Vrijdagmiddag was het zo ver: gepakt en gezakt trokken we naar
Charleroi; daar zouden we het vliegtuig richting Sofia nemen! We vertrokken
ruim op tijd, eens op de luchthaven begon onze vakantie dus meteen met een
ijsje :-)
De bagage en paspoortcontrole verliepen vlot; de resterende
wachttijd keken we wat filmpjes op You Tube. En toen was het zo ver: we mochten
boarden... Ik merkte wat spanning bij kleine man; eens op het vliegtuig kwamen
er traantjes. Gek: vorig jaar vlogen we ook en vond mijnheer de kriebels in
zijn buikje ‘grappig’; nu gaf hij aan bang te zijn... (achteraf bedacht ik dat
het oudste neefje misschien toch rampscenario’s had kunnen aanbrengen (ik greep
een paar keer in, maar moet toch een vertelmoment gemist hebben...))
Soit, het opstijgen verliep niet zo vlot, maar in de lucht
werd kleine man zijn vrolijke zelve! De groep vrijgezellen voor ons zorgde voor
voldoende afleiding; toen hij ontdekte dat hij ook naar het toilet kon, vond
hij de wandeling door het gangpad geweldig (de aandacht van een andere groep
feestvierders zat daar waarschijnlijk ook voor iets tussen :-) ) Mocht minister voor
elke high five een euro gekregen hebben, hij had een mooi spaarpotje verzameld!
We werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang; dat
S.niet aan het raampje zat deerde hem niet: met zijn charmes kreeg hij het zo
geregeld dat hij op onze buurvrouw haar schoot mocht genieten van al dat
moois... ;-)
Kort daarna was het tijd om de daling in te zetten; opnieuw
traantjes en de mededeling dat mijnheertje nooit meer zou vliegen (jammer
jongen, we moeten ook nog naar huis...)
We kwamen heelhuids aan en werden opgewacht door onze
vrienden; de ‘angst’ leek dus snel vergeten! Een paar prachtige dagen lagen in
het verschiet!
Maandagavond ging het terug richting Brussel. Minister was
helemaal over zijn toeren bij het idee opnieuw te moeten vliegen. Ik had niet
gedacht dat een 3-jarige zo in paniek kon zijn. Minister kreeg een paar
Bachbloessemdruppeltjes, die leken te werken: S. werd wat kalmer. Gaf wel tig
keer aan dat hij echt niet wilde vliegen, dat hij niet op het vliegtuig zou
stappen, dat hij liever te voet naar huis ging,...
Bij aankomst op de luchthaven was het tijd om afscheid te
nemen van onze vrienden. We genoten van leuke dagen samen!
We hadden opniew bagage- en paspoortcontrole. Bij de
bagagecontrole kreeg ik extra controle, maar minister werd opgevangen door een
erg lieve douanebeamte. Verder konden we vlot passeren en was het alweer
wachten tot het boarden.
Met 40 minuten vertraging stegen we op... Opnieuw waren er
traantjes bij het opstijgen, maar er was geen paniek meer (gelukkig maar!)
Al snel vond minister extra aandacht bij de mensen achter
ons: mijnheer en kleine man konden het prima vinden met mekaar :-) Er werd wat
afgelachen: voldoende afleiding om zelfs de daling zonder problemen (en traantjes)
te laten verlopen!
Terug aan de grond bleek nog eens hoe’n plantrekker mijn
lieve man is! Hij zei tegen de dame van het koppel “Moeten handjes geven he!”
Ik dacht dat hij bedoelde dat wij een hand geven, en dat zij dat dus ook
moesten doen. Alleen had ik mijn handen vol aan de bagage, en greep minister
dus het hand van de dame in kwestie en zorgde hij er zo voor dat hij veilig en
wel in het luchthavengebouw terecht kwam!
Heel fijn vond ik dat; super om te merken dat hij
oplossingen zoekt in zo’n situaties!
We pikten onze wagen op en reden naar 28A. Moe en uitgeteld,
maar vooral terugkijkend op een heerlijk lang weekend kropen we in bed en
genoten we van een welverdiende rust! Minister sliep bijna het klokje rond :-) Toen hij de volgende
middag wakker werd zei ik dat we snel wat boodschappen zouden doen, die
mededeling werd beantwoord door:
“Ok mama, maar niet met het vliegtuig hè!”
Lolbroek van mij! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten