En daar was hij dan!

Woensdag 18 maart 2015, ik ben net 36 weken zwanger; een berichtje: “Lode vindt het zo spijtig dat hij de zwangere buik niet meer gezien heeft, passeer je straks bij ons?”


We hadden een heerlijke avond en namen afscheid met de woorden: “Tot volgende keer, dan zal het waarschijnlijk met baby zijn” Tegen Anita, zijn vrouw, mijn toekomstige bevallingspartner (ik had haar dan ook gevraagd om de volgende avond mee te gaan naar de cursus ‘bevallingstechnieken’): “Voor jou zal het wel nog met zwangere buik zijn he, tot morgen!”


Liep dat even anders... J


Donderdagochtend liep de wekker af en maakte ik me klaar om naar het werk te vertrekken. Ik merkte een klein beetje bloed op, en belde voor alle zekerheid even naar mijn zus. Zij zei dat ik gewoon even ‘naar boven’ (bevallingskwartier) moest gaan van zodra ik op het werk aankwam.


Redelijk op mijn gemak reed ik naar het werk, ik parkeerde me, ging naar mijn bureau, installeerde me en ging ‘naar boven’. Ik zat te wachten om het bevallingskwartier binnen te gaan toen mijn gynaecologe buitenkwam. Ik legde uit wat er aan de hand was, en ze zei zegt dat ze wel even zou kijken.


Tijdens die controle wist ze me te vertellen dat ik 3cm ontsluiting had en vroeg ze of ik niets voelde. Ik viel helemaal uit de lucht, want neen, ik voelde echt niets... Ik moest aan de monitor om te kijken hoe kleine man het deed. Ik belde dus even naar mijn collega’s en liet weten dat ik wat later zou komen.


Ik bleef met mijn zus sms’en, ze vroeg verschillende keren of ze moest langskomen. Ervan uitgaand dat ik na de monitoring wel gewoon aan het werk zou kunnen zei ik dat dat zeker niet nodig was.


Opeens gingen er alarmbellen en daalde de hartslag van kleine man fel. Ik bekeek alles en vroeg me af of ik moest reageren. Maar dan kwam een vroedvrouw de kamer binnen. Zij vroeg of ik fel bewogen had ofzo. Dat was niet het geval, dus er werd beslist dat ik wat langer aan de monitor moest. Er passeerde een vriendin van mijn zus (ook een vroedvrouw), zij zag me zitten, kwam de kamer binnen en vroeg wat ik daar deed. Ze bekeek meteen ook even de afdruk van de monitor en keek dan heel bedenkelijk. Ik vroeg of er wat was, maar ze zei dat het niet aan haar was om iets te zeggen, de dokter zou zo wel bij mij komen liet ze weten... Op dat ogenblik werd ik wat onrustiger, maar dacht ik nog niet aan het vervolg. (achteraf hoorde ik dat zij meteen na dat bezoekje een kamer voor ons in orde liet maken...)


Kort daarna klonken de alarmbellen opnieuw en kwam meteen daarna mijn gynaecologe binnen, op dat ogenblik wist ik dat het toch niet allemaal ok was. Zij bevestigde dit door te zeggen dat minister aan het solliciteren was om nog diezelfde dag geboren te worden. Ik liet weten dat dat niet ging: ik zou tot 3 april blijven werken... Daar zouden we het later over hebben was haar antwoord J Toen zei ik dat ik pas die avond mijn cursus bevallingstechnieken had (en ik was echt totaal niet voorbereid: een bewuste keuze om me niet in te lezen uit schrik dat ik enkel de horrorverhalen in mijn hoofd zou houden...). Mijn gynaecologe antwoordde doodleuk dat we maar meteen voor de praktijk gingen.


Toen besefte ik dat het tijd was om te bellen... Eerst naar Anita: of zij toch niet naar het UZ kon komen (ze dacht natuurlijk dat ik een grapje maakte, maar had snel door dat het menens was), daarna naar mijn zus (die zei: ‘tja, dat had ik wel gedacht’ J) en naar mijn schoonzusje (haar antwoord: ‘maar neen, ik ben daar nog niet klaar voor’ (daar lig je dan ;-) !) Tot slot ook nog naar mijn collega’s: ik zou die dag niet meer komen werken, en de komende weken ook niet!


Ik werd klaargemaakt en verhuisd naar een bevallingskamer, ik kreeg een baxter antibiotica (nog geen 37 weken zwanger); Anita kwam aan en toen kwam het besef dat ik nog diezelfde dag mama zou worden. Maar echt doordringen deed dat niet: alles gebeurde zo snel, en ik was echt totaal niet voorbereid (want ik had nog wel 4 weken he!). Er werden dus ook praktische zaken geregeld (mijn zus zou een koffer pakken voor mij en kleine man), en werd gebeld voor het doopsuiker, ik zorgde voor opvang voor de kat,...


Op het schermpje konden we de monitor van de vrouwen die daar op dat ogenblik lagen volgen, Anita en ik observeerden en stelden ons voor wat in welke kamer gebeurde. Ook voor mij keken we of ik al dan niet weeën had (want die voelde ik niet). Op een bepaald ogenblik kwam de vroedvrouw binnen, zij vond het ongelooflijk dat ik aan het bevallen was, maar dat je niets aan me zag. Ik liet weten dat als ik me zo zou voelen als ik thuis was, ik waarschijnlijk gewoon even rustig in de zetel zou zitten (dus had ik niet in het UZ  of bij de gynaecologe geweest, ik zou waarschijnlijk thuis of aan mijn bureau bevallen zijn J !)


Op een gegeven moment liet ik weten dat ik naar het toilet moest, maar dat mocht niet van de vroedvrouw, ik gaf dat een paar keer aan, maar ik kreeg telkens een negatief antwoord. Toen ik zei dat ik NU naar het toilet moest, mocht ik gaan liggen en toen ging het allemaal erg snel!


Voor mij is het een waas: die minuten zijn weg, maar het heeft echt maar een paar minuten geduurd: om 13.30u stuurde ik een sms’je naar een vriendin; om 13.38u is mijn kleine man geboren!


Gelukkig had ik op voorhand aangegeven dat ik graag zelf de navelstreng wilde doorknippen. Dat deed ik ook, en ik knipte bijna de gynaecologe haar vinger mee af J De pediater die bij de geboorte aanwezig was (omdat ik nog geen 37 weken zwanger was) deed een eerste controle, ze keurde minister helemaal goed; hij mocht ook meteen mee naar de kamer.


En zo konden we aan ons avontuur, aan ons nieuwe leven beginnen!