Dè man in kleine man

Kleine man groeit op bij zijn mama. Verder heeft hij een goede band met oma, met zijn meters, met vele tantes,... Natuurlijk zijn er ook mannen in zijn leven: opa, verschillende nonkels, vrienden, de neefjes,...

Toch vraag ik me af en toe af of het ontbreken van een man in zijn thuissituatie effect op hem zal hebben. Ik schreef eerder al eens dat ik af en toe mannelijk uit de hoek zal moeten komen om het evenwicht wat te bewaren! Niet dat ik een poppemieke ben hoor, integendeel! Maar ik ben geen man...

Gelukkig (nu ja :-) ) kon ik al vaststellen dat sommige ‘mannelijke trekken’ gewoon genetisch bepaald zijn... Zo was ik ontzettend benieuwd of het feit dat minister opgroeit bij mij zou betekenen dat hij beter met pijntjes zou kunnen omgaan (ik zal niet snel klagen en moet echt niet meer vooruit kunnen alvorens ik akkoord ga met een dagje ziekteverlof ofzo)

Niet dus...

Stoot minister zijn teen, gaat hij eens tegen de grond of wat dan ook (groot worden lukt niet zonder slag of stoot...) dan krijg ik steevast te horen: “mama, mij ijszak nodig!” En dan kruipt minister in de zetel met de ijszak op het pijntje om daar wat zielig te liggen wezen ;-)

Opa is bij ons hèt voorbeeld van mannelijk lijden... Op een keer zat hij ‘ziek’ te wezen in de zetel, oma, mijn zus en ik probeerden het gezucht en het geklaag zo goed mogelijk te negeren; de neefjes daarentegen...

“Maar opa toch...”

“Doet het pijn opa??”

En ze gingen allemaal medelevend hun hoofd op zijn schoot leggen... Ze begrepen mekaar in het leed...

Mannen... ;-)

Kleine man en zijn mama

Een blogje voor de archieven :-) Ogenblikken die de voorbije weken plaatsvonden en die me een warm gevoel bezorgden, daarom wil ik ze graag meenemen in ons ‘dagboek’!

Zo waren we onlangs bij mijn zus: de neefjes keken tv, kleine man ging buiten wat schommelen. Ik ging bij hem en begon op de 2^de schommel wat heen en weer te wiegen. Minister wist te vertellen dat enkel Jan heel hoog kon schommelen. Ik zei dat ik dat ook kon en voegde meteen de daad bij het woord. Kleine man riep meteen dat ik moest stoppen, dat ik gewoon heel rustig wat moest wiegen, dat dat goed was! :-)

Ongelooflijk schattig dat hij zo bezorgd is om zijn mama!

Er zijn nog wel meer zaken die hij oppikte van mijn gedrag. Zo denk ik dat ik mag zeggen dat ik behoorlijk mijn plan kan trekken als het op klusjes en zo aankomt. Al weet ik ook goed waar ik hulp voor moet inschakelen (zo ben ik levensgevaarlijk met een boor... :-) ). Ik heb daar geen moeite mee: weten waar je terecht kan als je hulp nodig hebt is trouwens veel waard (bedankt nonkel, bedankt schoonbroer,... :-) !)

Dat kleine man dit principe ook kent, maakte hij een paar weken geleden duidelijk! We hebben intussen onze nieuwe wagen, eentje die wèl in de garage geparkeerd kan worden! Ik vroeg aan onze overbuur (Nico, een vrachtwagenchauffeur!) of hij mij even kon helpen; wij oefenden wat, en sinds dat ogenblik rij ik dagelijks in de garage! S. was bij die ‘oefensessie’ aanwezig :-)

Dus: een paar weken geleden: ik reed in de garage, maar deed iets verkeerd, het lukte me echt niet om in onze box te rijden... Minister was intussen aan het zeuren dat hij zijn gordel niet loskreeg, dat ik NU moest helpen,... Ik zei nogal kort dat hij zich rustig moest houden omdat ik anders tegen de muur zou rijden... Kleine man zijn antwoord:

“Wacht, ik zal Nico halen, dan kan hij helpen!”

Goed zo jongen!

(uiteindelijk lukte het toch om zonder schade in de garage te rijden ;-) )

Fijn om te zien hoe hij meeneemt wat hij zelf ervaart en dat zich dat ook uit in zijn gedrag. Zorgzaam zijn voor anderen is mooi! Je niet te goed voelen om hulp te vragen waar nodig; het kan je maar verder helpen!

Een hele tijd geleden had ik het met een ex-collega over de voorbeeldfunctie die niet alleen ouders hebben: ik zei dat ik die rol evengoed weggelegd vond voor opvoedsters, juffen,... Ik kreeg als antwoord dat ik dat helemaal verkeerd zag: enkel de ouders zijn verantwoordelijk voor de opvoeding van hun kind. PUNT

Ik gaf aan dit anders te zien: uiteindelijk zie ik kleine man nog steeds maar een heel klein stuk van de dag: ’s ochtends zorg ik (maar meestal oma) dat hij gewassen, gekleed en gevoed naar school kan vertrekken. ’s Avonds haal ik hem op en zorg ik dat hij gevoed, gewassen en anders gekleed in zijn bedje geraakt. De paar uurtjes die we hebben probeer ik gezellig, leuk, nuttig,... opvoedend te laten verlopen. Maar die uren daartussen kan ik me niet met zijn opvoeding bezighouden... Uiteraard zou ik dat graag willen, maar zo zit het niet in mekaar...

Ook toen haalde ik het kopieergedrag van klein mannen naar voor door een anekdote te vertellen:

Kleine man en zijn neefje hadden beiden een grasmaaiertje. Ons neefje liep daarme rond alsof hij een stoere landbouwer was; kleine man huppelde bijna achter zijn grasmaaier... Tja: ons neefje ziet mijn schoonbroer het gras maaien; kleine man zag mij dat doen (ok: ik denk dat de buren ook van het schouwspel genoten als ik er aan begon: vaak deed ik dat snel snel na een werkdag, en deed ik dat dus gewoon met mijn outfit van overdag: gras maaien op hoge hakken, ’t is eens iets anders :-) )

Ook merk ik dat S. sinds hij naar school gaat andere dingen doet dan daarvoor, gewoon omdat hij dat meepikte in de klas, van het gedrag van andere kindjes, van de juffen,...

Het laat me stilstaan bij het feit dat ik af en toe ook eens 'mannelijk' uit de hoek zal moeten komen wil ik het evenwicht voor minister wat bewaren ;-)

Oudercontact #2

Het einde van het schooljaar nadert... Het 1^ste schooljaar van kleine man zit er bijna op...

Stop stop, dit gaat echt veel te snel... Waar is de tijd dat ik met een klein hummeltje op mijn borst dacht dat school nog jàren van ons verwijderd was???

Maar goed, een schooljaar op zijn eind; tijd dus voor het oudercontact!

Gek dat je zelfs in de peuterklas 2x op het appèl geroepen wordt; maar wel fijn om te horen wat de juf te vertellen heeft over je spruit; om te horen hoe zij je kapoen leerde kennen en zag evolueren de voorbije maanden.

Er werd eigenlijk niet veel nieuws verteld: kleine man is in de klas het kereltje dat ik ken van thuis: lief, enthousiast, een speelvogel, af en toe een schelm (zeker in de buurt van zijn ‘partner in crime’ Lucy... :-) ), nog steeds eerst de kat uit de boom kijkend, een deel van de groep maar evengoed in staat om zichzelf bezig te houden. Minister kan echt opgaan in een spel en vindt het dan niet altijd makkelijk om daar uitgehaald te worden om wat anders te gaan doen. Wordt ook af en toe eens boos, heeft regelmatig bevestiging nodig en is nog steeds een ongelooflijke knuffelaar!

En ja, hij kiest meestal gewoon voor zijn gemak: een plantrekker die overal een uitleg voor heeft, die anderen (diegenen die hem nog niet kennen) voor zijn kar probeert te spannen (want “mij kan dat niet; mij is nog een beetje klein!” (dan ineens wel... :-) ))

Gelukkig kennen ze S. intussen en wordt deze houding niet getollereerd (dat doe ik thuis ook niet: ja wij moeten opruimen vooraleer we iets anders, iets leuks, kunnen doen; of ja wij moeten zelf jas en schoenen uitdoen en die dan ook nog eens op de juiste plaats leggen,...) Dat is op school niet anders man... ;-)

Tot daar eigenlijk niets bijzonders: minister is nog steeds een èchte peuterpuber die grenzen aftast, en die zijn eigen persoontje aan het ontwikkelen is!

Uiteraard was het volgende punt het potjesdrama... Zoals eerder gezegd is dit echt de processie van Echternach... Alle eerder besproken punten kwamen aan bod, conclusie: we staan nog steeds even ver dan aan het begin van het schooljaar, en dat is echt niet goed... Heel frustrerend vind ik dit, vooral omdat ik zelf niet goed meer weet hoe hier mee om te gaan: welke houding ik ook aanneem, het haalt allemaal niets uit. Minister is een beetje lui en vindt de luier zo’n gemak; waarom dat opgeven??

En dus werd beslist om vandaag te starten met een nieuw plan: kleine man is zonder luier naar het klasje. Nee, hij is daar niet klaar voor, en ja hij zal ongelukjes hebben (ik gaf hem zo ongeveer een valies reservekledij mee!); maar misschien dat hij daardoor zal beseffen dat hij de enige in de klas is die nog luiertjes draagt (ik hoop oprecht dat dit een motivatie zal zijn om gewoon die klik in zijn hoofd te maken en gewoon naar het potje/het toiletje te gaan...)

Wordt vervolgd...

Eindconclusie: we hebben ‘vakantiewerk’: na de zomervakantie is het de bedoeling dat we luiervrij zijn! (ik beloofde minister dat ik het geld dat ik nu aan de luiers spendeer in zijn spaarpotje zal stoppen en dat hij daarmee dan iets leuks mag kiezen; je weet nooit he ;-) )

Verder is S. een flinke jongen die klaar is voor het volgende klasje! En hij verhuist niet alleen: juf Evy ‘promoveerde’ naar de 1^ste kleuteklas, en zij gaat dus gewoon mee met haar  groepje!

Maar eerst: VAKANTIE!!

Kakelbont

Afgelopen maandag ging minister voor het eerst op schooluitstap! Het werd een uitstapje naar ‘Kakelbont’; een lokale binnenspeeltuin.

Op voorhand was kleine man niet zo heel erg enthousiast... Het was natuurlijk iets ‘nieuws’, en mijn held op kousenvoeten moet altijd eerst wennen aan nieuwe dingen! Tegen dat hij op school aankwam vond hij het idee om met de andere kindjes op de bus te zitten wel al een leuk vooruitzicht!

Juf Evy haar hand werd goed vastgehouden en zo vertrok de bus vol jong geweld! :-)

Superenthousiast en doodop haalde ik mijn spook ’s avonds op! Hij had genoten!! Zoals verwacht werkte het enthousiasme van de andere kindjes aanstekelijk! De trampoline en de ‘grooote glijbaan’ waren de favorieten; maar eigenlijk viel het hele gebeuren goed in de smaak! Zo fijn om te zien!

Eens thuis had ik niet eens de tijd om zijn pyamaatje aan te trekken: hij zag zijn zeteltje, ging er in liggen en zijn oogjes vielen dicht nog voor ik mijn schoenen uithad :-)

Geweldig toch! Op naar het volgende uitstapje jongen! ;-)

Vaderdag (2)

Wat een fijn weekend hebben we achter de rug! Op voorhand had ik wat stress voor die ‘eerste’ vaderdag, maar dat bleek helemaal niet nodig!

Juf Evy hield rekening met mijn bezorgdheden: er werd gebabbeld zonder door te drammen; er was een aangepast geschenkje/gedichtje* voor meter; en eigenlijk passeerde gisteren alsof het een gewone zondag was!

Vrijdagochtend was kleine man wat koortsig, hij kwam uit bed met waterige oogjes. Had al een paar dagen last van zijn darmpjes, oma kon inspringen, dus ik besliste minister een dagje bij haar te laten: zo kon hij wat extra rusten en op krachten komen!

Achteraf kreeg ik wat foto’s van wat de kindjes in het klasje deden: die dag stond helemaal in het teken van de papa’s; heel rouwig was ik er niet om dat S.daar niet bij was! (Al ben ik er intussen vrij zeker van de juf Evy dit ook goed opgevangen zou hebben!)

Toen ik minister ’s avonds ophaalde voelde hij zich al veel beter! Mama moest nog even naar de dokter, dat vond kleine man niet zo heel leuk (vooral niet toen er wat bloed geprikt moest worden). Na de bevestiging dat het echt geen pijn deed ging minister zelf aan de slag en moest hij mijn mond ook even inspecteren! (de volgende dag haalde hij zijn eigen dokterstasje boven en werd ik opnieuw aan wat onderzoeken onderworpen :-) !)

We gingen naar huis, hadden een rustige avond en gingen gelijk naar bed, dan vond kleine man ‘zo lief van mij!’ ;-)

Zaterdagochtend was ik al vroeg van de partij: problemen met het internet, dus de technieker kwam langs (om 8u... :-( ) Soit, dat zou opgelost moeten zijn! S. stond daardoor ook vroeger op dan verwacht. Hij leek zich veel beter te voelen, maar we hielden het toch rustig: we rommelden wat in het huis, we bakten cupcakes die we later samen versierden; er werd uitgebreid in bad gegaan. Een ritme dat ik wel gewoon zou kunnen worden :-)

Na de middag deden we boodschappen: op zondag hadden we een etentje gepland, we moesten dus nog het één en het ander in huis halen! Terug thuis maakte ik alvast de taart voor de volgende dag en de tafel werd gedekt. Daarna was het al tijd om naar meter Karo en co te gaan: daar werden we verwacht voor een bbq!

De jongens speelden fijn, we aten lekker, we babbelden er op los; het was een hele fijne avond! We maakten het niet te laat, maar de dag had lang genoeg geduurd! Eens thuis werd er nog wat nagepraat over de voorbije dag, en toen ging kleine man naar zijn bedje!

Zondagochtend stond ik opnieuw redelijk vroeg op: er was toch nog wel wat te doen! Minister bleef wat langer liggen. Eens wakker wilde hij graag helpen in de keuken, dat was een beetje moeilijk, dus S. gaf aan dat het toch maar saai was en dat hij liever wat wilde spelen! Zo gezegd zo gedaan!

Onze gasten arriveerden; S.gaf zijn geschenkje aan meter en mompelde zijn versje. .. We genoten op het terras van een aperitiefje en proefden daarna van mijn ‘kookkunsten’; de middag vloog voorbij! De gasten gingen weer naar huis, we ruimden op, maakten alles klaar om aan de nieuwe werk- en schoolweek te beginnen, we keken wat tv, we babbelden over het voorbije weekend en dan was het tijd om naar bed te gaan!

Een grote dag voor kleine man vandaag: voor het eerst gaat hij op schooluitstap! Hij leek een beetje ‘bang’ voor het onbekende, maar ik denk dat dat wel losloopt eens hij het enthousiasme van de andere kindjes zal opmerken!

Ik ben benieuwd naar de verhalen als ik minister straks ga ophalen! :-)

* Voor de archieven:

Pats, boem, bang;

Een dikke zoen op jouw wang!

Ik hou van jou,

Mijn leven lang!

Slaapritueel

Het moet gezegd: kleine man is geen vaste slaper, maar naar bed gaan is meestal geen probleem!

Juist; meestal: deze week is dat wel even anders...

Normaal gaat minister rond 19.15u zelf naar boven (kan een kwartiertje vroeger of later, maar meestal is dat het uur waarop de dag lang genoeg geduurd heeft voor kleine man). Kleertjes uit, nieuwe luier (jawel, nog steeds... :-( ) en pyama aan, tanden poetsen, verhaaltje kiezen en lezen, even praten over de voorbije dag, nog een dikke knuffel en “Tot straks lieverd, mama houdt van jou!”

Doorslapen, daar doet S. (nog?) niet aan mee: midden in de nacht word ik dus gewekt als minister dorst heeft, of moet plassen (want jawel: een luier, maar toch liefst pipi op het potje), omdat hij naar gedroomd heeft, omdat hij even bevestigd wil hebben dat ik er nog ben; maar ook omdat bebeer of tutje (ook daar: nog steeds...) weg zijn, omdat het te licht is, omdat hij te koud of te warm heeft,... We kennen het intussen... ik zeg het: dit is hetgene dat na al die maanden echt het zwaartst doorweegt: al 4 jaar heb ik gebroken nachten... (zwangerschap incluis)

Blijkbaar is minister een lichte slaper... Praktische oplossingen voor verschillende van de ‘problemen’ (water binnen handbereik, een veilig bereikbaar potje met voldoende licht;  mijnheertje slaapt vaak in het grote bed, dus dan ben ik gewoon aanwezig als hij die bevestiging nodig heeft,...) genoeg, maar doorslapen is voorlopig dus geen succes; misschien... ooit...

Blij ben ik dan ook dat het naar bed gaan in elk geval zonder problemen verloopt! We gaan regelmatig op vakantie, ook dan lukt dat aardig. Dat dat zo vlot gaat werd trouwens al vaak bevestigd: door onze babysit, door de opvang als S.uit gaat logeren, door reisgenoten,...

En toen was het ineens deze week... Een week waarin we al elke avond ‘loze oorlog’ hadden omdat ik straal genegeerd word als ik zeg dat het tijd is om naar bed te gaan. Mijnheer doet liever zijn eigen ding. Geraakt hij toch boven, dan hangt hij het wat uit. Natuurlijk laat ik dat niet zomaar gebeuren, maar zei ik al dat ik genegeerd word??  ‘Dreigen’ is geen aanpak voor minister (want: “ S. als je nu niet dit, dan (bv.) geen verhaaltje!” -> werkt langs geen kanten: het zal minister op dat moment worst wezen of er al dan niet een verhaaltje voorgelezen wordt...

Heb ik er na flink onderhandelen, na kordaat geweest te zijn, na begrijpend gereageerd te hebben,...  genoeg van en leg ik hem in zijn bed (met of zonder pyama, maakt op dat ogenblik niets meer uit); dan ben ik natuurlijk de meest onmenselijke mama die er is (dat zegt in elk geval de blik die ik op dat ogenblik toegeworpen krijg...) Soit, bye bye ritueel, hallo krijsende kleuter :-(

Uiteindelijk ga ik gewoon naar beneden, merk ik dat minister wat afgekoeld is, dan ga ik terug naar boven, dan hebben we het over ‘de crisis’; en dan word ik bedolven onder de ‘sorry’s’ en de beloften dat het nooit meer zal gebeuren (tot de volgende avond...)

Laat dit gewoon maar een fase zijn... Please...

Vaderdag

Zondag is het zo ver: vaderdag... O jee: voor het eerst worden we hier ècht mee geconfonteerd...

Bij mijn ouders vieren we vaderdag niet meer. En tot vorig jaar ging kleine man naar de kribbe; daar werd geen aandacht besteed aan moeder- en vaderdag: de tijd die de juffen nodig zouden hebben om de geschenkjes te knutselen, konden ze niet spenderen aan de kinderen. Ik kon me daar helemaal in vinden!

Maar nu dus voor het eerst een confrontatie: voor het eerst zal kleine man beseffen dat zijn gezin toch niet helemaal hetzelfde is als dat van zijn klasgenootjes...

Een paar weken geleden merkte ik hoe fel ze in het klasje toeleefden naar moederdag: er werd heel veel verteld over de mama’s, er werden foto’s getoond, er werd geknutseld, er werden liedjes geleerd,... Heel leuk allemaal. Maar ik besefte dat vaderdag met eenzelfde intensiteit voorbereid zou worden...

Het begon al met de briefjes van de juf om een t-shirt van papa mee te brengen. Daarna werd gevraagd naar een ‘foto van je spruit met zijn of haar papa’. Er wordt een heuse papa-muur gemaakt,...

Ik moest even slikken. Berichtjes op FB van collega BAM’s maakten het niet makkelijker (Kindjes helemaal over hun toeren door opmerkingen van andere kindjes, kindjes die zich ineens ‘anders’ voelden dan de klasgenootjes en daar verdrietig van werden,...)

Tijd om de juf even te contacteren. Tijdens het wenmoment had ik het hier al met juf Evy over, zij verzekerde me toen dat er geen probleem was: S.mag gewoon een geschenkje maken voor wie hij wil. Allemaal goed en wel, maar het gaat me echt niet om dat geschenkje! Ik besprak met de juf mijn bezorgdheden: ik wil helemaal niet dat kleine man zich buitengesloten voelt: hij is geen uitzondering omdat hij toevallig geen papa heeft... Ik vroeg dus aan de juf om goed te benadrukken dat er vandaag de dag vele verschillende gezinsvarianten zijn, en dat je je helemaal niet ‘anders’ moet voelen omdat het thuis net iets anders is! (in het klasje is S.de enige die thuis geen klassieke gezinsvorm heeft...) Ik gaf het boekje ‘wereldwondertje’ nog eens mee (hierin wordt op een heel verstaanbare manier uitgelegd dat niet alle kindjes een mama en een papa hebben, maar dat kindjes daarom zeker niet minder geliefd zijn!) en liet aan de juf weten dat mochten er vragen zijn, zij mij altijd mocht contacteren.

Thuis hadden kleine man en ik het over het niet aanwezig zijn van een papa. Minister weet dat hij geen papa heeft en lijkt daar geen probleem mee te hebben. We bespraken voor wie hij het geschenkje zou maken (meter Karo is de gelukkige :-) !) en verder laat ik kleine man zelf bepalen of en wanneer we dit onderwerp aan bod laten komen.

Zo ontdekte ik dat het boekje in de klas gelezen werd toen minister mij ineens vertelde dat mama zaadjes ging halen in het ziekenhuis waardoor er een baby in mijn buik kon groeien :-) (ik leerde trouwens ook dat mama haar eitjes op de zon lijken! (in het boekje staan ook tekeningen ;-) ))

Met meter Karo had minister een gesprekje over werk, hobby’s en vrije tijd (want bij een papa komen die zaken makkelijker aan bod, bij een meter is dat anders; maar die twee schenen een leuke babbel te hebben :-) !) Gisterenavond kreeg ik dan ook te horen dat meter ‘pleegster’ is en dat zij pilletjes aan de oude mensen geeft!

Zelf had ik extra babbels met collega-BAM’s die me toch konden geruststellen: de meeste kindjes gaan echt heel goed om met die ene dag en staan er niet echt bij stil dat het bij hen anders is!

Dus ik besef dat ik vooral wat ongerust ben doordat het de ‘eerste’ keer is!

Ik nam me hoe dan ook voor om er zondag een leuke dag van te maken: geen ontbijt op bed bij ons; maar ’s middags komen oma en opa, meter Karo met gezin en nonkel Ping Ping langs en gaan wij genieten van een lekkere lunch en van een gezellige namiddag!

Wordt vervolgd! :-)