Maanden keek kleine man er naar uit en gisteren was het dan
eindelijk zo ver: ons nieuwe neefje werd geboren! Mijn zus leverde (alweer) een
knappe prestatie door op een paar uurtjes tijd een kanjer van 52cm en 3.890kg
op de wereld te zetten! Mama en zoon stelden het goed, dus ’s avonds pikte ik
de grote broers en mijn kleine man op, en gingen we samen onze jongste telg
ontmoeten!
De oudste grote broer vertederde mij onmiddellijk: hij nam
kleine Gust in zijn armen en begon het huilende kleintje meteen te sussen. Ik
hoorde hem zeggen: “Straks moet ik eventjes naar huis, maar daarna zal ik er
altijd voor je zijn” (jawel, ik smolt!)
De tweede grote broer schoof bij zijn mama in het grote bed,
vroeg of hij ‘de baby’ ook in zijn armen mocht houden en wilde die daarna niet
meer afgeven :-)
(toen we naar huis gingen had hij het even moeilijk en zei hij “Ik mis mijn
kleine broer nu al” (opnieuw smolt ik...)
Maar dan was het grote moment dus daar voor mijn kleine man:
ook hij kreeg de kans om Gust welkom te heten! Eerst voorzichtig naast zijn
grote neef, maar al snel gaf hij aan dat hij dat kleine bundeltje ook wel eens
wilde vasthouden. Met wat hulp lukte dat aardig! Minister was onder de indruk.
Hij bleef stilletjes en was heel voorzichtig. We maakten wat foto’s (keimooi:
zo fier dat hij was!), daarna ging het nieuwe neefje naar een andere arm, maar
kleine man week niet van zijn zijde. Hij wilde ‘de baby’ voortdurend aaien en
liet toen vallen: “Mama, mij wil er ook zo eentje!” (en ja hoor, daar ging ik
weer :-) )
Al maanden is het voor minister duidelijk: “Als de baby
geboren wordt wil ik geen tutje meer, dat is dan voor de baby!” Gisteren werd het tutje dus officieel aan Gust
overhandigd; de trotste blik op kleine man zijn snoet was geld waard! Al was de
gemaakte afspraak toch niet helemaal duidelijk zo bleek snel: vlak voor we naar
huis gingen vroeg S. zijn Bebeer en tutje; toen ik zei dat hij nu een grote
neef was en dus geen tutje meer nodig had,
kreeg ik te horen dat hij thuis wel een ander tutje zou zoeken...
Het avondritueel verliep trouwens bijzonder dramatisch...
Omdat we nog steeds 2 logées hadden gaf ik toe en werd er een tutje uit de kast
gehaald (het was immers niet de bedoeling dat iedereen vandaag oververmoeid in
de klas zat...). Maar dit tutjes-verhaal wordt ongetwijfeld nog vervolgd...
Pas toen ik achteraf de fotootjes bekeek merkte ik dat minister echt heel erg lief was: zo zag ik ineens een foto waar hij heel voorzichtig een kusje op het oortje van zijn nieuwe neefje geeft; zo mooi! Kleine man en babies (en dan voorzal zijn reactie!)... teveel voor mijn hart (en mijn rammelende eierstokken ;-) )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten