Bijna 3! Tijd voor een feestje!

Kleine man wordt bijna 3! O jee, waar is mijn klein babietje naar toe?? Wel leuk hoor zo’n kleuter in huis, maar af en toe mijmer ik toch even... Even terugdenken aan de tijd dat er nog een piepklein, erg afhankelijk wezentje op mij lag :-)

3 jaar geleden was ik nog niet bezig met bevallen ofzo, daar had ik nog tijd genoeg voor! Ik zou werken tot begin april, dan had ik nog twee weken om onze valiesjes te pakken, om het voorbereidend werk voor de geboortekaartjes te doen, om te ruimen, om me mentaal voor te bereiden,... Een lange waslijst, maar tijd genoeg! Dat minister daar anders over besliste, kon u eerder lezen ;-)

Vandaag zijn we 3 jaar verder en heb ik een nieuwe to-do-lijst voor me liggen: er moet namelijk een feestje georganiseerd worden! Kleine man wordt een jaartje ouder, hij heeft daarom wat extra inspraak in het gebeuren ;-) Zo besliste hij dat er balletjes in tomatensaus gegeten zullen worden! En hij geeft maar al te graag aan welke geschenkjes hij ècht leuk zou vinden!

De uitnodigingen maakte ik een paar weken geleden, deze zijn intussen allemaal de deur uit!

Toch blijft er voor mama nog wel wat op het lijstje staan:

Gepersonaliseerde taart bestellen

Een paar weken terug was ons buurmeisje jarig. We mochten van haar taart proeven, deze was superlekker! Ik informeerde van waar de taart kwam en of ik er ook één kon bestellen. Dit bleek geen probleem. Intussen bevestigden de gasten hun aanwezigheid en kan ik mijn bestelling doorgeven.

Extra taart bestellen (check)

We zullen met 22 zijn, een extra taart is geen overbodige luxe. :-) Deze taart is reeds besteld.

Balonnen bestellen

Kleine man is dol op balonnen; deze kunnen zeker niet ontbreken! De gewenste versiering is gekozen, nu nog zorgen dat ik ze binnen een paar weken kan ophalen!

Tafelversiering = geschenkje voor de gasten voorzien (check)

Geven wij een feestje, dan vind ik het fijn om onze gasten een kleeine herinnering mee te geven. Die herinnering gebruik ik eveneens als tafelversiering. Ideaal: je tafel is leuk gedecoreerd, en zijn je gasten weg, dan heb je meteen een stuk minder opruimwerk!

Twee jaar geleden kreeg iedereen een mok met snoepjes en daarin een grote lollie met een foto van kleine man; leuk! Vorig jaar stonder en kleine doosjes pralines met een leuke foto van mijn heerlijke man op tafel! Dit jaar voorzie ik kleine flesjes drank met, uiteraard, een foto van de jarige! Cava voor de dames, een Duvel voor de heren, kinderchampagne voor de klein wannen (want: "Mama, mij lust dat graag sjampanje!")

De drank en de foto's zijn besteld en worden deze week geleverd!

Balletjes in tomatensaus voorzien

Ons menu: gewoon, eenvoudig, maar toch lekker! Zo stond er tijdens het eerste verjaardagsfeestje een kaasschotel op tafel. Vorig jaar kreeg iedereen spaghetti voorgeschoteld. Dit jaar gaan we dus voor balletjes in tomatensaus! Oma maakt die superlekker -> ik check eens of ze het ziet zitten om een 'wat grotere' portie klaar te maken ;-)

En minister wil frietjes

Balletjes in tomatensaus met frietjes dus! Frietjes bakken voor 22 man zie ik echt niet zitten. We hebben niet een een friteuse... maar wel een frituur om de hoek! Daar kennen ze ons nog niet, maar ik stap binnenkort even binnen om te vragen of zij onze frietjes willen bakken!

Boodschappen doen

Ik zal eens beginnen met ook daarvoor een lijstje op te stellen ;-)

Verrassing voor kleine man (check)

Die kan uiteraard niet ontbreken! Een paar weken geleden bestelde ik tickets voor de nieuwe Plopshow (en als ik zie hoe hij reageert als hij het reclamespotje ziet, dan denk ik dat er eentje erg blij zal zijn!) Verder zorgde ik voor een paar kleinigheidjes zodat er toch ook wat uitgepakt kan worden!

Als ik het zo zie, dan valt onze lijst nog wel mee! Een aantal zaken zijn in orde (of worden eerstdaags in orde gebracht!); dat komt dus vast in orde!                                                                                                        

Vrouwvolk, U weze gewaarschuwd!

Kleine man heeft kleine vingertjes... Maar hij weet verdorie goed hoe hij er mensen rond kan draaien... ;-) Hij komt charmant over, kan gepast reageren, strooit met complimentjes; tja, hij weet hoe hij moet bekoren!

Om u een idee te geven:

Het gebeurt regelmatig dat hij me bekijkt als ik de kamer binnenkom ofzo en dat hij dan ineens zegt ‘Oehlala!’  (dat doet hij trouwens ook bij andere mensen!)

Of heb ik iets nieuws aan, dan kan hij de stof vastnemen, even voelen en dan reageren met ‘Mooi he!’ of ‘Zacht he!’ of gewoon met ‘Oeh!’ (echt heel leuk allemaal!)

Charmeren doet hij als de beste. Zo hadden we volgend gesprek rond de feestdagen:

“Goh, mama zou misschien toch wat kilootjes moeten verliezen...”

“Nee hoor mama, ik denk het niet!”

(toen wist hij dus echt te scoren he! ;-) )

Of gisteren nog: ik werd verwend met een paar nieuwe laarsjes; ik paste ze en vroeg:

“En, wat vind je van mama haar nieuwe laarsjes?”

“WAUW!”

(heerlijk toch! ;-) )

Zijn complimentjes strooit hij blijkbaar ook buitenshuis. Wat allemaal gezegd wordt weet ik natuurlijk niet, maar de reacties spreken voor zich:

Vlak voor de Kerstvakantie, kleine man ging toen een week of 6 naar school, ging oma hem ophalen. Hij zwaaide naar de kindjes en riep dag; één van de andere kindjes riep terug:

“Dag playboy!”

(euhm...)

Zelf kon ik ontdekken hoe andere kindjes over hem denken toen één van de schoolgenootjes bij mij kwam, mijn hand vastnam en zei “ ’t Is toch een schatje hè!”

(o jee, wat zal dat zijn binnen een jaar of 15?? ;-) )

Nadat een paar collegaatjes kleine man tegenkwamen, kreeg ik achteraf te horen dat hij later nog veel harten zal breken... Ik hoop dat dat laatste zal meevallen, maar als deze trend zich voortzet vraag ik me toch af waar dat allemaal naar toe gaat... ;-)

Dat ik er mijn peren nog mee zal zien...

Schreef ik al dat ik een echte lolbroek in huis heb??

Lang geleden zaten we aan tafel en hadden we het over onze toekomstige kroost. Ik herinner me alsof het gisteren was dat ik zei dat ik hoopte dat mijn kinderen later verbaal zouden zijn. Misschien heb ik dat te hard gehoopt... ;-) In elk geval zorgt de plantrekkerij van mijn verbale kereltje soms voor situaties waarin ik met een mond vol tanden achterblijf...

Gisterenavond was zo’n avond waarin minister besloot dat het nog lang geen bedtijd was... ‘Mama, mij dorst!’ werd gevolgd door ‘Mama, mij pipi doen’, vervolgens: ‘Mama, mij melkje?’; toen volgde ‘Mama, mij tandjes doen pijn’ Dat alles werd vervolgd door onderstaande babbel:

“Sech jongen, denk je niet dat het stillaan tijd wordt om een dut te doen? Weet je wel hoe laat het is? Het is intussen 20.40u”

“Neen mama, mij niet uurwerk!”

En daar sta je dan... ;-)

Vakantie!

Vorig jaar ging er (bij manier van spreken) geen maand voorbij of we waren er ‘even tussenuit’; heerlijk! Nu besefte ik ineens dat we na november niet meer weggingen, en dat we ook nog niets gepland hadden voor de komende maanden; tijd om daar wat verandering in te brengen!

Onze babbel:

“Wat denk je, zullen we binnenkort nog eens met vakantie gaan?”

“Yes!” (komt er uit sinds hij naar school gaat :-) !)

“En wat wil je dan graag doen?”

“Bij Koos Konijn gaan!”

Kleine man en Koos Konijn, het klikt! ;-)

Mijn broer is een echte wereldreiziger, leuk voor hem, zelf heb ik geen behoefte om verre reizen te maken. Of toch niet meteen: er zijn wel een paar reizen die ik hopelijk ooit kan maken, maar dat is sowieso nog niet aan de orde. Als ik zo’n reizen maak, dan zou het fijn zijn mocht mijn gezelschap ook herinneringen hebben aan die tijd :-)

Ik ga ook liever niet te lang op vakantie: ik kan om één of andere reden alleen maar denken aan het extra werk dat je hebt als je terug thuiskomt: veel was, poetswerk,... Dan ben je je ontspannen gevoel weer helemaal kwijt tegen dat je terug aan de slag gaat... Nee: lange weekends, dat werkt voor mij het beste! Er even tussenuit: lang genoeg om te ontspannen, kort genoeg om niet het gevoel te hebben dat je extra werk hebt als je terug thuiskomt!

Voor de komst van kleine man hield ik al enorm van weekendjes weg: af en toe een citytrip, vrienden van ons hebben een huis in Duitsland waar we altijd naar toe kunnen; meer moet dat niet zijn! Jaarlijks ook een weekje verlof in Frankrijk met de familie: traditie!

Mijn manier van ‘reizen’ wijzigde niet echt, wel de bestemmingen :-) Een overzichtje van waar we vorig jaar allemaal verbleven:

-2017/01: weekje Center Parcs met de familie

-2017/02: weekendje Duitsland met vrienden

-2017/03: weekje Weerterbergen (Roompot) met oma en een vriendin

-2017/05: lang weekend Weerterbergen (Roompot) met de neefjes

-2017/06: weekendje zee met vrienden

-2017/06: weekje Frankrijk met de familie

-2017/07: lang weekend Duitsland met vrienden

-2017/08: lang ‘kampeerweekend’ (@L’escargot -> we verbleven op een camping, tot daar het kampeeravontuur ;-) )

-2017/09: fiets- en wandelweekend in Ieper met vrienden


-2017/10: weekend Weerterbergen (Roompot) met meter

-2017/11: lang weekend Aquadelta (Roompot)

*Ik moet nog eens informeren of we bij Roompot geen extra ‘ledenkorting’ krijgen ;-)

En nu is het dus tijd om aan een lijstje van 2018 te beginnen! Ik keek al uit naar interessante acties, maar promo’s zoals vorig jaar heb ik voorlopig nog niet gevonden...  Dan maar wat minder uitstapjes :-) Komt ook goed uit voor mijn verlof: nu kleine man naar school gaat heb ik ineens hele vakanties te overbruggen... Maar daar vinden we wel wat op! De eerste verlofdagen zijn aangevraagd, van zodra goedgekeurd kunnen we boeken! Gepland of toch bijna:

-2018/02: Krokusvakantie: weekendje Duitsland met vrienden (kijk ik heel erg naar uit!)

-2018/04: Paasvakantie: lang weekend Roompot: kleine man zal zijn dikke vriend weer kunnen knuffelen!

-2018/07: Zomervakantie: weekje Frankrijk met familie

-2018/11: Herfstvakantie: lang weekend (waarschijnlijk Roompot, maar waar = ?)

Verder zien we wel of er nog leuke voorstellen in de bus vallen! Ik hou de promo's (en mijn vakantieplanning) in elk geval goed in de gaten!

Een tweeling??

Ik vermoed dat er in zijn klasje een paar kindjes grote broer of zus worden, en er is natuurlijk opnieuw een neefje op komt, dus het is niet helemaal onlogisch dat kleine man al een paar weken extra gefascineerd is door baby’s en kleine kindjes. Komen we ergens waar kleinere kindjes zijn, dan moet hij steevast het kleintje gaan bewonderen. Best schattig!

Hebben we het over ons nieuwe neefje, dan weet hij me altijd wel te zeggen wat ik moet doen als hij geboren is: “Mama, jij kleine baby pakken, dan aan mij geven en dan ik baby vasthouden! Mij kan dat al goed hoor mama!”

(Ok, ik geef toe, het is al sinds kleine man geleden dat ik nog een babietje vasthield, dus ook ik kijk stiekem uit naar het moment dat ik onze jongste telg kan knuffelen!)

Goed, we hadden het de voorbije weken dus verschillende keren over baby’s.  Ik probeer ‘gewoon’ te communiceren met kleine man. Een auto is een auto, een hond is een hond. En baby’s worden niet gebracht door de ooievaar, maar komen uit de buik van mama.

Alleen is dat laatste nog niet helemaal duidelijk zo bleek het voorbije weekend...

Ik deed kleine man zijn trui aan toen hij ineens naar mijn borst wees en zei: “baby!” Daarna wees hij naar mijn andere borst en zei hij opnieuw “baby!”...

Euhm... Nee liefje, er is echt geen tweeling op komst ;-)

Dat van die baby in de buik vraagt nog wat verduidelijking, maar tot dan vind ik die kinderpraat gewoon geweldig! ;-)

BAM! - reacties omgeving

Ben ik blij dat ik in een ruimdenkende omgeving opgroeide! Al heel lang ben ik single, het was voor velen dus geen verrassing toen ik aankondigde dat ik graag in het traject om BAM te worden wilde stappen.

Ik kreeg dan ook voornamelijk positieve reacties! Een enkeling vroeg of ik toch niet wat jong was, want wat als ik toch iemand zou tegenkomen? ...

Te jong om mama te worden? Ik was 30 toen kleine man geboren werd; mijn zus was 24 toen haar oudste voor het eerst in haar armen lag...

En het is mooi als het allemaal meteen lukt, maar uiteindelijk diende ik mijn aanvraag in in 2011; pas in 2015 werd ik mama. Stel je voor dat ik tot mijn 35^ste gewacht had; vruchtbaarder zou ik niet geworden zijn...

‘Ja maar, een kind heeft een mama en een papa nodig!’ Neen, een kindje heeft een warm nest, liefde, stabiliteit, zekerheid,... nodig. Kan ik dat minder bieden omdat er geen papa is? Ja, er is een klassieke gezinsvorm, maar vandaag de dag zien families er vaak heel anders uit! Gelukkig maar: een kinderwens mag niet onvervuld blijven omdat je toevallig niet in dat klassieke beeld valt!

‘Lukt dat wel zo alleen?’ Goh weet je, ik sta er meestal niet bij stil dat ik alleen ben: voor mij is dit evident, ik ken het niet anders. Ik denk dat het veel moeilijker is als je uit een gezin met twee ouders komt, en er dan ineens alleen voor komt te staan. Af en toe word je geconfronteerd met het feit dat er niemand anders is die even kan overnemen; zo lag ik eens met een flinke buikgriep in bed. Ik geraakte niet op het werk, kleine man geraakte dus niet in de kribbe. Ben je op zo’n moment met twee, dan blijf je gewoon uitzieken in bed en moet je je waarschijnlijk niet druk maken om opvang etc.

‘Hoe pak je dat aan als er vragen komen van je zoon?’ Die zullen zeker komen, en misschien nog wel sneller dan ik denk; zeker nu hij naar school gaat. Ik ben al benieuwd hoe we vaderdag zullen ervaren als die dag het klasthema wordt... Ik ben heel erg open en ik vind praten belangrijk. Ik nam me dus voor om eerlijk op vragen te antwoorden en zo een beeld te schetsen van het waarom. Als er één iets is waar minister niet aan moet twijfelen is het feit dat hij ongelooflijk gewenst is! Over een vader zullen we niet praten, die heeft hij niet; maar het begrip ‘donor’ zal hij zeker leren kennen!

Nog voor kleine man geboren werd kocht ik verschillende boekjes, o.a. ‘Een wereldwondertje’. Hierin wordt op een eenvoudige manier beschreven hoe de vork aan de steel zit, hierin worden begrippen als ‘kinderwens’ en ‘donor’ op kindermaat uitgelegd. Dat boekje wordt bij ons regelmatig eens bovengehaald, het ging ook al mee naar de kribbe en naar de klas.

Je hoeft het volgens mij ook niet moeilijker te maken dan het op een bepaald ogenblik is: alles op zijn tijd: als kleine man nu vaststelt dat hij geen papa heeft, dan hoef ik niet helemaal in detail te gaan. Op het ogenblik dat minister zei: “mij niet papa hé”, slikte ik even (want die opmerking kwam echt veel sneller dan verwacht) en zei ik: “neen jongen, maar jij hebt mama, en oma & opa en... allemaal mensen die veel van jou houden” (Hij pakte mijn hand en we liepen gewoon verder).

Of mijn metekindje (toen 4) na de komst van zijn neefje:

“Meter Bin, waarom heb jij eigenlijk geen papa voor S.?”

“Goh: meter Bin wilde heel graag mama worden, maar ze is nog geen lieve mijnheer om papa te worden tegengekomen, dus besliste meter Bin om alleen mama te worden.”

“Ok”

“Vind jij het erg dat S. geen papa heeft?”

“Nee hoor meter Bin!”  (En hij begon over iets heel anders :-))

‘Vind je het jammer dat je niets weet van de donor?’ Voor mezelf niet: ik koos heel bewust voor een anonieme donor. Voor kleine man zou ik het fijn gevonden hebben mocht hij op een bepaald ogenblik in zijn leven iets over de donor te weten kunnen komen (bv.opleiding of hobby’s ofzo, informatie die minister kunnen helpen bij het plaatsen van bepaalde interesses: stel dat hij een carrière als zanger zou willen uitbouwen (ik zeg zo maar wat), zijn zangtalent zal hij in elk geval niet van mij hebben! :-)) Maar in België kies je voor een gekende of voor een volledig anonieme donor.

Ik las onlangs een artikel over het feit dat het taboe rond medisch begeleid zwanger worden doorbroken zou moeten worden. Zelf heb ik dat nooit als een taboe ervaren. Heel open heb ik over het hele traject gepraat, met vele mensen. Meermaals kreeg ik intussen vragen over de hele procedure; daar antwoord ik graag op! Ik kan niet zeggen dat ik negatieve opmerkingen kreeg de voorbije jaren, maar mocht ik daar toch mee geconfronteerd worden, dan zou ik vooral benieuwd zijn naar het waarom? Hebben mensen vooroordelen omdat ze iets niet kennen? Praat dan: via dialoog kan je andere standpunten ontdekken en misschien je beeld of mening aanpassen. Al heeft uiteindelijk ieder het recht op een eigen mening natuurlijk!

Tot slot deel ik graag de reactie die mij het meest bijbleef: de reactie van mijn grootmoeder. Zij was 90 jaar toen we bij haar op bezoek gingen in het rusthuis. Ze vroeg me nog maar eens wanneer ik een man ging zoeken; toen ik zei dat ik geen man nodig had, maar dat ik daarentegen wel eens wilde weten wat zij ervan zou vinden mocht ik bewust alleenstaande mama worden, bleef het even stil. Ze dacht na en ik was benieuwd naar wat zou volgen. Uiteindelijk zei ze: "Als dat jouw keuze is, dan zullen we jou daar in steunen, en dan moet niemand die keuze veroordelen'"

Warm kreeg ik het van haar woorden, ze raakte me! Jammer genoeg heeft ze kleine man nooit mogen leren kennen.