Overweldigd

Daar was hij: een klein bundeltje geluk, mijn hart sprong uit mijn borstkas van liefde voor het heerlijke kereltje dat ik tegen mijn borst kreeg. Zo klein, zo lief, zo schattig, zo kwetsbaar. Het gevoel dat ik verantwoordelijk was, kwam bijna meteen. Er ontwaakte een leeuwin in mij die ik soms nog altijd tot rust moet aanmanen: maar hé: niemand raakt aan dit wonder, daar zorg ik wel voor!


Geen papa om mee te delen en Anita nam de taak op zich om oma en de meters te verwittigen; dus ik: ik kon mijn wonder bewonderen, ik kon zijn geur, zijn blik, zijn lijfje,... helemaal ontdekken en opnemen. Zo bijzonder. Een dik uur bleven we zo liggen. Daarna kwamen de vroedvrouwen binnen: ik kreeg de kans me op te frissen; kleine man werd gemeten (43 cm), gewogen (2,540 kg) en kreeg wat kleertjes aan (ik had er zelf geen, maar sowieso had ik geen gepaste kleertjes). Daarna ging het richting kamer.


Ik kreeg wat te eten, maar kreeg geen hap door mijn keel: danig onder de indruk van de voorbije uren. We kregen de eerste bezoekers over de vloer, maar ik zat in een roes. Toen iedereen naar huis ging, ging ik nog wat knuffelen met mijn kleine baasje, het voelde allemaal zo goed! Ik vroeg zelfs aan de vroedvrouw wanneer ik hem in zijn bedje moest leggen, want als het van mij afhing, bleef ik hem gewoon vasthouden J


Dat gevoel van oneindige liefde, dat is het sterkste dat ik ooit al ervaren heb: ik hou van mijn lieverdje, vandaag nog een beetje meer dan gisteren!