Kleine man en zijn mama

Een blogje voor de archieven :-) Ogenblikken die de voorbije weken plaatsvonden en die me een warm gevoel bezorgden, daarom wil ik ze graag meenemen in ons ‘dagboek’!

Zo waren we onlangs bij mijn zus: de neefjes keken tv, kleine man ging buiten wat schommelen. Ik ging bij hem en begon op de 2^de schommel wat heen en weer te wiegen. Minister wist te vertellen dat enkel Jan heel hoog kon schommelen. Ik zei dat ik dat ook kon en voegde meteen de daad bij het woord. Kleine man riep meteen dat ik moest stoppen, dat ik gewoon heel rustig wat moest wiegen, dat dat goed was! :-)

Ongelooflijk schattig dat hij zo bezorgd is om zijn mama!

Er zijn nog wel meer zaken die hij oppikte van mijn gedrag. Zo denk ik dat ik mag zeggen dat ik behoorlijk mijn plan kan trekken als het op klusjes en zo aankomt. Al weet ik ook goed waar ik hulp voor moet inschakelen (zo ben ik levensgevaarlijk met een boor... :-) ). Ik heb daar geen moeite mee: weten waar je terecht kan als je hulp nodig hebt is trouwens veel waard (bedankt nonkel, bedankt schoonbroer,... :-) !)

Dat kleine man dit principe ook kent, maakte hij een paar weken geleden duidelijk! We hebben intussen onze nieuwe wagen, eentje die wèl in de garage geparkeerd kan worden! Ik vroeg aan onze overbuur (Nico, een vrachtwagenchauffeur!) of hij mij even kon helpen; wij oefenden wat, en sinds dat ogenblik rij ik dagelijks in de garage! S. was bij die ‘oefensessie’ aanwezig :-)

Dus: een paar weken geleden: ik reed in de garage, maar deed iets verkeerd, het lukte me echt niet om in onze box te rijden... Minister was intussen aan het zeuren dat hij zijn gordel niet loskreeg, dat ik NU moest helpen,... Ik zei nogal kort dat hij zich rustig moest houden omdat ik anders tegen de muur zou rijden... Kleine man zijn antwoord:

“Wacht, ik zal Nico halen, dan kan hij helpen!”

Goed zo jongen!

(uiteindelijk lukte het toch om zonder schade in de garage te rijden ;-) )

Fijn om te zien hoe hij meeneemt wat hij zelf ervaart en dat zich dat ook uit in zijn gedrag. Zorgzaam zijn voor anderen is mooi! Je niet te goed voelen om hulp te vragen waar nodig; het kan je maar verder helpen!

Een hele tijd geleden had ik het met een ex-collega over de voorbeeldfunctie die niet alleen ouders hebben: ik zei dat ik die rol evengoed weggelegd vond voor opvoedsters, juffen,... Ik kreeg als antwoord dat ik dat helemaal verkeerd zag: enkel de ouders zijn verantwoordelijk voor de opvoeding van hun kind. PUNT

Ik gaf aan dit anders te zien: uiteindelijk zie ik kleine man nog steeds maar een heel klein stuk van de dag: ’s ochtends zorg ik (maar meestal oma) dat hij gewassen, gekleed en gevoed naar school kan vertrekken. ’s Avonds haal ik hem op en zorg ik dat hij gevoed, gewassen en anders gekleed in zijn bedje geraakt. De paar uurtjes die we hebben probeer ik gezellig, leuk, nuttig,... opvoedend te laten verlopen. Maar die uren daartussen kan ik me niet met zijn opvoeding bezighouden... Uiteraard zou ik dat graag willen, maar zo zit het niet in mekaar...

Ook toen haalde ik het kopieergedrag van klein mannen naar voor door een anekdote te vertellen:

Kleine man en zijn neefje hadden beiden een grasmaaiertje. Ons neefje liep daarme rond alsof hij een stoere landbouwer was; kleine man huppelde bijna achter zijn grasmaaier... Tja: ons neefje ziet mijn schoonbroer het gras maaien; kleine man zag mij dat doen (ok: ik denk dat de buren ook van het schouwspel genoten als ik er aan begon: vaak deed ik dat snel snel na een werkdag, en deed ik dat dus gewoon met mijn outfit van overdag: gras maaien op hoge hakken, ’t is eens iets anders :-) )

Ook merk ik dat S. sinds hij naar school gaat andere dingen doet dan daarvoor, gewoon omdat hij dat meepikte in de klas, van het gedrag van andere kindjes, van de juffen,...

Het laat me stilstaan bij het feit dat ik af en toe ook eens 'mannelijk' uit de hoek zal moeten komen wil ik het evenwicht voor minister wat bewaren ;-)

Oudercontact #2

Het einde van het schooljaar nadert... Het 1^ste schooljaar van kleine man zit er bijna op...

Stop stop, dit gaat echt veel te snel... Waar is de tijd dat ik met een klein hummeltje op mijn borst dacht dat school nog jàren van ons verwijderd was???

Maar goed, een schooljaar op zijn eind; tijd dus voor het oudercontact!

Gek dat je zelfs in de peuterklas 2x op het appèl geroepen wordt; maar wel fijn om te horen wat de juf te vertellen heeft over je spruit; om te horen hoe zij je kapoen leerde kennen en zag evolueren de voorbije maanden.

Er werd eigenlijk niet veel nieuws verteld: kleine man is in de klas het kereltje dat ik ken van thuis: lief, enthousiast, een speelvogel, af en toe een schelm (zeker in de buurt van zijn ‘partner in crime’ Lucy... :-) ), nog steeds eerst de kat uit de boom kijkend, een deel van de groep maar evengoed in staat om zichzelf bezig te houden. Minister kan echt opgaan in een spel en vindt het dan niet altijd makkelijk om daar uitgehaald te worden om wat anders te gaan doen. Wordt ook af en toe eens boos, heeft regelmatig bevestiging nodig en is nog steeds een ongelooflijke knuffelaar!

En ja, hij kiest meestal gewoon voor zijn gemak: een plantrekker die overal een uitleg voor heeft, die anderen (diegenen die hem nog niet kennen) voor zijn kar probeert te spannen (want “mij kan dat niet; mij is nog een beetje klein!” (dan ineens wel... :-) ))

Gelukkig kennen ze S. intussen en wordt deze houding niet getollereerd (dat doe ik thuis ook niet: ja wij moeten opruimen vooraleer we iets anders, iets leuks, kunnen doen; of ja wij moeten zelf jas en schoenen uitdoen en die dan ook nog eens op de juiste plaats leggen,...) Dat is op school niet anders man... ;-)

Tot daar eigenlijk niets bijzonders: minister is nog steeds een èchte peuterpuber die grenzen aftast, en die zijn eigen persoontje aan het ontwikkelen is!

Uiteraard was het volgende punt het potjesdrama... Zoals eerder gezegd is dit echt de processie van Echternach... Alle eerder besproken punten kwamen aan bod, conclusie: we staan nog steeds even ver dan aan het begin van het schooljaar, en dat is echt niet goed... Heel frustrerend vind ik dit, vooral omdat ik zelf niet goed meer weet hoe hier mee om te gaan: welke houding ik ook aanneem, het haalt allemaal niets uit. Minister is een beetje lui en vindt de luier zo’n gemak; waarom dat opgeven??

En dus werd beslist om vandaag te starten met een nieuw plan: kleine man is zonder luier naar het klasje. Nee, hij is daar niet klaar voor, en ja hij zal ongelukjes hebben (ik gaf hem zo ongeveer een valies reservekledij mee!); maar misschien dat hij daardoor zal beseffen dat hij de enige in de klas is die nog luiertjes draagt (ik hoop oprecht dat dit een motivatie zal zijn om gewoon die klik in zijn hoofd te maken en gewoon naar het potje/het toiletje te gaan...)

Wordt vervolgd...

Eindconclusie: we hebben ‘vakantiewerk’: na de zomervakantie is het de bedoeling dat we luiervrij zijn! (ik beloofde minister dat ik het geld dat ik nu aan de luiers spendeer in zijn spaarpotje zal stoppen en dat hij daarmee dan iets leuks mag kiezen; je weet nooit he ;-) )

Verder is S. een flinke jongen die klaar is voor het volgende klasje! En hij verhuist niet alleen: juf Evy ‘promoveerde’ naar de 1^ste kleuteklas, en zij gaat dus gewoon mee met haar  groepje!

Maar eerst: VAKANTIE!!

Vaderdag (2)

Wat een fijn weekend hebben we achter de rug! Op voorhand had ik wat stress voor die ‘eerste’ vaderdag, maar dat bleek helemaal niet nodig!

Juf Evy hield rekening met mijn bezorgdheden: er werd gebabbeld zonder door te drammen; er was een aangepast geschenkje/gedichtje* voor meter; en eigenlijk passeerde gisteren alsof het een gewone zondag was!

Vrijdagochtend was kleine man wat koortsig, hij kwam uit bed met waterige oogjes. Had al een paar dagen last van zijn darmpjes, oma kon inspringen, dus ik besliste minister een dagje bij haar te laten: zo kon hij wat extra rusten en op krachten komen!

Achteraf kreeg ik wat foto’s van wat de kindjes in het klasje deden: die dag stond helemaal in het teken van de papa’s; heel rouwig was ik er niet om dat S.daar niet bij was! (Al ben ik er intussen vrij zeker van de juf Evy dit ook goed opgevangen zou hebben!)

Toen ik minister ’s avonds ophaalde voelde hij zich al veel beter! Mama moest nog even naar de dokter, dat vond kleine man niet zo heel leuk (vooral niet toen er wat bloed geprikt moest worden). Na de bevestiging dat het echt geen pijn deed ging minister zelf aan de slag en moest hij mijn mond ook even inspecteren! (de volgende dag haalde hij zijn eigen dokterstasje boven en werd ik opnieuw aan wat onderzoeken onderworpen :-) !)

We gingen naar huis, hadden een rustige avond en gingen gelijk naar bed, dan vond kleine man ‘zo lief van mij!’ ;-)

Zaterdagochtend was ik al vroeg van de partij: problemen met het internet, dus de technieker kwam langs (om 8u... :-( ) Soit, dat zou opgelost moeten zijn! S. stond daardoor ook vroeger op dan verwacht. Hij leek zich veel beter te voelen, maar we hielden het toch rustig: we rommelden wat in het huis, we bakten cupcakes die we later samen versierden; er werd uitgebreid in bad gegaan. Een ritme dat ik wel gewoon zou kunnen worden :-)

Na de middag deden we boodschappen: op zondag hadden we een etentje gepland, we moesten dus nog het één en het ander in huis halen! Terug thuis maakte ik alvast de taart voor de volgende dag en de tafel werd gedekt. Daarna was het al tijd om naar meter Karo en co te gaan: daar werden we verwacht voor een bbq!

De jongens speelden fijn, we aten lekker, we babbelden er op los; het was een hele fijne avond! We maakten het niet te laat, maar de dag had lang genoeg geduurd! Eens thuis werd er nog wat nagepraat over de voorbije dag, en toen ging kleine man naar zijn bedje!

Zondagochtend stond ik opnieuw redelijk vroeg op: er was toch nog wel wat te doen! Minister bleef wat langer liggen. Eens wakker wilde hij graag helpen in de keuken, dat was een beetje moeilijk, dus S. gaf aan dat het toch maar saai was en dat hij liever wat wilde spelen! Zo gezegd zo gedaan!

Onze gasten arriveerden; S.gaf zijn geschenkje aan meter en mompelde zijn versje. .. We genoten op het terras van een aperitiefje en proefden daarna van mijn ‘kookkunsten’; de middag vloog voorbij! De gasten gingen weer naar huis, we ruimden op, maakten alles klaar om aan de nieuwe werk- en schoolweek te beginnen, we keken wat tv, we babbelden over het voorbije weekend en dan was het tijd om naar bed te gaan!

Een grote dag voor kleine man vandaag: voor het eerst gaat hij op schooluitstap! Hij leek een beetje ‘bang’ voor het onbekende, maar ik denk dat dat wel losloopt eens hij het enthousiasme van de andere kindjes zal opmerken!

Ik ben benieuwd naar de verhalen als ik minister straks ga ophalen! :-)

* Voor de archieven:

Pats, boem, bang;

Een dikke zoen op jouw wang!

Ik hou van jou,

Mijn leven lang!

Vaderdag

Zondag is het zo ver: vaderdag... O jee: voor het eerst worden we hier ècht mee geconfonteerd...

Bij mijn ouders vieren we vaderdag niet meer. En tot vorig jaar ging kleine man naar de kribbe; daar werd geen aandacht besteed aan moeder- en vaderdag: de tijd die de juffen nodig zouden hebben om de geschenkjes te knutselen, konden ze niet spenderen aan de kinderen. Ik kon me daar helemaal in vinden!

Maar nu dus voor het eerst een confrontatie: voor het eerst zal kleine man beseffen dat zijn gezin toch niet helemaal hetzelfde is als dat van zijn klasgenootjes...

Een paar weken geleden merkte ik hoe fel ze in het klasje toeleefden naar moederdag: er werd heel veel verteld over de mama’s, er werden foto’s getoond, er werd geknutseld, er werden liedjes geleerd,... Heel leuk allemaal. Maar ik besefte dat vaderdag met eenzelfde intensiteit voorbereid zou worden...

Het begon al met de briefjes van de juf om een t-shirt van papa mee te brengen. Daarna werd gevraagd naar een ‘foto van je spruit met zijn of haar papa’. Er wordt een heuse papa-muur gemaakt,...

Ik moest even slikken. Berichtjes op FB van collega BAM’s maakten het niet makkelijker (Kindjes helemaal over hun toeren door opmerkingen van andere kindjes, kindjes die zich ineens ‘anders’ voelden dan de klasgenootjes en daar verdrietig van werden,...)

Tijd om de juf even te contacteren. Tijdens het wenmoment had ik het hier al met juf Evy over, zij verzekerde me toen dat er geen probleem was: S.mag gewoon een geschenkje maken voor wie hij wil. Allemaal goed en wel, maar het gaat me echt niet om dat geschenkje! Ik besprak met de juf mijn bezorgdheden: ik wil helemaal niet dat kleine man zich buitengesloten voelt: hij is geen uitzondering omdat hij toevallig geen papa heeft... Ik vroeg dus aan de juf om goed te benadrukken dat er vandaag de dag vele verschillende gezinsvarianten zijn, en dat je je helemaal niet ‘anders’ moet voelen omdat het thuis net iets anders is! (in het klasje is S.de enige die thuis geen klassieke gezinsvorm heeft...) Ik gaf het boekje ‘wereldwondertje’ nog eens mee (hierin wordt op een heel verstaanbare manier uitgelegd dat niet alle kindjes een mama en een papa hebben, maar dat kindjes daarom zeker niet minder geliefd zijn!) en liet aan de juf weten dat mochten er vragen zijn, zij mij altijd mocht contacteren.

Thuis hadden kleine man en ik het over het niet aanwezig zijn van een papa. Minister weet dat hij geen papa heeft en lijkt daar geen probleem mee te hebben. We bespraken voor wie hij het geschenkje zou maken (meter Karo is de gelukkige :-) !) en verder laat ik kleine man zelf bepalen of en wanneer we dit onderwerp aan bod laten komen.

Zo ontdekte ik dat het boekje in de klas gelezen werd toen minister mij ineens vertelde dat mama zaadjes ging halen in het ziekenhuis waardoor er een baby in mijn buik kon groeien :-) (ik leerde trouwens ook dat mama haar eitjes op de zon lijken! (in het boekje staan ook tekeningen ;-) ))

Met meter Karo had minister een gesprekje over werk, hobby’s en vrije tijd (want bij een papa komen die zaken makkelijker aan bod, bij een meter is dat anders; maar die twee schenen een leuke babbel te hebben :-) !) Gisterenavond kreeg ik dan ook te horen dat meter ‘pleegster’ is en dat zij pilletjes aan de oude mensen geeft!

Zelf had ik extra babbels met collega-BAM’s die me toch konden geruststellen: de meeste kindjes gaan echt heel goed om met die ene dag en staan er niet echt bij stil dat het bij hen anders is!

Dus ik besef dat ik vooral wat ongerust ben doordat het de ‘eerste’ keer is!

Ik nam me hoe dan ook voor om er zondag een leuke dag van te maken: geen ontbijt op bed bij ons; maar ’s middags komen oma en opa, meter Karo met gezin en nonkel Ping Ping langs en gaan wij genieten van een lekkere lunch en van een gezellige namiddag!

Wordt vervolgd! :-)

Oudercontact #1

Vlak voor de Krokusvakantie was het zo ver: ik werd verwacht voor het eerste oudercontact op school... Moet het gezegd dat ik nieuwsgierig was naar wat de juf te vertellen had?? :-)

Juf Evy begon haar verhaal met de woorden: “S. doet het echt erg goed: hij is enorm enthousiast, hij is een lieve jongen, hij doet flink mee in de groep, hij is niet bang om ook zijn zegje te doen,...”

(Ik voelde de ‘maar’ al aankomen...)

“Maar, S. is ook een echte peuterpuber!” (alsof ik dat nog niet doorhad... :-) ) Hij durft al eens dwars te liggen (gelukkig geen echte boze buien), hij maakt ‘kleinere’ kindjes duidelijk dat er ook met hem rekening gehouden moet worden*, en o ja: hij is zo’n plantrekker... :-)

*De (voorlopig) jongste van mijn zus is een maand of 5 ouder dan kleine man, een beer van een jongen (zeker als je hem met kleine man vergelijkt). Die beer weet dat, en maakt misbruik van zijn fysiek voordeel: het gebeurt regelmatig dat minster een duw of kneep krijgt als hij niet meteen zijn speelgoed wil afgeven ofzo. In het klasje doet kleine man nu soms hetzelfde: alsof hij aan de (voor hem) zwakkere kindjes wil duidelijk maken dat hij ‘de sterke’ van de twee is (dat vond ik niet zo fijn om te horen, maar de juf verzekerde me dat dit helemaal geen problematisch gedrag is!)

De avond voordat kleine man aan zijn schoolcarrière begon, schreef ik zijn juf een mail. Ik maakte de mail zo op dat het was alsof minister zichzelf even voorstelde. Blij was ik toen ik tijdens het gesprek met de juf vaststelde dat ik mijn zoon behoorlijk goed ken intussen :-)

Zo schreef ik o.a. dat mijn heerlijke man erg enthousiast is, maar dat hij meestal eerst even de kat uit de boom kijkt (herken ik heel erg in mezelf); juf Evy bevestigde dit door haar opmerking dat S. meestal eerst even kijkt naar wat de andere kindjes doen, om dan voor 100% aan zijn taakjes te beginnen!

Een bezorgdheid die ik met de juf deelde (we hadden het er ook over tijdens het wenmoment): mijn kleine man is een echte knuffelaar. Hij heeft op tijd een knuffel nodig, en zal daar ook om vragen.  Ook dit werd bevestigd toen de juf zei dat S. soms in groep het handje van het kindje naast hem vastneemt, gewoon ter bevestiging. Of gaat hij naar het toiletje, dan heeft hij graag dat juf Evy hem goed vasthoudt (hij is een beetje bang dat hij in de pot zal vallen denk ik..), maar ook na het toiletmoment wil hij graag nog een extra knuffel! (heel blij dat dit allemaal kan!)

Dat mijn zoon een plantrekker is, daar hoef ik geen tekening bij te maken :-) Toch verduidelijkte juf Evy dit door te vertellen dat hij al eens moe is en een dutje wil gaan doen op de momenten dat de kindjes iets moeten doen dat hij niet graag doet... ;-)

Maar ook is minister af en toe een beetje lui en probeert hij taakjes van zich af te schuiven door te doen alsof hij iets niet kan. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat hij zelf zijn jasje kan aandoen (vroeg ik dat, dan stond hij wat te klungelen... Intussen weet ik beter!) Een werkpunt voor de mama: ik moet kleine man zelfstandiger laten zijn en niet te snel een taak uit handen nemen...

De charmes van kleine man kwamen uiteraard ook aan bod: sinds juf Evy op het toneel verscheen is zij zijn God. Al zijn er blijkbaar kapers op de kust: zo liet juf Marleen vallen dat ze het geweldig vond dat S. zo verliefd naar haar kan kijken... (die zoon van mij... ;-) !)

Conclusie: minister vond zijn plekje in de groep, hij gaat graag naar school en de juf vindt het fijn dat deze peuterpuber deel uitmaakt van haar groepje!

Is dit de trend voor de volgende 16 jaar??? ;-)

Qtime met kleine man

Ik schreef al eerder dat ik beweging belangrijk vind. Mijn bijna 3-jarige heeft heel wat energie; een deel daarvan raakt hij kwijt op school, laat het weer het toe, dan geraakt hij een ander deel van die energie kwijt tijdens het buitenspelen! Maar dan nog is er energie, en die zie ik graag nuttig gebruikt!

Zo gaan wij al bijna 2 jaar naar de watergewenning. Heel erg leuk is dat! Minister begon in het peutergroepje als jongste en kleinste, maar wist altijd goed mee te doen! Vorig jaar verhuisde hij naar de kleutergroep. Grappig was dat toen: fysiek is hij niet de grootste, dat maakte dat hij vooral vooraan in het badje zijn oefeningen moest doen :-) Onlangs begon een nieuwe reeks, al een paar weken heb ik de indruk dat kleine man wat minder klein is, en dat werd bevestigd: we konden best een eind stappen in het zwembad! Problemen met de oortjes maakten dat mijnheer een reeks niet volgde, dus ik merkte dat het al even geleden was dat we in het zwembad waren; maar aan enthousiasme geen gebrek! Soms een beetje bang, maar mama was dicht in de buurt, en dan gingen de oefeningen eens zo vlot!

Bijna 3 en dus ook veel meer mogelijkheden om extra beweging in te plannen! Zo vond ik ‘Joepla’ bij ons in de buurt. Zij organiseren elke zondagvoormiddag een uurtje beweging voor de allerkleinsten (vanaf 3). We volgden een proefles, deze begon goed, maar minister had een off weekend, en kreeg halverwege een boze bui. Zo boos dat we uiteindelijk vroeger naar huis gingen. Ik mailde achteraf met de organisatie, zij lieten me weten dat er geen probleem was en dat we in september gewoon kunnen aansluiten als de nieuwe reeks van start gaat!

En ook in de naburige gemeente vond ik een leuke activiteit, en niet alleen voor kleine man! Blijkbaar ben ik niet de enige mama die graag wat meer zou bewegen (alsof ik daar aan twijfelde!); ik vond nu een organisatie die de perfecte oplossing biedt: op woensdagnamiddag kunnen de kindjes gaan ‘sporten’, tegelijkertijd wordt er ook beweging voor de mama’s aangeboden! Super! Geen opvangprobleem, en beweging voor beiden! Hopelijk kunnen we daar vanaf september ook terecht!

Zelf ga ik wekelijks naar de yoga, een uurtje voor mezelf, een uurtje mijn hoofd vrij maken, en jawel: ook een uurtje werken aan mijn spieren enzo :-) Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven, maar ik ben fan: ik kijk wekelijks uit naar dit uurtje! Heel fijn is het ook om te zien dat kleine man dit graag meedoet! Nee: ik beoefen niet elke avond yoga, maar af en toe doen we wel eens een oefening. In het laatste boekje van ‘Doremi mini’ stond yoga centraal. Ik geloof dat (kleine) kinderen baat hebben aan wat oefeningen om rustig(er) te worden: zij krijgen zoveel prikkels te verwerken! We lazen dan ook samen het boekje en probeerden alle beschreven oefeningen uit. Nu toont kleine man met plezier wat hij kan, en vraagt hij regelmatig of we ‘het bijtje’ of ‘het hondje’ of ‘de poes’ of... nog eens doen! Heerlijk toch!

En binnenkort kunnen we ook weer deftig wandelen en fietsen, wat kijken we daar naar uit!

Vakantie!

Vorig jaar ging er (bij manier van spreken) geen maand voorbij of we waren er ‘even tussenuit’; heerlijk! Nu besefte ik ineens dat we na november niet meer weggingen, en dat we ook nog niets gepland hadden voor de komende maanden; tijd om daar wat verandering in te brengen!

Onze babbel:

“Wat denk je, zullen we binnenkort nog eens met vakantie gaan?”

“Yes!” (komt er uit sinds hij naar school gaat :-) !)

“En wat wil je dan graag doen?”

“Bij Koos Konijn gaan!”

Kleine man en Koos Konijn, het klikt! ;-)

Mijn broer is een echte wereldreiziger, leuk voor hem, zelf heb ik geen behoefte om verre reizen te maken. Of toch niet meteen: er zijn wel een paar reizen die ik hopelijk ooit kan maken, maar dat is sowieso nog niet aan de orde. Als ik zo’n reizen maak, dan zou het fijn zijn mocht mijn gezelschap ook herinneringen hebben aan die tijd :-)

Ik ga ook liever niet te lang op vakantie: ik kan om één of andere reden alleen maar denken aan het extra werk dat je hebt als je terug thuiskomt: veel was, poetswerk,... Dan ben je je ontspannen gevoel weer helemaal kwijt tegen dat je terug aan de slag gaat... Nee: lange weekends, dat werkt voor mij het beste! Er even tussenuit: lang genoeg om te ontspannen, kort genoeg om niet het gevoel te hebben dat je extra werk hebt als je terug thuiskomt!

Voor de komst van kleine man hield ik al enorm van weekendjes weg: af en toe een citytrip, vrienden van ons hebben een huis in Duitsland waar we altijd naar toe kunnen; meer moet dat niet zijn! Jaarlijks ook een weekje verlof in Frankrijk met de familie: traditie!

Mijn manier van ‘reizen’ wijzigde niet echt, wel de bestemmingen :-) Een overzichtje van waar we vorig jaar allemaal verbleven:

-2017/01: weekje Center Parcs met de familie

-2017/02: weekendje Duitsland met vrienden

-2017/03: weekje Weerterbergen (Roompot) met oma en een vriendin

-2017/05: lang weekend Weerterbergen (Roompot) met de neefjes

-2017/06: weekendje zee met vrienden

-2017/06: weekje Frankrijk met de familie

-2017/07: lang weekend Duitsland met vrienden

-2017/08: lang ‘kampeerweekend’ (@L’escargot -> we verbleven op een camping, tot daar het kampeeravontuur ;-) )

-2017/09: fiets- en wandelweekend in Ieper met vrienden


-2017/10: weekend Weerterbergen (Roompot) met meter

-2017/11: lang weekend Aquadelta (Roompot)

*Ik moet nog eens informeren of we bij Roompot geen extra ‘ledenkorting’ krijgen ;-)

En nu is het dus tijd om aan een lijstje van 2018 te beginnen! Ik keek al uit naar interessante acties, maar promo’s zoals vorig jaar heb ik voorlopig nog niet gevonden...  Dan maar wat minder uitstapjes :-) Komt ook goed uit voor mijn verlof: nu kleine man naar school gaat heb ik ineens hele vakanties te overbruggen... Maar daar vinden we wel wat op! De eerste verlofdagen zijn aangevraagd, van zodra goedgekeurd kunnen we boeken! Gepland of toch bijna:

-2018/02: Krokusvakantie: weekendje Duitsland met vrienden (kijk ik heel erg naar uit!)

-2018/04: Paasvakantie: lang weekend Roompot: kleine man zal zijn dikke vriend weer kunnen knuffelen!

-2018/07: Zomervakantie: weekje Frankrijk met familie

-2018/11: Herfstvakantie: lang weekend (waarschijnlijk Roompot, maar waar = ?)

Verder zien we wel of er nog leuke voorstellen in de bus vallen! Ik hou de promo's (en mijn vakantieplanning) in elk geval goed in de gaten!

Een tweeling??

Ik vermoed dat er in zijn klasje een paar kindjes grote broer of zus worden, en er is natuurlijk opnieuw een neefje op komt, dus het is niet helemaal onlogisch dat kleine man al een paar weken extra gefascineerd is door baby’s en kleine kindjes. Komen we ergens waar kleinere kindjes zijn, dan moet hij steevast het kleintje gaan bewonderen. Best schattig!

Hebben we het over ons nieuwe neefje, dan weet hij me altijd wel te zeggen wat ik moet doen als hij geboren is: “Mama, jij kleine baby pakken, dan aan mij geven en dan ik baby vasthouden! Mij kan dat al goed hoor mama!”

(Ok, ik geef toe, het is al sinds kleine man geleden dat ik nog een babietje vasthield, dus ook ik kijk stiekem uit naar het moment dat ik onze jongste telg kan knuffelen!)

Goed, we hadden het de voorbije weken dus verschillende keren over baby’s.  Ik probeer ‘gewoon’ te communiceren met kleine man. Een auto is een auto, een hond is een hond. En baby’s worden niet gebracht door de ooievaar, maar komen uit de buik van mama.

Alleen is dat laatste nog niet helemaal duidelijk zo bleek het voorbije weekend...

Ik deed kleine man zijn trui aan toen hij ineens naar mijn borst wees en zei: “baby!” Daarna wees hij naar mijn andere borst en zei hij opnieuw “baby!”...

Euhm... Nee liefje, er is echt geen tweeling op komst ;-)

Dat van die baby in de buik vraagt nog wat verduidelijking, maar tot dan vind ik die kinderpraat gewoon geweldig! ;-)

BAM! - reacties omgeving

Ben ik blij dat ik in een ruimdenkende omgeving opgroeide! Al heel lang ben ik single, het was voor velen dus geen verrassing toen ik aankondigde dat ik graag in het traject om BAM te worden wilde stappen.

Ik kreeg dan ook voornamelijk positieve reacties! Een enkeling vroeg of ik toch niet wat jong was, want wat als ik toch iemand zou tegenkomen? ...

Te jong om mama te worden? Ik was 30 toen kleine man geboren werd; mijn zus was 24 toen haar oudste voor het eerst in haar armen lag...

En het is mooi als het allemaal meteen lukt, maar uiteindelijk diende ik mijn aanvraag in in 2011; pas in 2015 werd ik mama. Stel je voor dat ik tot mijn 35^ste gewacht had; vruchtbaarder zou ik niet geworden zijn...

‘Ja maar, een kind heeft een mama en een papa nodig!’ Neen, een kindje heeft een warm nest, liefde, stabiliteit, zekerheid,... nodig. Kan ik dat minder bieden omdat er geen papa is? Ja, er is een klassieke gezinsvorm, maar vandaag de dag zien families er vaak heel anders uit! Gelukkig maar: een kinderwens mag niet onvervuld blijven omdat je toevallig niet in dat klassieke beeld valt!

‘Lukt dat wel zo alleen?’ Goh weet je, ik sta er meestal niet bij stil dat ik alleen ben: voor mij is dit evident, ik ken het niet anders. Ik denk dat het veel moeilijker is als je uit een gezin met twee ouders komt, en er dan ineens alleen voor komt te staan. Af en toe word je geconfronteerd met het feit dat er niemand anders is die even kan overnemen; zo lag ik eens met een flinke buikgriep in bed. Ik geraakte niet op het werk, kleine man geraakte dus niet in de kribbe. Ben je op zo’n moment met twee, dan blijf je gewoon uitzieken in bed en moet je je waarschijnlijk niet druk maken om opvang etc.

‘Hoe pak je dat aan als er vragen komen van je zoon?’ Die zullen zeker komen, en misschien nog wel sneller dan ik denk; zeker nu hij naar school gaat. Ik ben al benieuwd hoe we vaderdag zullen ervaren als die dag het klasthema wordt... Ik ben heel erg open en ik vind praten belangrijk. Ik nam me dus voor om eerlijk op vragen te antwoorden en zo een beeld te schetsen van het waarom. Als er één iets is waar minister niet aan moet twijfelen is het feit dat hij ongelooflijk gewenst is! Over een vader zullen we niet praten, die heeft hij niet; maar het begrip ‘donor’ zal hij zeker leren kennen!

Nog voor kleine man geboren werd kocht ik verschillende boekjes, o.a. ‘Een wereldwondertje’. Hierin wordt op een eenvoudige manier beschreven hoe de vork aan de steel zit, hierin worden begrippen als ‘kinderwens’ en ‘donor’ op kindermaat uitgelegd. Dat boekje wordt bij ons regelmatig eens bovengehaald, het ging ook al mee naar de kribbe en naar de klas.

Je hoeft het volgens mij ook niet moeilijker te maken dan het op een bepaald ogenblik is: alles op zijn tijd: als kleine man nu vaststelt dat hij geen papa heeft, dan hoef ik niet helemaal in detail te gaan. Op het ogenblik dat minister zei: “mij niet papa hé”, slikte ik even (want die opmerking kwam echt veel sneller dan verwacht) en zei ik: “neen jongen, maar jij hebt mama, en oma & opa en... allemaal mensen die veel van jou houden” (Hij pakte mijn hand en we liepen gewoon verder).

Of mijn metekindje (toen 4) na de komst van zijn neefje:

“Meter Bin, waarom heb jij eigenlijk geen papa voor S.?”

“Goh: meter Bin wilde heel graag mama worden, maar ze is nog geen lieve mijnheer om papa te worden tegengekomen, dus besliste meter Bin om alleen mama te worden.”

“Ok”

“Vind jij het erg dat S. geen papa heeft?”

“Nee hoor meter Bin!”  (En hij begon over iets heel anders :-))

‘Vind je het jammer dat je niets weet van de donor?’ Voor mezelf niet: ik koos heel bewust voor een anonieme donor. Voor kleine man zou ik het fijn gevonden hebben mocht hij op een bepaald ogenblik in zijn leven iets over de donor te weten kunnen komen (bv.opleiding of hobby’s ofzo, informatie die minister kunnen helpen bij het plaatsen van bepaalde interesses: stel dat hij een carrière als zanger zou willen uitbouwen (ik zeg zo maar wat), zijn zangtalent zal hij in elk geval niet van mij hebben! :-)) Maar in België kies je voor een gekende of voor een volledig anonieme donor.

Ik las onlangs een artikel over het feit dat het taboe rond medisch begeleid zwanger worden doorbroken zou moeten worden. Zelf heb ik dat nooit als een taboe ervaren. Heel open heb ik over het hele traject gepraat, met vele mensen. Meermaals kreeg ik intussen vragen over de hele procedure; daar antwoord ik graag op! Ik kan niet zeggen dat ik negatieve opmerkingen kreeg de voorbije jaren, maar mocht ik daar toch mee geconfronteerd worden, dan zou ik vooral benieuwd zijn naar het waarom? Hebben mensen vooroordelen omdat ze iets niet kennen? Praat dan: via dialoog kan je andere standpunten ontdekken en misschien je beeld of mening aanpassen. Al heeft uiteindelijk ieder het recht op een eigen mening natuurlijk!

Tot slot deel ik graag de reactie die mij het meest bijbleef: de reactie van mijn grootmoeder. Zij was 90 jaar toen we bij haar op bezoek gingen in het rusthuis. Ze vroeg me nog maar eens wanneer ik een man ging zoeken; toen ik zei dat ik geen man nodig had, maar dat ik daarentegen wel eens wilde weten wat zij ervan zou vinden mocht ik bewust alleenstaande mama worden, bleef het even stil. Ze dacht na en ik was benieuwd naar wat zou volgen. Uiteindelijk zei ze: "Als dat jouw keuze is, dan zullen we jou daar in steunen, en dan moet niemand die keuze veroordelen'"

Warm kreeg ik het van haar woorden, ze raakte me! Jammer genoeg heeft ze kleine man nooit mogen leren kennen.

“Je doet het toch maar!” (2)

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok! Deel 2:

Full time homemanager! (zo zegt onze huisarts het :-) )

Hoewel... dit is het deel waar ik me echt laat bijstaan! Zo kook ik meestal niet in de week: ik haal kleine man op bij oma & opa, en daar kunnen we meestal ook onze voeten onder tafel schuiven: er staat altijd wel iets lekkers op tafel. Ik geef toe: dat is een enorme luxe die ik heel erg weet te appreciëren! Het gebeurt natuurlijk wel eens dat we niet bij oma & opa terecht kunnen, maar ook dat overleven we ;-)

Ik kook best graag, maar dat gebeurt dus vooral in het weekend. Ik kook altijd veel, onze diepvries is goed gevuld met maaltijden die we op elk moment kunnen nuttigen. Gaan mijn ouders bijvoorbeeld op vakantie, dan plan ik snelle en eenvoudige receptjes in ons weekmenu (daar ben ik zo’n fan van!), of ik kook bewust in het weekend en zorg dat we die gerechten in de week op tafel kunnen zetten.

Hoe ziet mijn werk als ‘homemanager’ er verder uit? ’s Ochtends maak ik me klaar, eens beneden zorg ik voor gevulde brood-, fruit- en koekjesdozen. Ik zet alles klaar zodat oma enkel de boekentas moet oppakken en kan vertrekken.

Eerste werk als we thuiskomen: jassen en schoenen uit, boekentas leegmaken en alle potjes voor de dag nadien proper maken. Dan wordt onze ‘beste vriend’ (de stofzuiger) bovengehaald. Kleine man heeft zijn eigen versie en loopt graag mee J Eens die taak achter de rug is wordt de vaatwasser leeggemaakt indien nodig (ook hier word ik flink bijgestaan!). Daarna wordt er geruimd wat moet geruimd worden. Ik kijk na of er speciale spulletjes voor school nodig zijn en ik ga naar boven; daar leg ik de kleren voor de volgende dag klaar.

’s Avonds vul ik de vaatwasser en zet ik die als het nodig is aan.

Op vrijdagavond verzamel ik de was, deze wordt vakkundig gesorteerd (leve de hulp van een bijna 3-jarige!) en in de wasmachine gestopt, daarna verhuist alles nog naar de droogkast. Ik probeer alle was tegen zondag verwerkt te hebben (bedden worden dus op zaterdag verschoond). Zondagvoormiddag wordt de plooiwas gedaan (opnieuw met hulp :-) ), eens kleine man naar zijn bed is, doe ik de strijk (op maandagochtend heb ik graag een was-vrij huis!)

Ons huisje is niet altijd spik en span: wij leven in ons huisje! Toen ik een dik jaar geleden een hele zaterdag beziggeweest was met poetsen was ik een beetje boos op mezelf en vooral teleurgesteld: ik heb geen kindje op de wereld gezet om dan vast te moeten stellen dat ik onze kostbare Qtime moet besteden aan poetsen. Op dat ogenblik besliste ik dat ik andere prioriteiten heb, en besloot ik een poetsfirma in te schakelen. 2x per maand word ik nu 4u bijgestaan in het huishouden. Tijdens die 8u worden de taken gedaan die ik zelf minder graag doe, of waar ik veel tijd mee verlies (badkamer poetsen, ramen lappen,...) Ik ben nog altijd heel erg blij dat ik deze beslissing genomen heb!

Verder ben ik een groot fan van de afhaaldiensten voor boodschappen: ik maak er in elk geval graag gebruik van (wordt meestal ingepland op vrijdagavond)

En ik denk dat ik er dan ver ben!(ok, ook het vuilnis moet (op tijd) buiten geraken, de kattenbak en het konijnenhok moeten regelmatig netjes gemaakt worden, we hebben een auto die vies wordt, af en toe moeten we naar het containerpark,...) Bezigheden genoeg, gelukkig kan ik ook rekenen op een flinke zoon die maar wat graag meehelpt als mama aan de slag gaat!

Ladies, hier wordt gewerkt aan ‘een nieuwe man’! ;-)

Oh ja, ook nog deeltijds vriendin, zus, dochter,...

Mijn hele leven draait voornamelijk om kleine man sinds hij er is; maar af en toe neem ik ook wat tijd voor mezelf. Dat gebeurt niet zo heel erg veel: ik heb daar niet zoveel behoefte aan (wat beweging probeer ik wel wekelijks in te plannen). Het liefst van al spendeer ik mijn vrije tijd met kleine man, maar naast mama ben ik natuurlijk ook vriendin, zus, dochter,...

En ook dan is het ok om wat hulp in te schakelen! Kleine man kan altijd rekenen op oma & opa, hij heeft ook 2 lieve meters en verder hebben wij Anouk! Een geweldige jonge dame die maar wat graag wat tijd bij ons spendeert! Zo’n vaste babysit: een aanrader! Anouk woont dicht bij ons, en vindt het niet erg om ook last minute ingeschakeld te worden: pure luxe!

Als ik dit zo allemaal herlees: wat zijn wij verwend! En hoe ik het allemaal doe? Met heel veel hulp en ondersteuning van een geweldig netwerk!

“Je doet het toch maar!” (1)

“En lukt dat zo alleen??”

Een vaak gehoorde vraag eens mensen weten hoe ons gezinnetje in mekaar zit!

Ik gaf het al eerder aan: ik sta er meestal niet bij stil dat er geen papa is in dit verhaal. Voor mij is het evident dat ik fulltime mama ben, dat ik fulltime werk en dat ik het huishouden in goede banen probeer te leiden. Soms is het kijken naar wat praktisch mogelijk is, maar voor alles (of toch voor heel veel!) bestaat een oplossing!

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok!

Hoe pak ik dat nu aan?

Fulltime mama!

Ik heb kleine man op de wereld gezet, logisch dat ik diegene ben die voor hem zorgt! Maar ik sta er echt niet alleen voor! Tot november vorig jaar ging minister 2 dagen in de week bij oma & opa; de andere dagen nam ik hem mee naar de kribbe verbonden aan het UZ.  Op maandag en dinsdag kon ik mijn heerlijke man in zijn pyamaatje afzetten bij oma, daar kon hij nog wat verder dutten. De overige dagen maakte ik ons klaar, pakte ik onze spulletjes en om 6.45u vertrokken we naar de trein richting UZ. Een korte treinreis en een flinke wandeling later liet ik mijnheertje over aan de goede zorgen van de juffen. Aan het einde van de werkdag legden we het omgekeerde parcours af! Heel erg fijn om na de werkdag samen te wandelen (bij mooi weer een ijsje te halen), op de trein lazen we een boekje, keken we naar de dieren buiten, observeerden we onze medereizigers, heel gezellig allemaal (ok, er waren ook avonden dat we buiten gekeken werden, maar welke peuter komt niet eens vermoeid uit de kribbe??) We kwamen thuis rond 17.45u; tegen 19.15u ging kleine man naar zijn bedje.

Sinds minister naar school gaat, viel een heel deel van die taken weg. Ik vertrek nu om 7u met de wagen naar het werk. Rond 6.45u komt oma bij ons. Kleine man ligt op dat ogenblik nog lekker te dutten. Rond 7.30u is het tijd om op te staan. Oma maakt kleine man klaar en brengt hem naar het klasje. Om 15.30u is het oma die staat te wachten aan de schoolpoort; samen gaan ze naar huis; ik kom thuis tegen 17u (grote tijdswinst door met de wagen te gaan, wel meer stress...). We eten en gaan naar huis; rond 19.30u (soms een kwartiertje later) gaat minister naar zijn bedje.

Had het van mij afgehangen, kleine man zou naar het schooltje naast de kribbe gegaan zijn: een Nederlandstalig schooltje waar voornamelijk kinderen van collega’s gaan, dat is nu eenmaal een makkelijke (praktische) oplossing. Mijn ouders vonden dat een kind beter in zijn of haar gemeente naar school gaat: vriendjes, hobby’s,... Toen ik de praktische kant van het verhaal naar voor schoof (opvang, uren die niet altijd goed uitkomen,...) kreeg ik te horen dat zij die zorg voor hun rekening zouden nemen. Wat een geluk hebben wij; maar ik denk dat het toch niet altijd evident is voor mijn ouders... Zolang zij gezond zijn en zich hier meester over voelen, kus ik mijn beide handen dat dit alles mogelijk is!

Full time kostwinner!

Met een kleine nuance: vanaf februari ga ik 90% werken. 't Is te zeggen: ik ga 90% verdienen en ik zal mijn taken op 4,5 dagen moeten uitvoeren... Maar ik vond het heel erg belangrijk om vrije woensdagnamiddagen te hebben. Ik zou het fijn vinden mocht kleine man binnenkort hobby's hebben; mijn ouders doen al erg veel voor ons; ik kan niet verwachten dat ze ook nog elke woensdagnamiddag inspringen. En dus kon ik het oz regelen dat ik woensdagvoormiddag van thuis werk (geen woon-werkverkeer, wat een tijdswinst!); om 12u heb ik gedaan, zo kan ik om 12.20u bij de andere mama's en papa's staan om kleine man op te halen aan school!

En, komt er een tweede?

Mijn standaardantwoord op deze vraag: ‘mijn hart zou ja zeggen, maar mijn verstand wint!’

Mijn ideaalbeeld? Een 4-tal kinderen: altijd een tafel vol, altijd leven in huis!

Maar niet in deze wereld... En niet met deze privésituatie.

Mijn weg om mama te worden was lang en hobbelig, er was een kans dat ik mezelf nooit mama zou kunnen noemen. Ik ben dus heel erg dankbaar dat ik alsnog deze rol kreeg, en nee, ik wil het lot niet uitdagen.

Toen kleine man een paar maanden oud was, kreeg ik regelmatig de vraag of er een broertje of een zusje zou komen. Ik probeerde gewoon zoveel mogelijk van mijn wonder te genieten;  ik stond er eigenlijk helemaal niet bij stil of er meer kindjes zouden komen. Ik was mama mogen worden van een geweldig kereltje, voor mij was die kous af.

Ik was wel gecharmeerd dat mensen mij in staat achten om meerdere kindjes groot te brengen!

En toen verhuisden we, was er ineens een extra kamer;  en daar was ook een klein stemmetje dat me vroeg waarom ik niet  voor een broertje of zusje zou gaan. Stomverbaasd was ik: want ik had wat ik zo graag wilde, waarom zou ik aan gezinsuitbreiding denken??

Ik speelde wel even met het idee, maar snel was duidelijk dat de rationele ik wint. 1 vraag is voldoende om mij met beide voeten op de grond te zetten: Wat als het een tweeling is? (en ja, ik word sowieso begeleid zwanger, dus er is een grotere kans op een meerling...)

Maar ook: wat als het een moeilijke zwangerschap is? Er loopt een aandachtvragende kleuter rond, ik ga fulltime werken, er moet een huishouden gerund worden? Ik kan het gewoon niet maken om ziek in de zetel te liggen? Wat als het een moeilijke baby is? Ik werd met kleine man keihard verwend, maar ik besef heel goed dat het ook anders kan. Slapeloze nachten? Een huilbaby? Een vermoeide kleuter? ...

En ergens ook: heb ik wel genoeg liefde voor een extra kindje? Waarschijnlijk is dat geen issue: er zijn zoveel gezinnen met meerdere kinderen, en ik heb nog veel liefde in mij. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik evenveel zou houden van een ander kindje... Ik heb het gevoel dat ik kleine man te kort zou doen: hij zou in elk geval zijn aandacht moeten delen, dat is hij niet gewoon. Maar zou ik het nieuwe kindje niet te weinig aandacht geven? Want ook dat prutsje zou moeten delen met kleine man...

Los van dat alles nog de praktische kant van een gezin met meerdere kinderen: kribbe en school, later hobby’s, opvang, studies... Kost ook allemaal geld, en misschien win ik ooit Win For Life, maar tot dan is er maar 1 inkomen.

En tot slot: ook fysiek was de weg om zwanger te worden best zwaar. Ik las ooit: 9 maanden zwanger, 9 maanden nodig om te ontzwangeren... Toen kleine man 2 werd had ik het gevoel mijn lichaam weer een beetje te herkennen... De impakt van de hormonen: echt niet te onderschatten. Ik weet dus niet of ik mijn lichaam die weg nog eens zou laten afleggen.

Ik weet het: voor alles een oplossing, sommigen vinden dit waarschijnlijk flauwe redenen om niet voor een extra kindje ten huize 28A te gaan; ieder zijn mening. Schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd om aandacht, dan druk ik het in elk geval de kop in: wat mij betreft is ons gezinnetje goed zoals het is!

Kleine man en ik, we zijn een goed duo!

 

Kleine aanvulling: mocht kleine man ook iets te zeggen hebben: er zou waarschijnlijk wel nog een kleintje komen: hij is heel erg gefocust op babietjes de laatste tijd: mjn zus is zwanger, en het idee dat er een baby in de buik groeit vindt hij fantastisch! Elke ochtend wrijft hij dus over mijn buik en vraagt hij: “baby ?” (Nee jongen, zo eenvoudig is het echt niet... ;-) ) Laatst kwam hij bij mij zitten en zei hij ineens: “Mama, mij ook zusje” (ook dat ligt al vast... J )

Kleuterlogica

Ten huize 28A woont een echte lolbroek. Vaak krijgt hij mij door wat hij doet of zegt aan het lachen, het moet gezegd: we hebben al veel plezier gemaakt samen!

Het logisch redeneren van een bijna 3-jarige vind ik geweldig! Niet altijd even flatterend voor de mama, maar in de categorie ‘voor de archieven’ even een korte oplijsting:

“Mama, Jules (onze kater) heeft een lange staart!”

“Dat klopt jongen!”

“Bebeer (zijn knuffel) heeft ook een lange staart!”

“Juist!”

“Muisjes hebben ook een lange staart”

“Goed zo!”

“Muisje mama heeft ook een lange staart!”

“Euhm, wel... tja jongen...”

(Ter verduidelijking: jongens hebben een piemel, meisjes hebben een muisje)

Of nog een paar dagen geleden: kleine man ligt te lachen, maar het klinkt eigenlijk alsof ik een geitje aan het verversen ben:

“Goh, er woont een geitje in ons huisje”

“Ja, en mama is een grote geit!”

Minister weet trouwens ook perfect hoe hij mij kan laten smelten:

In de kribbe riepen ze om het hardst ‘jouw mama’ als een mama haar zoon of dochter kwam ophalen, eigenlijk bedoelden ze: ‘daar is mijn mama!’ Zo zaten we onlangs in de zetel:

“Mama, jouw mama hè?”

“Ja jongen, ik ben jouw mama!”

“Soms ook meter Bin hè?”

“Dat klopt: voor je neefjes ben ik meter Bin, maar ik ben jouw mama!”

“Ja hè, jouw mama...” (en hij kwam zijn hoofdje op mijn schoot leggen, heerlijk!)

Iets zegt mij dat dit lijstje in de toekomst nog vaak uitgebreid zal kunnen worden! J

En nu?

Uiteraard kan ik geen verslag geven van de voorbije 33 maanden, dat zou wat teveel van het goede zijn! ;-) Graag zou ik vanaf nu een ‘dagboekje’ bijhouden, het lijkt me leuk om ons doen en laten bij te houden, en dat later allemaal terug te kunnen lezen! Anekdotes verzamelen voor als kleine man later trouwt ofzo :-)


De voorbije maanden evolueerde kleine man van een hulpeloos baby’tje naar een fijne dreumes, naar een, soms, eigenwijze peuter en sinds november vorig jaar naar een plantrekkende kleuter!


Ik besef heel goed dat ik het getroffen heb met mijn kereltje: als baby hadden we uiteraard moeilijkere momenten, en heel lang hadden we onderbroken nachten (omdat hij zo klein was, kreeg hij een extra voeding ‘s nachts, hier bleef hij heel lang om vragen, en af en toe vraagt hij deze voeding nog); maar ik had een erg rustige baby in huis.


Toen hij 5 maanden was ging hij mee naar de kribbe; heerlijk om hem in groep te zien, om te zien hoe hij snel veranderde. Met bijna 18 maanden verhuisde hij van de babygroep naar de peutergroep; toen zag ik vooral zijn karakter veranderen en hij leerde zoveel nieuwe dingen. Nu hij naar school gaat zie ik hem bijna evolueren: er gaat geen dag voorbij of hij komt met nieuwe dingen naar huis!


Hij is al lang een echte babbelkous, maar heerlijk is het om nu ook echte gesprekken te kunnen voeren! Redeneren kan hij als de beste, en dat is soms zo grappig!


En dat zijn dus de momenten die ik vanaf nu graag wil bijhouden! Mogelijk tussendoor een anekdote, maar al schrijvend zal wel een beeld van mijn heerlijke kerel en van ons leventje gevormd worden!


Wordt dus vervolgd!

Eerste dagen

We bleven een kleine 4 dagen in het ziekenhuis. 4 dagen die best vlot verliepen; kleine man dronk niet zo goed (zijn zuig- en slikreflex waren nog niet goed op mekaar afgestemd; zelf maakte ik bijna geen melk aan), maar men maakte zich geen zorgen: er werd bijgevoed met flesjes en we zouden wel zien hoe het verder liep. Ik regelde een vroedvrouw die ons thuis zou komen bijstaan, beste keuze die ik kon maken!


Want waar ik in het UZ een belletje had dat ik kon indrukken als ik vragen had of hulp nodig had, daar waren mijn hulplijnen thuis net iets beperkter! Ok, oma en de meters wonen vlakbij, dus er was altijd wel iemand die paraat stond, maar ik was uiteindelijk wel alleen met een klein baby’tje en onzeker. Ik voelde me zo’n groentje, twijfelde voortdurend over vanalles en nog wat, maakte me zorgen,...


Nu kan ik zeggen dat ik dat jammer vind: door me zoveel zorgen te maken, stond ik niet genoeg stil bij momenten waar ik meer van had moeten genieten. Gelukkig weet mijn naaste omgeving dat ik soms echt vreemde kronkels in mijn hoofd heb, en weten zij mij als het nodig is weer met mijn voeten op de grond te zetten : zij kunnen me kalmeren en laten me inzien dat ik niet meteen van het ergste moet uitgaan, maar soms is dat sterker dan mezelf...


Terugkijkend op die eerste weken, weet ik dat er bij ons vooral geknuffeld werd. Ineens werden andere dingen belangrijk! Ja: de was en plas moesten gebeuren, maar dat kon straks ook wel; nu eerst wat knuffelen, of eens gaan wandelen, of een beetje bijslapen, of gewoon wat kijken naar mijn pruts!
Heel mijn leven werd op zijn kop gezet, maar eigenlijk was het meteen alsof het altijd zo geweest was. Het leek allemaal zo evident en normaal dat ik bijna meteen niet meer wist hoe mijn leven was zonder kleine man. Uiteraard is het wennen, en een nieuw plekje zoeken: je moet je draai weer vinden en aanpassen aan al het nieuwe; maar dit nieuwe voelde gewoon ‘gewoon’!


Opeens wist ik waarvoor ik het allemaal deed! Een kleintje in je leven, zo’n verrijking!

Overweldigd

Daar was hij: een klein bundeltje geluk, mijn hart sprong uit mijn borstkas van liefde voor het heerlijke kereltje dat ik tegen mijn borst kreeg. Zo klein, zo lief, zo schattig, zo kwetsbaar. Het gevoel dat ik verantwoordelijk was, kwam bijna meteen. Er ontwaakte een leeuwin in mij die ik soms nog altijd tot rust moet aanmanen: maar hé: niemand raakt aan dit wonder, daar zorg ik wel voor!


Geen papa om mee te delen en Anita nam de taak op zich om oma en de meters te verwittigen; dus ik: ik kon mijn wonder bewonderen, ik kon zijn geur, zijn blik, zijn lijfje,... helemaal ontdekken en opnemen. Zo bijzonder. Een dik uur bleven we zo liggen. Daarna kwamen de vroedvrouwen binnen: ik kreeg de kans me op te frissen; kleine man werd gemeten (43 cm), gewogen (2,540 kg) en kreeg wat kleertjes aan (ik had er zelf geen, maar sowieso had ik geen gepaste kleertjes). Daarna ging het richting kamer.


Ik kreeg wat te eten, maar kreeg geen hap door mijn keel: danig onder de indruk van de voorbije uren. We kregen de eerste bezoekers over de vloer, maar ik zat in een roes. Toen iedereen naar huis ging, ging ik nog wat knuffelen met mijn kleine baasje, het voelde allemaal zo goed! Ik vroeg zelfs aan de vroedvrouw wanneer ik hem in zijn bedje moest leggen, want als het van mij afhing, bleef ik hem gewoon vasthouden J


Dat gevoel van oneindige liefde, dat is het sterkste dat ik ooit al ervaren heb: ik hou van mijn lieverdje, vandaag nog een beetje meer dan gisteren!