Ben ik blij dat ik in een ruimdenkende omgeving opgroeide!
Al heel lang ben ik single, het was voor velen dus geen verrassing toen ik
aankondigde dat ik graag in het traject om BAM te worden wilde stappen.
Ik kreeg dan ook voornamelijk positieve reacties! Een enkeling vroeg of ik toch niet wat jong was, want wat als ik toch iemand zou tegenkomen? ...
Te jong om mama te worden? Ik was 30 toen kleine man geboren werd; mijn zus was 24 toen haar oudste voor het eerst in haar armen lag...
En het is mooi als het allemaal meteen lukt, maar uiteindelijk diende ik mijn aanvraag in in 2011; pas in 2015 werd ik mama. Stel je voor dat ik tot mijn 35ste gewacht had; vruchtbaarder zou ik niet geworden zijn...
‘Ja maar, een kind heeft een mama en een papa nodig!’ Neen, een kindje heeft een warm nest, liefde, stabiliteit, zekerheid,... nodig. Kan ik dat minder bieden omdat er geen papa is? Ja, er is een klassieke gezinsvorm, maar vandaag de dag zien families er vaak heel anders uit! Gelukkig maar: een kinderwens mag niet onvervuld blijven omdat je toevallig niet in dat klassieke beeld valt!
‘Lukt dat wel zo alleen?’ Goh weet je, ik sta er meestal niet bij stil dat ik alleen ben: voor mij is dit evident, ik ken het niet anders. Ik denk dat het veel moeilijker is als je uit een gezin met twee ouders komt, en er dan ineens alleen voor komt te staan. Af en toe word je geconfronteerd met het feit dat er niemand anders is die even kan overnemen; zo lag ik eens met een flinke buikgriep in bed. Ik geraakte niet op het werk, kleine man geraakte dus niet in de kribbe. Ben je op zo’n moment met twee, dan blijf je gewoon uitzieken in bed en moet je je waarschijnlijk niet druk maken om opvang etc.
‘Hoe pak je dat aan als er vragen komen van je zoon?’ Die zullen zeker komen, en misschien nog wel sneller dan ik denk; zeker nu hij naar school gaat. Ik ben al benieuwd hoe we vaderdag zullen ervaren als die dag het klasthema wordt... Ik ben heel erg open en ik vind praten belangrijk. Ik nam me dus voor om eerlijk op vragen te antwoorden en zo een beeld te schetsen van het waarom. Als er één iets is waar minister niet aan moet twijfelen is het feit dat hij ongelooflijk gewenst is! Over een vader zullen we niet praten, die heeft hij niet; maar het begrip ‘donor’ zal hij zeker leren kennen!
Nog voor kleine man geboren werd kocht ik verschillende boekjes, o.a. ‘Een wereldwondertje’. Hierin wordt op een eenvoudige manier beschreven hoe de vork aan de steel zit, hierin worden begrippen als ‘kinderwens’ en ‘donor’ op kindermaat uitgelegd. Dat boekje wordt bij ons regelmatig eens bovengehaald, het ging ook al mee naar de kribbe en naar de klas.
Je hoeft het volgens mij ook niet moeilijker te maken dan het op een bepaald ogenblik is: alles op zijn tijd: als kleine man nu vaststelt dat hij geen papa heeft, dan hoef ik niet helemaal in detail te gaan. Op het ogenblik dat minister zei: “mij niet papa hé”, slikte ik even (want die opmerking kwam echt veel sneller dan verwacht) en zei ik: “neen jongen, maar jij hebt mama, en oma & opa en... allemaal mensen die veel van jou houden” (Hij pakte mijn hand en we liepen gewoon verder).
Of mijn metekindje (toen 4) na de komst van zijn neefje:
Ik kreeg dan ook voornamelijk positieve reacties! Een enkeling vroeg of ik toch niet wat jong was, want wat als ik toch iemand zou tegenkomen? ...
Te jong om mama te worden? Ik was 30 toen kleine man geboren werd; mijn zus was 24 toen haar oudste voor het eerst in haar armen lag...
En het is mooi als het allemaal meteen lukt, maar uiteindelijk diende ik mijn aanvraag in in 2011; pas in 2015 werd ik mama. Stel je voor dat ik tot mijn 35ste gewacht had; vruchtbaarder zou ik niet geworden zijn...
‘Ja maar, een kind heeft een mama en een papa nodig!’ Neen, een kindje heeft een warm nest, liefde, stabiliteit, zekerheid,... nodig. Kan ik dat minder bieden omdat er geen papa is? Ja, er is een klassieke gezinsvorm, maar vandaag de dag zien families er vaak heel anders uit! Gelukkig maar: een kinderwens mag niet onvervuld blijven omdat je toevallig niet in dat klassieke beeld valt!
‘Lukt dat wel zo alleen?’ Goh weet je, ik sta er meestal niet bij stil dat ik alleen ben: voor mij is dit evident, ik ken het niet anders. Ik denk dat het veel moeilijker is als je uit een gezin met twee ouders komt, en er dan ineens alleen voor komt te staan. Af en toe word je geconfronteerd met het feit dat er niemand anders is die even kan overnemen; zo lag ik eens met een flinke buikgriep in bed. Ik geraakte niet op het werk, kleine man geraakte dus niet in de kribbe. Ben je op zo’n moment met twee, dan blijf je gewoon uitzieken in bed en moet je je waarschijnlijk niet druk maken om opvang etc.
‘Hoe pak je dat aan als er vragen komen van je zoon?’ Die zullen zeker komen, en misschien nog wel sneller dan ik denk; zeker nu hij naar school gaat. Ik ben al benieuwd hoe we vaderdag zullen ervaren als die dag het klasthema wordt... Ik ben heel erg open en ik vind praten belangrijk. Ik nam me dus voor om eerlijk op vragen te antwoorden en zo een beeld te schetsen van het waarom. Als er één iets is waar minister niet aan moet twijfelen is het feit dat hij ongelooflijk gewenst is! Over een vader zullen we niet praten, die heeft hij niet; maar het begrip ‘donor’ zal hij zeker leren kennen!
Nog voor kleine man geboren werd kocht ik verschillende boekjes, o.a. ‘Een wereldwondertje’. Hierin wordt op een eenvoudige manier beschreven hoe de vork aan de steel zit, hierin worden begrippen als ‘kinderwens’ en ‘donor’ op kindermaat uitgelegd. Dat boekje wordt bij ons regelmatig eens bovengehaald, het ging ook al mee naar de kribbe en naar de klas.
Je hoeft het volgens mij ook niet moeilijker te maken dan het op een bepaald ogenblik is: alles op zijn tijd: als kleine man nu vaststelt dat hij geen papa heeft, dan hoef ik niet helemaal in detail te gaan. Op het ogenblik dat minister zei: “mij niet papa hé”, slikte ik even (want die opmerking kwam echt veel sneller dan verwacht) en zei ik: “neen jongen, maar jij hebt mama, en oma & opa en... allemaal mensen die veel van jou houden” (Hij pakte mijn hand en we liepen gewoon verder).
Of mijn metekindje (toen 4) na de komst van zijn neefje:
“Meter Bin, waarom heb jij eigenlijk geen papa voor S.?”
“Goh: meter Bin wilde heel graag mama worden, maar ze is nog
geen lieve mijnheer om papa te worden tegengekomen, dus besliste meter Bin om
alleen mama te worden.”
“Ok”
“Vind jij het erg dat S. geen papa heeft?”
“Nee hoor meter Bin!” (En hij begon over iets heel anders :-))
‘Vind je het jammer dat je niets weet van de donor?’ Voor
mezelf niet: ik koos heel bewust voor een anonieme donor. Voor kleine man zou
ik het fijn gevonden hebben mocht hij op een bepaald ogenblik in zijn leven
iets over de donor te weten kunnen komen (bv.opleiding of hobby’s ofzo,
informatie die minister kunnen helpen bij het plaatsen van bepaalde interesses:
stel dat hij een carrière als zanger zou willen uitbouwen (ik zeg zo maar wat),
zijn zangtalent zal hij in elk geval niet van mij hebben! :-)) Maar in België kies
je voor een gekende of voor een volledig anonieme donor.
Ik las onlangs een artikel over het feit dat het taboe rond
medisch begeleid zwanger worden doorbroken zou moeten worden. Zelf heb ik dat
nooit als een taboe ervaren. Heel open heb ik over het hele traject gepraat,
met vele mensen. Meermaals kreeg ik intussen vragen over de hele procedure;
daar antwoord ik graag op! Ik kan niet zeggen dat ik negatieve opmerkingen
kreeg de voorbije jaren, maar mocht ik daar toch mee geconfronteerd worden, dan
zou ik vooral benieuwd zijn naar het waarom? Hebben mensen vooroordelen omdat
ze iets niet kennen? Praat dan: via dialoog kan je andere standpunten ontdekken
en misschien je beeld of mening aanpassen. Al heeft uiteindelijk ieder het
recht op een eigen mening natuurlijk!
Tot slot deel ik graag de reactie die mij het meest bijbleef: de reactie van mijn grootmoeder. Zij was 90 jaar toen we bij haar op bezoek gingen in het rusthuis. Ze vroeg me nog maar eens wanneer ik een man ging zoeken; toen ik zei dat ik geen man nodig had, maar dat ik daarentegen wel eens wilde weten wat zij ervan zou vinden mocht ik bewust alleenstaande mama worden, bleef het even stil. Ze dacht na en ik was benieuwd naar wat zou volgen. Uiteindelijk zei ze: "Als dat jouw keuze is, dan zullen we jou daar in steunen, en dan moet niemand die keuze veroordelen'"
Warm kreeg ik het van haar woorden, ze raakte me! Jammer genoeg heeft ze kleine man nooit mogen leren kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten