Eerste dagen

We bleven een kleine 4 dagen in het ziekenhuis. 4 dagen die best vlot verliepen; kleine man dronk niet zo goed (zijn zuig- en slikreflex waren nog niet goed op mekaar afgestemd; zelf maakte ik bijna geen melk aan), maar men maakte zich geen zorgen: er werd bijgevoed met flesjes en we zouden wel zien hoe het verder liep. Ik regelde een vroedvrouw die ons thuis zou komen bijstaan, beste keuze die ik kon maken!


Want waar ik in het UZ een belletje had dat ik kon indrukken als ik vragen had of hulp nodig had, daar waren mijn hulplijnen thuis net iets beperkter! Ok, oma en de meters wonen vlakbij, dus er was altijd wel iemand die paraat stond, maar ik was uiteindelijk wel alleen met een klein baby’tje en onzeker. Ik voelde me zo’n groentje, twijfelde voortdurend over vanalles en nog wat, maakte me zorgen,...


Nu kan ik zeggen dat ik dat jammer vind: door me zoveel zorgen te maken, stond ik niet genoeg stil bij momenten waar ik meer van had moeten genieten. Gelukkig weet mijn naaste omgeving dat ik soms echt vreemde kronkels in mijn hoofd heb, en weten zij mij als het nodig is weer met mijn voeten op de grond te zetten : zij kunnen me kalmeren en laten me inzien dat ik niet meteen van het ergste moet uitgaan, maar soms is dat sterker dan mezelf...


Terugkijkend op die eerste weken, weet ik dat er bij ons vooral geknuffeld werd. Ineens werden andere dingen belangrijk! Ja: de was en plas moesten gebeuren, maar dat kon straks ook wel; nu eerst wat knuffelen, of eens gaan wandelen, of een beetje bijslapen, of gewoon wat kijken naar mijn pruts!
Heel mijn leven werd op zijn kop gezet, maar eigenlijk was het meteen alsof het altijd zo geweest was. Het leek allemaal zo evident en normaal dat ik bijna meteen niet meer wist hoe mijn leven was zonder kleine man. Uiteraard is het wennen, en een nieuw plekje zoeken: je moet je draai weer vinden en aanpassen aan al het nieuwe; maar dit nieuwe voelde gewoon ‘gewoon’!


Opeens wist ik waarvoor ik het allemaal deed! Een kleintje in je leven, zo’n verrijking!