Toch niet zonder stress...

De eerste dagen na dat telefoontje was ik euforisch (zo heel anders dan de eerste keer). Lang verzwijgen dat ik zwanger was kon ik niet: de mensen die het dichtst bij mij staan, volgden het traject op de voet, zij wisten dus wel wanneer er controles waren.


Ik probeerde het nieuws niet aan de grote klok te hangen, maar velen wisten al snel van het wondertje in mijn buik!


Na de euforie kwam ook de angst: want ik was al een wondertje verloren, wat als dat nog eens zou gebeuren? Misschien was er toch een reden voor het miskraam,... Toen ik wat later op weekend was met een vriendin, was ik even ver als de eerste keer bij het miskraam: we kwamen vroeger naar huis, want ik had een beetje bloed gezien. Helemaal over mijn toeren was ik ervan overtuigd dat het opnieuw mis zou gaan. Op spoed kon men enkel zeggen dat er niets abnormaals te zien was. Ik kreeg een paar dagen later sowieso een nieuwe echo. Ook hier was alles in orde.


Toen ik 9 weken zwanger was, had ik een gesprek met mijn gynaecologe die me verder zou opvolgen. Er werd ook bloed geprikt om te kijken of ik antistoffen had voor toxoplasmose, cmv,...


Rond 10 weken had ik een afrondend gesprek bij de fertiliteitsarts. Daar liep het gesprek helemaal anders dan verwacht, want ‘tussen de soep en de patatten’ wist de arts me te vertellen dat ik positief getest had op cmv. De grond onder mijn voeten was ineens weg: daar zat ik dan, helemaal alleen terwijl de arts het had over ernstige mentale handicap, doofheid, blindheid, leerachterstand,...


Het was één grote waas. Toen ik buitenkwam belde ik mijn zus en kon ik niet meer stoppen met huilen. Het grote probleem: ja: een positief resultaat, maar geen idee wat dit eigenlijk inhield...


Ja er konden ernstige afwijkingen zijn, maar deze zijn zo moeilijk (onmogelijk) op voorhand vast te stellen.


Ineens had ik een risicozwangerschap en werd ik dus extra opgevolgd: tweewekelijks kreeg ik afwisselend een controle bij de gynaecoloog en een echo om de evolutie van mijn kleintje op te volgen.


Men stelde voor om op 20 weken een vruchtwaterpunctie te doen, maar dit zag ik helemaal niet zitten: men zou dan wel kunnen zien of mijn vruchtwater al dan niet besmet was, maar dan nog zou ik niet weten of er wat met mijn pruts aan de hand zou zijn (al helemaal niet hoe ernstig dat eventueel zou zijn). Bovendien he b je op 20 weken alweer een groter risico dat je je kindje verliest door de behandeling, dus dat wilde ik echt niet.


Mijn zus gaf me de raad een NIPT-test te laten doen: mocht daar wat uit komen, dan hoefde ik in elk geval niet tot 20 weken te wachten om te kijken wat we zouden doen. Nu kijk ik met een dubbel gevoel op die test terug (want wat als er toch iets zou geweest zijn, wat zou ik dan beslist hebben??), maar op dat ogenblik leek het logisch om die test gewoon te laten doen. Een paar weken later kreeg ik het resultaat: alles was in orde; en: mijn gevoel was juist: er groeide een kereltje in mij!


Gelukkig kon ik rekenen op een supergynaecologe! Ik kon bij haar terecht met mijn angsten en twijfels; zij luisterde en was er gewoon. Zonder haar eigen wil op te leggen, liet ze me sommige zaken nuchter bekijken; dat was wat ik nodig had!


Natuurlijk waren er vele mensen waarop ik kon rekenen, maar als het om zo’n zware beslissingen gaat is er niemand die in zijn kaarten laat kijken, dat is in elk geval mijn ervaring. Niemand wilde ‘foute’ raad geven.


Uiteindelijk liet ik geen vruchtwaterpunctie doen. Via echo kreeg kleine man telkens een uitgebreide controle: er werd gekeken of er verkalkingen waren, of zijn hersentjes goed evolueerden,...


Op 32 weken kon ik een CT-scan laten maken om specifiek naar de hersentjes te kijken, maar ook deze liet ik niet uitvoeren: bij 32 weken kan een kindje geboren worden. Wat als men dan iets zou vaststellen? Je bent al zo gehecht aan je wonder; je kan het dan toch niet ineens niet meer graag zien (ik zei ook altijd aan mensen: je kan een perfecte zwangerschap hebben, en dan kan het ineens foutgaan bij de bevalling, dan laat je je kindje toch ook niet in de steek!)


Een zorgeloze zwangerschap had ik dus zeker niet! Maar ik werd omringd door zoveel lieve en fijne mensen die met me meeleefden, dat maakte de onzekerheid allemaal wat draaglijker!

Als zwanger worden niet vanzelfsprekend is

Ik geloof dat ik in september dat jaar voor het eerst bij de gynaecoloog van het behandelende ziekenhuis ging. Daar werd gepraat over het feit dat ik een erg moeizame cyclus heb, er werd een echo gemaakt, er werd bloed geprikt; allemaal heel gewoon als je medisch begeleid zwanger wilt worden. Uiteindelijk kreeg ik een voorschriftje voor Provera mee: we zouden mijn regels laten doorkomen, en dan kon ik starten met de behandeling.


Mijn regels kwamen door, ik kreeg Clomid (om eicellen te laten groeien); na een aantal dagen opnieuw voor controle naar het ziekenhuis. Van zodra een eicel groot genoeg was kreeg ik bericht om Pregnyl te spuiten zodat ik ook een eisprong zou krijgen, en half oktober was het zo ver: de eerste inseminatie was een feit! Mijn tante ging mee en bleef op me wachten in de wachtzaal.


Heel erg zenuwachtig was ik alweer. En eigenlijk ook een beetje teleurgesteld: zou mijn kleintje zo ‘verwekt’ moeten worden? In een kille, klinische omgeving, door een dokter die dacht grappig te zijn. Je ligt daar, niet meteen de meest comfortabele houding, de dokter die nadien met zijn rug naar je toe een dom gesprek wil onderhouden maar eigenlijk niet naar je luistert... Ik vond het maar niets.


Achteraf kreeg ik een dikke knuffel van mijn tante, die deed deugd!


Het wachten was in elk geval begonnen. Dr.Google werd mijn beste vriend: elk krampje, elk gevoel moest geanalyseerd worden, want wie weet: misschien was ik wel zwanger... Mijn zus is vroedvrouw, bijna 2 weken na de inseminatie mocht ik bij haar bloed laten prikken (ik had intussen thuis een zwangerschapstest gedaan, die gaf een heel licht tweede lijntje, dus voor mijn zus was duidelijk hoe laat het was; zelf bleef ik liever even met mijn voeten op de grond!) Het was de zus die uiteindelijk belde om me proficiat te wensen! Ik was helemaal van slag: ik ging er zo van uit dat het niet meteen raak zou zijn, maar kijk: dat was het dus wel!


Stress, pure stress had ik de dagen nadien... We hadden een weekend Berlijn geboekt, maar: kon ik wel vliegen? Wat met het eten? Mocht ik mijn koffer wel dragen?... Achteraf bekeken besef ik dat er toen wel heel vreemde kronkels in mijn hoofd zaten: ik was mijn nuchtere ik volledig kwijt. Mijn gevoel schreeuwde ook dat het allemaal niet klopte: het voelde niet juist; dat maakte dat ik niet gewoon kon uitkijken naar de eerste echo.


Mijn gevoel werd uiteindelijk bevestigd: het zat niet goed; ik kreeg eind november dan ook een spontane miskraam. Nooit eerder raakte iets me zo diep. Ik kreeg een ferme klap en het kostte tijd, vele traantjes en babbels om weer op te krabbelen.


Mijn lichaam kreeg even rust, in het voorjaar van 2013 kon ik herbeginnen. Mijn lichaam reageerde niet meer op de hormonen; uiteindelijk stelde men PCOS vast (de gynaecoloog had al van bij het eerste gesprek een vermoeden, maar omdat ik toch zwanger geworden was, vond hij het niet nodig om dit te controleren). Ik kreeg te horen dat ik geduld moest hebben, nu, als er iets is waar je niet zwanger van wordt...


Toen een operatie voorgesteld werd, waarvan intussen gebleken is dat ze in veel gevallen meer kwaad dan goed doet, besliste ik om mijn dossier over te laten nemen door het eerste UZ dat ik contacteerde. Daar ging ik intussen zelf aan de slag: het was dus ook veel praktischer om daar mijn behandeling verder te zetten; bovendien was ik het beu om vast te stellen dat men rond het probleem draaide: men moest nu maar eens stappen ondernemen om mijn lichaam te helpen om zwanger te worden!


Zo gezegd, zo gedaan: ik vulde de formulieren opnieuw in, en ik kon van voorafaan beginnen: 2 gesprekken bij de psycholoog (dubbel want ik had dit traject al eens doorlopen, wat als ze me nu ineens niet geschikt zouden vinden om BAM te worden??...) Ik kwam op de wachtlijst voor donorzaad en in maart 2014 kreeg ik bericht dat er een donor was en dat ik dus kon herbeginnen! Ik had een reis naar Polen en een reis naar Parijs geboekt, en ik besliste dat ik die niet zou annuleren. Daardoor kon ik wel pas in mei starten, maar dat deerde niet.


Ik werd aangenaam verrast tijdens de eerste poging in Brussel: ik werd van heel nabij opgevolgd om te kijken hoe mijn lichaam reageerde, zo kon men kort op de bal spelen. Ook de inseminatie gebeurde in een heel andere sfeer: veel minder kil (nog altijd klinisch, maar zo anders), een aangename vroedvrouw, een beetje privacy; echt een heel andere ervaring om begeleid zwanger te worden!


Ik was opnieuw vertrokken!

Hoe het allemaal begon

We zijn 2011. Op dat ogenblik had ik een erg hechte vriendschap met een collega die uiteindelijk mijn steun en toeverlaat werd. Zij wilde wanhopig graag mama worden. Haar relatie liep na een aantal jaren op de klippen, en toen begon het fladderen: haar biologische klok tikte... Toen we het over de toekomst hadden vroeg ik of ze een partner of een papa voor haar toekomstig kind zocht? Zo hadden we het ineens over BAM-schap.


Dit gesprek bleef ook bij mij hangen: al vele jaren ben ik single. Ik kwam wel mannen tegen, maar geen mannen waar ik een toekomst mee zag. Een toekomst zonder partner kon ik me voorstellen, maar een toekomst zonder kind, dat was iets heel anders...


En zo ging ook ik me informeren; las ik boeken, bezocht ik verschillende websites, had ik vele gesprekken met mensen rondom mij en uiteindelijk ook met een BAM. Zij vertelde heel open en eerlijk over haar ervaringen, zij was diegene die me over de streep duwde om mijn aanvraag in te dienen.


Eind 2011: beste vriendin en ik spreken af: we hebben beiden groot nieuws! Jawel: zonder het echt van mekaar te weten hadden we allebei onze aanvraag om BAM te worden ingediend! We zagen het helemaal zitten: dat het een heel traject, een emotionele rollercoaster,... zou worden, daar waren we van overtuigd, maar hé: we konden dit wel samen beleven! (uiteindelijk verliep dit helemaal anders)


Ik diende mijn aanvraag in bij het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Een paar maanden later kreeg ik een bericht dat mijn aanvraag niet weerhouden werd: ik was te jong (op dat ogenblik moest je nog 28 jaar zijn alvorens in het traject te mogen stappen). Wat een teleurstelling. Prompt vulde ik de formulieren voor een ander ziekenhuis in. Na opnieuw een paar weken wachten kreeg ik het bericht dat ik naar het intake gesprek mocht; dat stond begin april 2012 gepland.


Heel erg zenuwachtig was ik, maar tijdens het gesprek werden voornamelijk praktische punten besproken. Zo moest ik een eerste betaling doen, daarna zou mijn dossier effectief opgstart worden en zou ik uitgenodigd worden voor een gesprek bij de psycholoog.


Dat gesprek werd een paar weken later ingepland. De zenuwen gierden opnieuw door mijn lijf, blij dat de mama in de wachtzaal zat! Maar dat gesprek, en ook het vervolggesprek, verliep vlot: ik kreeg een erg aangenaam iemand voor mij, die vond dat ik goed voorbereid was, niet over 1 nacht ijs ging. Zij vond mijn opvangnet erg sterk (daar wordt veel aandacht aan besteed); kortom: zij zou mijn dossier zeker verdedigen wanneer het voorgelegd werd.


Op 12 juli 2012 zou ik te horen krijgen of ik mocht starten! Die dag liep ik op de toppen van mijn tenen: mijn gsm tig keer gecontroleerd om te kijken of ik toch niet per ongeluk een telefoontje gemist had (onmogelijk: ik denk dat ik het toestel de hele dag vasthad...). Uiteindelijk kreeg ik in de namiddag het verlossende telefoontje: na de zomervakantie zou ik starten!


Ik was zo blij! Alsof ik al te horen had gekregen dat ik mama zou worden!


Dat had uiteindelijk allemaal veel meer voeten in de aarde, maar op dat ogenblik was maar 1 ding belangrijk: ik stond al een stapje dichter bij wat ik zo graag wilde!