De eerste dagen na dat telefoontje was ik euforisch (zo heel anders dan de eerste keer). Lang verzwijgen dat ik zwanger was kon ik niet: de mensen die het dichtst bij mij staan, volgden het traject op de voet, zij wisten dus wel wanneer er controles waren.
Ik probeerde het nieuws niet aan de grote klok te hangen, maar velen wisten al snel van het wondertje in mijn buik!
Na de euforie kwam ook de angst: want ik was al een wondertje verloren, wat als dat nog eens zou gebeuren? Misschien was er toch een reden voor het miskraam,... Toen ik wat later op weekend was met een vriendin, was ik even ver als de eerste keer bij het miskraam: we kwamen vroeger naar huis, want ik had een beetje bloed gezien. Helemaal over mijn toeren was ik ervan overtuigd dat het opnieuw mis zou gaan. Op spoed kon men enkel zeggen dat er niets abnormaals te zien was. Ik kreeg een paar dagen later sowieso een nieuwe echo. Ook hier was alles in orde.
Toen ik 9 weken zwanger was, had ik een gesprek met mijn gynaecologe die me verder zou opvolgen. Er werd ook bloed geprikt om te kijken of ik antistoffen had voor toxoplasmose, cmv,...
Rond 10 weken had ik een afrondend gesprek bij de fertiliteitsarts. Daar liep het gesprek helemaal anders dan verwacht, want ‘tussen de soep en de patatten’ wist de arts me te vertellen dat ik positief getest had op cmv. De grond onder mijn voeten was ineens weg: daar zat ik dan, helemaal alleen terwijl de arts het had over ernstige mentale handicap, doofheid, blindheid, leerachterstand,...
Het was één grote waas. Toen ik buitenkwam belde ik mijn zus en kon ik niet meer stoppen met huilen. Het grote probleem: ja: een positief resultaat, maar geen idee wat dit eigenlijk inhield...
Ja er konden ernstige afwijkingen zijn, maar deze zijn zo moeilijk (onmogelijk) op voorhand vast te stellen.
Ineens had ik een risicozwangerschap en werd ik dus extra opgevolgd: tweewekelijks kreeg ik afwisselend een controle bij de gynaecoloog en een echo om de evolutie van mijn kleintje op te volgen.
Men stelde voor om op 20 weken een vruchtwaterpunctie te doen, maar dit zag ik helemaal niet zitten: men zou dan wel kunnen zien of mijn vruchtwater al dan niet besmet was, maar dan nog zou ik niet weten of er wat met mijn pruts aan de hand zou zijn (al helemaal niet hoe ernstig dat eventueel zou zijn). Bovendien he b je op 20 weken alweer een groter risico dat je je kindje verliest door de behandeling, dus dat wilde ik echt niet.
Mijn zus gaf me de raad een NIPT-test te laten doen: mocht daar wat uit komen, dan hoefde ik in elk geval niet tot 20 weken te wachten om te kijken wat we zouden doen. Nu kijk ik met een dubbel gevoel op die test terug (want wat als er toch iets zou geweest zijn, wat zou ik dan beslist hebben??), maar op dat ogenblik leek het logisch om die test gewoon te laten doen. Een paar weken later kreeg ik het resultaat: alles was in orde; en: mijn gevoel was juist: er groeide een kereltje in mij!
Gelukkig kon ik rekenen op een supergynaecologe! Ik kon bij haar terecht met mijn angsten en twijfels; zij luisterde en was er gewoon. Zonder haar eigen wil op te leggen, liet ze me sommige zaken nuchter bekijken; dat was wat ik nodig had!
Natuurlijk waren er vele mensen waarop ik kon rekenen, maar als het om zo’n zware beslissingen gaat is er niemand die in zijn kaarten laat kijken, dat is in elk geval mijn ervaring. Niemand wilde ‘foute’ raad geven.
Uiteindelijk liet ik geen vruchtwaterpunctie doen. Via echo kreeg kleine man telkens een uitgebreide controle: er werd gekeken of er verkalkingen waren, of zijn hersentjes goed evolueerden,...
Op 32 weken kon ik een CT-scan laten maken om specifiek naar de hersentjes te kijken, maar ook deze liet ik niet uitvoeren: bij 32 weken kan een kindje geboren worden. Wat als men dan iets zou vaststellen? Je bent al zo gehecht aan je wonder; je kan het dan toch niet ineens niet meer graag zien (ik zei ook altijd aan mensen: je kan een perfecte zwangerschap hebben, en dan kan het ineens foutgaan bij de bevalling, dan laat je je kindje toch ook niet in de steek!)
Een zorgeloze zwangerschap had ik dus zeker niet! Maar ik werd omringd door zoveel lieve en fijne mensen die met me meeleefden, dat maakte de onzekerheid allemaal wat draaglijker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten