op een heerlijk lang weekend kropen we in bed en genoten we van een welverdiende rust! Minister sliep bijna het klokje rond :-) Toen hij de volgende middag wakker werd zei ik dat we snel wat boodschappen zouden doen, die mededeling werd beantwoord door:

“Ok mama, maar niet met het vliegtuig hè!”

Lolbroek van mij! ;-)

Steeds verrassend, altijd voordelig!

Kleine man is een man met vele talenten! Dat hij een ambiancemaker is, dat was al duidelijk uit vorige blogs. Een echte showman die niet verlegen zit om een optreden hier of daar :-)

Zelf vind ik dat hij ook behoorlijk overweg kan met de bal. Een voetballer in spé??

Maar ook turnen, fietsen, lopen, springen,... Als hij maar actief kan zijn!  Dus tout court: een toekomstig professioneel sportman??

Ben ik aan de slag in de keuken, dan is hij er als de kippen bij! Even mee sushi voorbereiden? Met plezier mama! Later een man achter pot en pan in een restaurant misschien??

Dat hij het kan uitleggen als geen ander, daar moet ik ook geen tekeningetje meer bij maken. Toch een carrière als politicus of advocaat voor minister??

De laatste dagen bleek dat mijnheertje nog andere mogelijkheden test :-) Zo ziet hij een job in de marketing ook wel zitten... Reclamespotjes meezingen of –brullen; dat vindt hij tegenwoordig geweldig ;-)

Zitten wij op een terrasje, verklaart hij ineens:

“Steeds verrassend, altijd voordelig!” (‘Kruidvat’)

Of gaan we eten, dan roept hij:

“Aan tafel!” (maar dan echt zoals in de spotjes van ‘Devos Lemmens’)

“Come prima... Come prima...” (‘Coca Cola’) doet het trouwens ook nog steeds goed! Supergrappig was het toen ik hem dat vorig jaar ineens hoorde zingen :-)

Dus mensen, op zoek naar iemand die je jingle verzorgt? 1 adres ;-)

Plantrekker #438

Op donderdagavond gaat mama sporten en komt Anouk langs om kleine man te entertainen; dat weet kleine man.

Vorige week was dat niet anders; alleen had kleine man meer zin in wat Qtime met mama. Toen ik dus vertelde dat Anouk later zou langskomen hadden we volgende babbel:

“Minister, straks komt Anouk bij jou he”

“Waarom?”

“Mama gaat sporten, dat weet je toch?”

“Waarom?”

“Het is donderdag liefje, dan gaat mama een beetje sporten”

“Neen mama, jij bij mij blijven, en Anouk sporten!”

Voor alles vindt hij wel een oplossing... ;-)

Toen Anouk uiteindelijk arriveerde vroeg ze of het ok was dat ze snel wat te eten haalde. Minister merkte dat Anouk terugkwam met frietjes en schoof dan maar bij haar aan tafel. Bij vertrek zag ik hen genieten van een gezellige dinnerdate ;-)

Welkom lieve Gust!

Maanden keek kleine man er naar uit en gisteren was het dan eindelijk zo ver: ons nieuwe neefje werd geboren! Mijn zus leverde (alweer) een knappe prestatie door op een paar uurtjes tijd een kanjer van 52cm en 3.890kg op de wereld te zetten! Mama en zoon stelden het goed, dus ’s avonds pikte ik de grote broers en mijn kleine man op, en gingen we samen onze jongste telg ontmoeten!

De oudste grote broer vertederde mij onmiddellijk: hij nam kleine Gust in zijn armen en begon het huilende kleintje meteen te sussen. Ik hoorde hem zeggen: “Straks moet ik eventjes naar huis, maar daarna zal ik er altijd voor je zijn” (jawel, ik smolt!)

De tweede grote broer schoof bij zijn mama in het grote bed, vroeg of hij ‘de baby’ ook in zijn armen mocht houden en wilde die daarna niet meer afgeven :-) (toen we naar huis gingen had hij het even moeilijk en zei hij “Ik mis mijn kleine broer nu al” (opnieuw smolt ik...)

Maar dan was het grote moment dus daar voor mijn kleine man: ook hij kreeg de kans om Gust welkom te heten! Eerst voorzichtig naast zijn grote neef, maar al snel gaf hij aan dat hij dat kleine bundeltje ook wel eens wilde vasthouden. Met wat hulp lukte dat aardig! Minister was onder de indruk. Hij bleef stilletjes en was heel voorzichtig. We maakten wat foto’s (keimooi: zo fier dat hij was!), daarna ging het nieuwe neefje naar een andere arm, maar kleine man week niet van zijn zijde. Hij wilde ‘de baby’ voortdurend aaien en liet toen vallen: “Mama, mij wil er ook zo eentje!” (en ja hoor, daar ging ik weer :-) )

Al maanden is het voor minister duidelijk: “Als de baby geboren wordt wil ik geen tutje meer, dat is dan voor de baby!”  Gisteren werd het tutje dus officieel aan Gust overhandigd; de trotste blik op kleine man zijn snoet was geld waard! Al was de gemaakte afspraak toch niet helemaal duidelijk zo bleek snel: vlak voor we naar huis gingen vroeg S. zijn Bebeer en tutje; toen ik zei dat hij nu een grote neef was en dus geen tutje meer nodig had, kreeg ik te horen dat hij thuis wel een ander tutje zou zoeken...

Het avondritueel verliep trouwens bijzonder dramatisch... Omdat we nog steeds 2 logées hadden gaf ik toe en werd er een tutje uit de kast gehaald (het was immers niet de bedoeling dat iedereen vandaag oververmoeid in de klas zat...). Maar dit tutjes-verhaal wordt ongetwijfeld nog vervolgd...

Pas toen ik achteraf de fotootjes bekeek merkte ik dat minister echt heel erg lief was: zo zag ik ineens een foto waar hij heel voorzichtig een kusje op het oortje van zijn nieuwe neefje geeft; zo mooi! Kleine man en babies (en dan voorzal zijn reactie!)... teveel voor mijn hart (en mijn rammelende eierstokken ;-) )

Mama, ik ben een ... man!

Mijn lolbroek... weet altijd precies hoe hij me aan het lachen kan brengen ;-) Momenteel vindt hij zichzelf een heuse man, en dat krijg ik dan ook te pas en te onpas te horen!

Zo zaten we onlangs aan tafel, we aten één van minister zijn favorieten: spaghetti. Ik knip die nog steeds in kleine stukjes zodat mijnheertje makkelijk kan eten, maar meer en meer wil hij alles zelf doen. Hij verschoof dus mijn bord naar zijn plaats en begon met zijn vork in de spaghetti te draaien. Het lukte hem aardig om wat spaghetti rond de vork te krijgen, waarop hij trots verkondigde:

“Kijk mama, ik ben en ECHTE man!”

(Zijn glunderende blik, heerlijk om te zien!)

Tijdens ons weekend bij de Noorderburen ging hij geen uitdaging uit de weg. Soms wat bibberend en met de tranen in de ogen kwam hij uit een attractie, maar zelfs dan wist hij uit te brengen:

“Wat ben ik een STOERE man!”

(Kon ik alleen maar beamen: kleine man bleek al vaker een held op kousenvoeten; maar toch gaat hij geen uitdaging uit de weg!)

We proberen nu steeds vaker om zelf kleertjes aan en uit te doen, dat lukt af en toe en uiteraard moet er dan even ‘gestoefd’ worden, dat doet minister graag zelf:

“Ja, ik ben al een GROTE man!”

Mijn beste vriend, ik vind jou vooral een heel erg LIEVE man!

Toen ik gisteren in de zetel zat had je het over de chocolade die de Paasklokken brachten. Opeens wuifde je met je handje en zei je: “Kom eens!”. Ik ging graag mee, je nam me mee naar de slaapkamer. Fier als een gieter wees je op het doosje chocolaatjes dat je op mijn nachtkastje gezet had: “Die zijn voor jou mama!”

Lieve lieve man, mijn held... Hoe groot of stoer je ook al bent, voor mij ben je vooral een pracht van een kereltje! Word nog veel groter en stoerder, maar blijf vooral ook mijn lieve knuffelbeer met peperkoekenhart!

Mijn showbeest

Die zoon van mij, hij weet de show te stelen. In de categorie ‘anekdotes’ deel ik graag nog een paar situaties :-)

Zo zaten we onlangs op de trein. Oma en ik waren aan het babbelen, ineens hoorden we:

‘What’s in your head, in your head... Zombie Zombie Zombie-e-e-e o-o-o-o’

(Vanaf de ‘zombie’ kregen we een laag grommend geluid, zo grappig!)

De hele treincoupee zat kleine man te bewonderen en vond het hilarisch! Verschillende mensen vroegen me hoe hij dit liedje van The Cranberries kent. Wel, wij luisterden onlangs naar de top 500 van de 90’s (’t hoeft niet altijd K3 te zijn...) ;-)

Toen we wat later naar een evenement in het dorp gingen, kwam een groepje spelen, zij brachten o.a. dit nummer. Minister sprong net niet op het podium om mee te doen ;-)

Deze karaktertrek heeft hij trouwens echt niet van mij... zelf blijf ik liefst gewoon op de achtergrond. Maar goed, dit gedrag maakte ook mij al wat losser :-) Met zo’n uitbundig kereltje naast je, kan je gewoon niet anders dan meedoen!

Toen hij in de speelgoedwinkel wat mocht kiezen koos hij resoluut voor een microfoon; deze wordt nu regelmatig uit de kast gehaald, en dan begint mijnheertje aan zijn optreden! Hij gaat op zijn bankje of op de salontafel staan en begint dan aan de show! Als een echte schlagerzanger verwacht hij dan ook dat iedereen meezwaait met de armen, meezingt en –danst; tja, hij weet hoe het moet!

En met zoveel enthousiasme, dan kan je gewoon niet weigeren! (ik verwacht trouwens binnenkort zanglessen cadeau te krijgen van onze buren ;-) )

Voortdurend zit hij te wiebelen als hij muziek hoort; staat hij recht, dat springt hij heen en weer en moet je zijn kontje zien draaien! Zijn vingertjes tikken mee op de maat van de muziek! ’t Is een muziekliefhebber, dat is duidelijk! Hij geeft duidelijk aan wat hij graag hoort en wat hij ‘saai’ vindt, voorlopig heeft hij een uitgebreide muzieksmaak, dat kan ik alleen maar aanmoedigen!

Kom je bij ons op bezoek, breng dan zeker je dansschoenen mee J Die kleine vingertjes waar hij iedereen rond draait en die blik die je gewoon niet kan negeren... zelfs de stoerste kerel liet hij meedansen op Pina Colada van K3 (zo jammer dat ik dat niet kon filmen ;-) )

In de kribbe vertelde één van de verzorgsters me eens dat ze aan haar zoons zei dat ze minister zijn naam moesten onthouden omdat we in de toekomst zeker nog van hem zullen horen!

Benieuwd of ze gelijk krijgt! ;-)