We zijn 2011. Op dat ogenblik had ik een erg hechte vriendschap met een collega die uiteindelijk mijn steun en toeverlaat werd. Zij wilde wanhopig graag mama worden. Haar relatie liep na een aantal jaren op de klippen, en toen begon het fladderen: haar biologische klok tikte... Toen we het over de toekomst hadden vroeg ik of ze een partner of een papa voor haar toekomstig kind zocht? Zo hadden we het ineens over BAM-schap.
Dit gesprek bleef ook bij mij hangen: al vele jaren ben ik single. Ik kwam wel mannen tegen, maar geen mannen waar ik een toekomst mee zag. Een toekomst zonder partner kon ik me voorstellen, maar een toekomst zonder kind, dat was iets heel anders...
En zo ging ook ik me informeren; las ik boeken, bezocht ik verschillende websites, had ik vele gesprekken met mensen rondom mij en uiteindelijk ook met een BAM. Zij vertelde heel open en eerlijk over haar ervaringen, zij was diegene die me over de streep duwde om mijn aanvraag in te dienen.
Eind 2011: beste vriendin en ik spreken af: we hebben beiden groot nieuws! Jawel: zonder het echt van mekaar te weten hadden we allebei onze aanvraag om BAM te worden ingediend! We zagen het helemaal zitten: dat het een heel traject, een emotionele rollercoaster,... zou worden, daar waren we van overtuigd, maar hé: we konden dit wel samen beleven! (uiteindelijk verliep dit helemaal anders)
Ik diende mijn aanvraag in bij het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Een paar maanden later kreeg ik een bericht dat mijn aanvraag niet weerhouden werd: ik was te jong (op dat ogenblik moest je nog 28 jaar zijn alvorens in het traject te mogen stappen). Wat een teleurstelling. Prompt vulde ik de formulieren voor een ander ziekenhuis in. Na opnieuw een paar weken wachten kreeg ik het bericht dat ik naar het intake gesprek mocht; dat stond begin april 2012 gepland.
Heel erg zenuwachtig was ik, maar tijdens het gesprek werden voornamelijk praktische punten besproken. Zo moest ik een eerste betaling doen, daarna zou mijn dossier effectief opgstart worden en zou ik uitgenodigd worden voor een gesprek bij de psycholoog.
Dat gesprek werd een paar weken later ingepland. De zenuwen gierden opnieuw door mijn lijf, blij dat de mama in de wachtzaal zat! Maar dat gesprek, en ook het vervolggesprek, verliep vlot: ik kreeg een erg aangenaam iemand voor mij, die vond dat ik goed voorbereid was, niet over 1 nacht ijs ging. Zij vond mijn opvangnet erg sterk (daar wordt veel aandacht aan besteed); kortom: zij zou mijn dossier zeker verdedigen wanneer het voorgelegd werd.
Op 12 juli 2012 zou ik te horen krijgen of ik mocht starten! Die dag liep ik op de toppen van mijn tenen: mijn gsm tig keer gecontroleerd om te kijken of ik toch niet per ongeluk een telefoontje gemist had (onmogelijk: ik denk dat ik het toestel de hele dag vasthad...). Uiteindelijk kreeg ik in de namiddag het verlossende telefoontje: na de zomervakantie zou ik starten!
Ik was zo blij! Alsof ik al te horen had gekregen dat ik mama zou worden!
Dat had uiteindelijk allemaal veel meer voeten in de aarde, maar op dat ogenblik was maar 1 ding belangrijk: ik stond al een stapje dichter bij wat ik zo graag wilde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten