“Je doet het toch maar!” (1)

“En lukt dat zo alleen??”

Een vaak gehoorde vraag eens mensen weten hoe ons gezinnetje in mekaar zit!

Ik gaf het al eerder aan: ik sta er meestal niet bij stil dat er geen papa is in dit verhaal. Voor mij is het evident dat ik fulltime mama ben, dat ik fulltime werk en dat ik het huishouden in goede banen probeer te leiden. Soms is het kijken naar wat praktisch mogelijk is, maar voor alles (of toch voor heel veel!) bestaat een oplossing!

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok!

Hoe pak ik dat nu aan?

Fulltime mama!

Ik heb kleine man op de wereld gezet, logisch dat ik diegene ben die voor hem zorgt! Maar ik sta er echt niet alleen voor! Tot november vorig jaar ging minister 2 dagen in de week bij oma & opa; de andere dagen nam ik hem mee naar de kribbe verbonden aan het UZ.  Op maandag en dinsdag kon ik mijn heerlijke man in zijn pyamaatje afzetten bij oma, daar kon hij nog wat verder dutten. De overige dagen maakte ik ons klaar, pakte ik onze spulletjes en om 6.45u vertrokken we naar de trein richting UZ. Een korte treinreis en een flinke wandeling later liet ik mijnheertje over aan de goede zorgen van de juffen. Aan het einde van de werkdag legden we het omgekeerde parcours af! Heel erg fijn om na de werkdag samen te wandelen (bij mooi weer een ijsje te halen), op de trein lazen we een boekje, keken we naar de dieren buiten, observeerden we onze medereizigers, heel gezellig allemaal (ok, er waren ook avonden dat we buiten gekeken werden, maar welke peuter komt niet eens vermoeid uit de kribbe??) We kwamen thuis rond 17.45u; tegen 19.15u ging kleine man naar zijn bedje.

Sinds minister naar school gaat, viel een heel deel van die taken weg. Ik vertrek nu om 7u met de wagen naar het werk. Rond 6.45u komt oma bij ons. Kleine man ligt op dat ogenblik nog lekker te dutten. Rond 7.30u is het tijd om op te staan. Oma maakt kleine man klaar en brengt hem naar het klasje. Om 15.30u is het oma die staat te wachten aan de schoolpoort; samen gaan ze naar huis; ik kom thuis tegen 17u (grote tijdswinst door met de wagen te gaan, wel meer stress...). We eten en gaan naar huis; rond 19.30u (soms een kwartiertje later) gaat minister naar zijn bedje.

Had het van mij afgehangen, kleine man zou naar het schooltje naast de kribbe gegaan zijn: een Nederlandstalig schooltje waar voornamelijk kinderen van collega’s gaan, dat is nu eenmaal een makkelijke (praktische) oplossing. Mijn ouders vonden dat een kind beter in zijn of haar gemeente naar school gaat: vriendjes, hobby’s,... Toen ik de praktische kant van het verhaal naar voor schoof (opvang, uren die niet altijd goed uitkomen,...) kreeg ik te horen dat zij die zorg voor hun rekening zouden nemen. Wat een geluk hebben wij; maar ik denk dat het toch niet altijd evident is voor mijn ouders... Zolang zij gezond zijn en zich hier meester over voelen, kus ik mijn beide handen dat dit alles mogelijk is!

Full time kostwinner!

Met een kleine nuance: vanaf februari ga ik 90% werken. 't Is te zeggen: ik ga 90% verdienen en ik zal mijn taken op 4,5 dagen moeten uitvoeren... Maar ik vond het heel erg belangrijk om vrije woensdagnamiddagen te hebben. Ik zou het fijn vinden mocht kleine man binnenkort hobby's hebben; mijn ouders doen al erg veel voor ons; ik kan niet verwachten dat ze ook nog elke woensdagnamiddag inspringen. En dus kon ik het oz regelen dat ik woensdagvoormiddag van thuis werk (geen woon-werkverkeer, wat een tijdswinst!); om 12u heb ik gedaan, zo kan ik om 12.20u bij de andere mama's en papa's staan om kleine man op te halen aan school!