Ik geloof dat ik in september dat jaar voor het eerst bij de gynaecoloog van het behandelende ziekenhuis ging. Daar werd gepraat over het feit dat ik een erg moeizame cyclus heb, er werd een echo gemaakt, er werd bloed geprikt; allemaal heel gewoon als je medisch begeleid zwanger wilt worden. Uiteindelijk kreeg ik een voorschriftje voor Provera mee: we zouden mijn regels laten doorkomen, en dan kon ik starten met de behandeling.
Mijn regels kwamen door, ik kreeg Clomid (om eicellen te laten groeien); na een aantal dagen opnieuw voor controle naar het ziekenhuis. Van zodra een eicel groot genoeg was kreeg ik bericht om Pregnyl te spuiten zodat ik ook een eisprong zou krijgen, en half oktober was het zo ver: de eerste inseminatie was een feit! Mijn tante ging mee en bleef op me wachten in de wachtzaal.
Heel erg zenuwachtig was ik alweer. En eigenlijk ook een beetje teleurgesteld: zou mijn kleintje zo ‘verwekt’ moeten worden? In een kille, klinische omgeving, door een dokter die dacht grappig te zijn. Je ligt daar, niet meteen de meest comfortabele houding, de dokter die nadien met zijn rug naar je toe een dom gesprek wil onderhouden maar eigenlijk niet naar je luistert... Ik vond het maar niets.
Achteraf kreeg ik een dikke knuffel van mijn tante, die deed deugd!
Het wachten was in elk geval begonnen. Dr.Google werd mijn beste vriend: elk krampje, elk gevoel moest geanalyseerd worden, want wie weet: misschien was ik wel zwanger... Mijn zus is vroedvrouw, bijna 2 weken na de inseminatie mocht ik bij haar bloed laten prikken (ik had intussen thuis een zwangerschapstest gedaan, die gaf een heel licht tweede lijntje, dus voor mijn zus was duidelijk hoe laat het was; zelf bleef ik liever even met mijn voeten op de grond!) Het was de zus die uiteindelijk belde om me proficiat te wensen! Ik was helemaal van slag: ik ging er zo van uit dat het niet meteen raak zou zijn, maar kijk: dat was het dus wel!
Stress, pure stress had ik de dagen nadien... We hadden een weekend Berlijn geboekt, maar: kon ik wel vliegen? Wat met het eten? Mocht ik mijn koffer wel dragen?... Achteraf bekeken besef ik dat er toen wel heel vreemde kronkels in mijn hoofd zaten: ik was mijn nuchtere ik volledig kwijt. Mijn gevoel schreeuwde ook dat het allemaal niet klopte: het voelde niet juist; dat maakte dat ik niet gewoon kon uitkijken naar de eerste echo.
Mijn gevoel werd uiteindelijk bevestigd: het zat niet goed; ik kreeg eind november dan ook een spontane miskraam. Nooit eerder raakte iets me zo diep. Ik kreeg een ferme klap en het kostte tijd, vele traantjes en babbels om weer op te krabbelen.
Mijn lichaam kreeg even rust, in het voorjaar van 2013 kon ik herbeginnen. Mijn lichaam reageerde niet meer op de hormonen; uiteindelijk stelde men PCOS vast (de gynaecoloog had al van bij het eerste gesprek een vermoeden, maar omdat ik toch zwanger geworden was, vond hij het niet nodig om dit te controleren). Ik kreeg te horen dat ik geduld moest hebben, nu, als er iets is waar je niet zwanger van wordt...
Toen een operatie voorgesteld werd, waarvan intussen gebleken is dat ze in veel gevallen meer kwaad dan goed doet, besliste ik om mijn dossier over te laten nemen door het eerste UZ dat ik contacteerde. Daar ging ik intussen zelf aan de slag: het was dus ook veel praktischer om daar mijn behandeling verder te zetten; bovendien was ik het beu om vast te stellen dat men rond het probleem draaide: men moest nu maar eens stappen ondernemen om mijn lichaam te helpen om zwanger te worden!
Zo gezegd, zo gedaan: ik vulde de formulieren opnieuw in, en ik kon van voorafaan beginnen: 2 gesprekken bij de psycholoog (dubbel want ik had dit traject al eens doorlopen, wat als ze me nu ineens niet geschikt zouden vinden om BAM te worden??...) Ik kwam op de wachtlijst voor donorzaad en in maart 2014 kreeg ik bericht dat er een donor was en dat ik dus kon herbeginnen! Ik had een reis naar Polen en een reis naar Parijs geboekt, en ik besliste dat ik die niet zou annuleren. Daardoor kon ik wel pas in mei starten, maar dat deerde niet.
Ik werd aangenaam verrast tijdens de eerste poging in Brussel: ik werd van heel nabij opgevolgd om te kijken hoe mijn lichaam reageerde, zo kon men kort op de bal spelen. Ook de inseminatie gebeurde in een heel andere sfeer: veel minder kil (nog altijd klinisch, maar zo anders), een aangename vroedvrouw, een beetje privacy; echt een heel andere ervaring om begeleid zwanger te worden!
Ik was opnieuw vertrokken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten