Mijn standaardantwoord op deze vraag: ‘mijn hart zou ja
zeggen, maar mijn verstand wint!’
Mijn ideaalbeeld? Een 4-tal kinderen: altijd een tafel vol,
altijd leven in huis!
Maar niet in deze wereld... En niet met deze privésituatie.
Mijn weg om mama te worden was lang en hobbelig, er was een
kans dat ik mezelf nooit mama zou kunnen noemen. Ik ben dus heel erg dankbaar
dat ik alsnog deze rol kreeg, en nee, ik wil het lot niet uitdagen.
Toen kleine man een paar maanden oud was, kreeg ik
regelmatig de vraag of er een broertje of een zusje zou komen. Ik probeerde
gewoon zoveel mogelijk van mijn wonder te genieten; ik stond er eigenlijk helemaal niet bij stil
of er meer kindjes zouden komen. Ik was mama mogen worden van een geweldig
kereltje, voor mij was die kous af.
Ik was wel gecharmeerd dat mensen mij in staat achten om
meerdere kindjes groot te brengen!
En toen verhuisden we, was er ineens een extra kamer; en daar was ook een klein stemmetje dat me
vroeg waarom ik niet voor een broertje
of zusje zou gaan. Stomverbaasd was ik: want ik had wat ik zo graag wilde,
waarom zou ik aan gezinsuitbreiding denken??
Ik speelde wel even met het idee, maar snel was duidelijk
dat de rationele ik wint. 1 vraag is voldoende om mij met beide voeten op de
grond te zetten: Wat als het een tweeling is? (en ja, ik word sowieso begeleid
zwanger, dus er is een grotere kans op een meerling...)
Maar ook: wat als het een moeilijke zwangerschap is? Er
loopt een aandachtvragende kleuter rond, ik ga fulltime werken, er moet een
huishouden gerund worden? Ik kan het gewoon niet maken om ziek in de zetel te
liggen? Wat als het een moeilijke baby is? Ik werd met kleine man keihard
verwend, maar ik besef heel goed dat het ook anders kan. Slapeloze nachten? Een
huilbaby? Een vermoeide kleuter? ...
En ergens ook: heb ik wel genoeg liefde voor een extra
kindje? Waarschijnlijk is dat geen issue: er zijn zoveel gezinnen met meerdere
kinderen, en ik heb nog veel liefde in mij. Maar ik kan me niet voorstellen dat
ik evenveel zou houden van een ander kindje... Ik heb het gevoel dat ik kleine
man te kort zou doen: hij zou in elk geval zijn aandacht moeten delen, dat is
hij niet gewoon. Maar zou ik het nieuwe kindje niet te weinig aandacht geven?
Want ook dat prutsje zou moeten delen met kleine man...
Los van dat alles nog de praktische kant van een gezin met
meerdere kinderen: kribbe en school, later hobby’s, opvang, studies... Kost ook
allemaal geld, en misschien win ik ooit Win For Life, maar tot dan is er maar 1
inkomen.
En tot slot: ook fysiek was de weg om zwanger te worden best
zwaar. Ik las ooit: 9 maanden zwanger, 9 maanden nodig om te ontzwangeren...
Toen kleine man 2 werd had ik het gevoel mijn lichaam weer een beetje te
herkennen... De impakt van de hormonen: echt niet te onderschatten. Ik weet dus
niet of ik mijn lichaam die weg nog eens zou laten afleggen.
Ik weet het: voor alles een oplossing, sommigen vinden dit
waarschijnlijk flauwe redenen om niet voor een extra kindje ten huize 28A te
gaan; ieder zijn mening. Schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd om aandacht, dan
druk ik het in elk geval de kop in: wat mij betreft is ons gezinnetje goed
zoals het is!
Kleine man en ik, we zijn een goed duo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten