“Je doet het toch maar!” (2)

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok! Deel 2:

Full time homemanager! (zo zegt onze huisarts het :-) )

Hoewel... dit is het deel waar ik me echt laat bijstaan! Zo kook ik meestal niet in de week: ik haal kleine man op bij oma & opa, en daar kunnen we meestal ook onze voeten onder tafel schuiven: er staat altijd wel iets lekkers op tafel. Ik geef toe: dat is een enorme luxe die ik heel erg weet te appreciëren! Het gebeurt natuurlijk wel eens dat we niet bij oma & opa terecht kunnen, maar ook dat overleven we ;-)

Ik kook best graag, maar dat gebeurt dus vooral in het weekend. Ik kook altijd veel, onze diepvries is goed gevuld met maaltijden die we op elk moment kunnen nuttigen. Gaan mijn ouders bijvoorbeeld op vakantie, dan plan ik snelle en eenvoudige receptjes in ons weekmenu (daar ben ik zo’n fan van!), of ik kook bewust in het weekend en zorg dat we die gerechten in de week op tafel kunnen zetten.

Hoe ziet mijn werk als ‘homemanager’ er verder uit? ’s Ochtends maak ik me klaar, eens beneden zorg ik voor gevulde brood-, fruit- en koekjesdozen. Ik zet alles klaar zodat oma enkel de boekentas moet oppakken en kan vertrekken.

Eerste werk als we thuiskomen: jassen en schoenen uit, boekentas leegmaken en alle potjes voor de dag nadien proper maken. Dan wordt onze ‘beste vriend’ (de stofzuiger) bovengehaald. Kleine man heeft zijn eigen versie en loopt graag mee J Eens die taak achter de rug is wordt de vaatwasser leeggemaakt indien nodig (ook hier word ik flink bijgestaan!). Daarna wordt er geruimd wat moet geruimd worden. Ik kijk na of er speciale spulletjes voor school nodig zijn en ik ga naar boven; daar leg ik de kleren voor de volgende dag klaar.

’s Avonds vul ik de vaatwasser en zet ik die als het nodig is aan.

Op vrijdagavond verzamel ik de was, deze wordt vakkundig gesorteerd (leve de hulp van een bijna 3-jarige!) en in de wasmachine gestopt, daarna verhuist alles nog naar de droogkast. Ik probeer alle was tegen zondag verwerkt te hebben (bedden worden dus op zaterdag verschoond). Zondagvoormiddag wordt de plooiwas gedaan (opnieuw met hulp :-) ), eens kleine man naar zijn bed is, doe ik de strijk (op maandagochtend heb ik graag een was-vrij huis!)

Ons huisje is niet altijd spik en span: wij leven in ons huisje! Toen ik een dik jaar geleden een hele zaterdag beziggeweest was met poetsen was ik een beetje boos op mezelf en vooral teleurgesteld: ik heb geen kindje op de wereld gezet om dan vast te moeten stellen dat ik onze kostbare Qtime moet besteden aan poetsen. Op dat ogenblik besliste ik dat ik andere prioriteiten heb, en besloot ik een poetsfirma in te schakelen. 2x per maand word ik nu 4u bijgestaan in het huishouden. Tijdens die 8u worden de taken gedaan die ik zelf minder graag doe, of waar ik veel tijd mee verlies (badkamer poetsen, ramen lappen,...) Ik ben nog altijd heel erg blij dat ik deze beslissing genomen heb!

Verder ben ik een groot fan van de afhaaldiensten voor boodschappen: ik maak er in elk geval graag gebruik van (wordt meestal ingepland op vrijdagavond)

En ik denk dat ik er dan ver ben!(ok, ook het vuilnis moet (op tijd) buiten geraken, de kattenbak en het konijnenhok moeten regelmatig netjes gemaakt worden, we hebben een auto die vies wordt, af en toe moeten we naar het containerpark,...) Bezigheden genoeg, gelukkig kan ik ook rekenen op een flinke zoon die maar wat graag meehelpt als mama aan de slag gaat!

Ladies, hier wordt gewerkt aan ‘een nieuwe man’! ;-)

Oh ja, ook nog deeltijds vriendin, zus, dochter,...

Mijn hele leven draait voornamelijk om kleine man sinds hij er is; maar af en toe neem ik ook wat tijd voor mezelf. Dat gebeurt niet zo heel erg veel: ik heb daar niet zoveel behoefte aan (wat beweging probeer ik wel wekelijks in te plannen). Het liefst van al spendeer ik mijn vrije tijd met kleine man, maar naast mama ben ik natuurlijk ook vriendin, zus, dochter,...

En ook dan is het ok om wat hulp in te schakelen! Kleine man kan altijd rekenen op oma & opa, hij heeft ook 2 lieve meters en verder hebben wij Anouk! Een geweldige jonge dame die maar wat graag wat tijd bij ons spendeert! Zo’n vaste babysit: een aanrader! Anouk woont dicht bij ons, en vindt het niet erg om ook last minute ingeschakeld te worden: pure luxe!

Als ik dit zo allemaal herlees: wat zijn wij verwend! En hoe ik het allemaal doe? Met heel veel hulp en ondersteuning van een geweldig netwerk!

“Je doet het toch maar!” (1)

“En lukt dat zo alleen??”

Een vaak gehoorde vraag eens mensen weten hoe ons gezinnetje in mekaar zit!

Ik gaf het al eerder aan: ik sta er meestal niet bij stil dat er geen papa is in dit verhaal. Voor mij is het evident dat ik fulltime mama ben, dat ik fulltime werk en dat ik het huishouden in goede banen probeer te leiden. Soms is het kijken naar wat praktisch mogelijk is, maar voor alles (of toch voor heel veel!) bestaat een oplossing!

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok!

Hoe pak ik dat nu aan?

Fulltime mama!

Ik heb kleine man op de wereld gezet, logisch dat ik diegene ben die voor hem zorgt! Maar ik sta er echt niet alleen voor! Tot november vorig jaar ging minister 2 dagen in de week bij oma & opa; de andere dagen nam ik hem mee naar de kribbe verbonden aan het UZ.  Op maandag en dinsdag kon ik mijn heerlijke man in zijn pyamaatje afzetten bij oma, daar kon hij nog wat verder dutten. De overige dagen maakte ik ons klaar, pakte ik onze spulletjes en om 6.45u vertrokken we naar de trein richting UZ. Een korte treinreis en een flinke wandeling later liet ik mijnheertje over aan de goede zorgen van de juffen. Aan het einde van de werkdag legden we het omgekeerde parcours af! Heel erg fijn om na de werkdag samen te wandelen (bij mooi weer een ijsje te halen), op de trein lazen we een boekje, keken we naar de dieren buiten, observeerden we onze medereizigers, heel gezellig allemaal (ok, er waren ook avonden dat we buiten gekeken werden, maar welke peuter komt niet eens vermoeid uit de kribbe??) We kwamen thuis rond 17.45u; tegen 19.15u ging kleine man naar zijn bedje.

Sinds minister naar school gaat, viel een heel deel van die taken weg. Ik vertrek nu om 7u met de wagen naar het werk. Rond 6.45u komt oma bij ons. Kleine man ligt op dat ogenblik nog lekker te dutten. Rond 7.30u is het tijd om op te staan. Oma maakt kleine man klaar en brengt hem naar het klasje. Om 15.30u is het oma die staat te wachten aan de schoolpoort; samen gaan ze naar huis; ik kom thuis tegen 17u (grote tijdswinst door met de wagen te gaan, wel meer stress...). We eten en gaan naar huis; rond 19.30u (soms een kwartiertje later) gaat minister naar zijn bedje.

Had het van mij afgehangen, kleine man zou naar het schooltje naast de kribbe gegaan zijn: een Nederlandstalig schooltje waar voornamelijk kinderen van collega’s gaan, dat is nu eenmaal een makkelijke (praktische) oplossing. Mijn ouders vonden dat een kind beter in zijn of haar gemeente naar school gaat: vriendjes, hobby’s,... Toen ik de praktische kant van het verhaal naar voor schoof (opvang, uren die niet altijd goed uitkomen,...) kreeg ik te horen dat zij die zorg voor hun rekening zouden nemen. Wat een geluk hebben wij; maar ik denk dat het toch niet altijd evident is voor mijn ouders... Zolang zij gezond zijn en zich hier meester over voelen, kus ik mijn beide handen dat dit alles mogelijk is!

Full time kostwinner!

Met een kleine nuance: vanaf februari ga ik 90% werken. 't Is te zeggen: ik ga 90% verdienen en ik zal mijn taken op 4,5 dagen moeten uitvoeren... Maar ik vond het heel erg belangrijk om vrije woensdagnamiddagen te hebben. Ik zou het fijn vinden mocht kleine man binnenkort hobby's hebben; mijn ouders doen al erg veel voor ons; ik kan niet verwachten dat ze ook nog elke woensdagnamiddag inspringen. En dus kon ik het oz regelen dat ik woensdagvoormiddag van thuis werk (geen woon-werkverkeer, wat een tijdswinst!); om 12u heb ik gedaan, zo kan ik om 12.20u bij de andere mama's en papa's staan om kleine man op te halen aan school!

En, komt er een tweede?

Mijn standaardantwoord op deze vraag: ‘mijn hart zou ja zeggen, maar mijn verstand wint!’

Mijn ideaalbeeld? Een 4-tal kinderen: altijd een tafel vol, altijd leven in huis!

Maar niet in deze wereld... En niet met deze privésituatie.

Mijn weg om mama te worden was lang en hobbelig, er was een kans dat ik mezelf nooit mama zou kunnen noemen. Ik ben dus heel erg dankbaar dat ik alsnog deze rol kreeg, en nee, ik wil het lot niet uitdagen.

Toen kleine man een paar maanden oud was, kreeg ik regelmatig de vraag of er een broertje of een zusje zou komen. Ik probeerde gewoon zoveel mogelijk van mijn wonder te genieten;  ik stond er eigenlijk helemaal niet bij stil of er meer kindjes zouden komen. Ik was mama mogen worden van een geweldig kereltje, voor mij was die kous af.

Ik was wel gecharmeerd dat mensen mij in staat achten om meerdere kindjes groot te brengen!

En toen verhuisden we, was er ineens een extra kamer;  en daar was ook een klein stemmetje dat me vroeg waarom ik niet  voor een broertje of zusje zou gaan. Stomverbaasd was ik: want ik had wat ik zo graag wilde, waarom zou ik aan gezinsuitbreiding denken??

Ik speelde wel even met het idee, maar snel was duidelijk dat de rationele ik wint. 1 vraag is voldoende om mij met beide voeten op de grond te zetten: Wat als het een tweeling is? (en ja, ik word sowieso begeleid zwanger, dus er is een grotere kans op een meerling...)

Maar ook: wat als het een moeilijke zwangerschap is? Er loopt een aandachtvragende kleuter rond, ik ga fulltime werken, er moet een huishouden gerund worden? Ik kan het gewoon niet maken om ziek in de zetel te liggen? Wat als het een moeilijke baby is? Ik werd met kleine man keihard verwend, maar ik besef heel goed dat het ook anders kan. Slapeloze nachten? Een huilbaby? Een vermoeide kleuter? ...

En ergens ook: heb ik wel genoeg liefde voor een extra kindje? Waarschijnlijk is dat geen issue: er zijn zoveel gezinnen met meerdere kinderen, en ik heb nog veel liefde in mij. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik evenveel zou houden van een ander kindje... Ik heb het gevoel dat ik kleine man te kort zou doen: hij zou in elk geval zijn aandacht moeten delen, dat is hij niet gewoon. Maar zou ik het nieuwe kindje niet te weinig aandacht geven? Want ook dat prutsje zou moeten delen met kleine man...

Los van dat alles nog de praktische kant van een gezin met meerdere kinderen: kribbe en school, later hobby’s, opvang, studies... Kost ook allemaal geld, en misschien win ik ooit Win For Life, maar tot dan is er maar 1 inkomen.

En tot slot: ook fysiek was de weg om zwanger te worden best zwaar. Ik las ooit: 9 maanden zwanger, 9 maanden nodig om te ontzwangeren... Toen kleine man 2 werd had ik het gevoel mijn lichaam weer een beetje te herkennen... De impakt van de hormonen: echt niet te onderschatten. Ik weet dus niet of ik mijn lichaam die weg nog eens zou laten afleggen.

Ik weet het: voor alles een oplossing, sommigen vinden dit waarschijnlijk flauwe redenen om niet voor een extra kindje ten huize 28A te gaan; ieder zijn mening. Schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd om aandacht, dan druk ik het in elk geval de kop in: wat mij betreft is ons gezinnetje goed zoals het is!

Kleine man en ik, we zijn een goed duo!

 

Kleine aanvulling: mocht kleine man ook iets te zeggen hebben: er zou waarschijnlijk wel nog een kleintje komen: hij is heel erg gefocust op babietjes de laatste tijd: mjn zus is zwanger, en het idee dat er een baby in de buik groeit vindt hij fantastisch! Elke ochtend wrijft hij dus over mijn buik en vraagt hij: “baby ?” (Nee jongen, zo eenvoudig is het echt niet... ;-) ) Laatst kwam hij bij mij zitten en zei hij ineens: “Mama, mij ook zusje” (ook dat ligt al vast... J )

Kleuterlogica

Ten huize 28A woont een echte lolbroek. Vaak krijgt hij mij door wat hij doet of zegt aan het lachen, het moet gezegd: we hebben al veel plezier gemaakt samen!

Het logisch redeneren van een bijna 3-jarige vind ik geweldig! Niet altijd even flatterend voor de mama, maar in de categorie ‘voor de archieven’ even een korte oplijsting:

“Mama, Jules (onze kater) heeft een lange staart!”

“Dat klopt jongen!”

“Bebeer (zijn knuffel) heeft ook een lange staart!”

“Juist!”

“Muisjes hebben ook een lange staart”

“Goed zo!”

“Muisje mama heeft ook een lange staart!”

“Euhm, wel... tja jongen...”

(Ter verduidelijking: jongens hebben een piemel, meisjes hebben een muisje)

Of nog een paar dagen geleden: kleine man ligt te lachen, maar het klinkt eigenlijk alsof ik een geitje aan het verversen ben:

“Goh, er woont een geitje in ons huisje”

“Ja, en mama is een grote geit!”

Minister weet trouwens ook perfect hoe hij mij kan laten smelten:

In de kribbe riepen ze om het hardst ‘jouw mama’ als een mama haar zoon of dochter kwam ophalen, eigenlijk bedoelden ze: ‘daar is mijn mama!’ Zo zaten we onlangs in de zetel:

“Mama, jouw mama hè?”

“Ja jongen, ik ben jouw mama!”

“Soms ook meter Bin hè?”

“Dat klopt: voor je neefjes ben ik meter Bin, maar ik ben jouw mama!”

“Ja hè, jouw mama...” (en hij kwam zijn hoofdje op mijn schoot leggen, heerlijk!)

Iets zegt mij dat dit lijstje in de toekomst nog vaak uitgebreid zal kunnen worden! J

Boys and their toys!

Niet gedacht dat dat zo snel al aan de orde zou zijn!

Aanleiding: we zitten in de auto, de chauffeur voor ons remt bruusk, ik moet uiteraard ook op de rem.

“Ai mama, bijna boempatat”
“Ja sech, en dan?”
“Dan? Auto kapot! Dan mooie auto kopen!”

Ok, we rijden niet in een megacoole klassebak, maar ’t is nu ook niet dat we in een wrak op 4 wielen rijden...

Deze zomer reden we een weekje rond in een knalrode Fiat 500! Wat een cool karretje! Als gezinswagen geen optie wat mij betreft, maar als huurwagen absoluut geslaagd! Ook kleine man was verkocht! Hij maakte heel erg duidelijk dat hij fan was!
Ziet hij vandaag een Fiat 500 of een rode wagen, dan roept hij steevast: “Kijk mama: mooie auto!”

Vooraleer ik me eigenaar van onze huidige wagen kon noemen, reed ik met een geweldig, piepklein autootje: makkelijk manoeuvreerbaar; ik kreeg dat ding op de kleinste plekjes geparkeerd; super! Maar toen dacht ik aan gezinsuitbreiding; en het moet gezegd: in mijn handtas op wielen (woorden van de garagist) kreeg ik met moeite een bak bier in de koffer, laat staan een kinderwagen. Ik stapte dus naar de garage voor een ‘volwassen’ wagen. Mijn verwachtingen? Ik wilde graag een grote zwarte wagen met zoveel mogelijk opties. Het werd vooral een erg lange wagen. Leuk om mee te rijden, maar parkeren... een heel ander verhaal. (En nee, dat ligt echt niet alleen aan mij:  Vaak te kleine plaatsjes en veel mensen hebben vandaag de dag een grote wagen...)

Binnen een paar maanden verloopt het contract van onze huidige wagen, tijd dus om uit te kijken naar een nieuw model. Dat het opnieuw een kleiner modelletje wordt, dat staat vast. Nee, het wordt geen Fiat 500; maar laat ik minister de kleur kiezen??

Wie weet, misschien rijden we binnenkort wel in een’ mooie auto’ rond ;-)

Kerstvakantie

En die kwam niets te vroeg...


Op 6 november ging kleine man voor het eerst naar school! Ik twijfelde lang of ik hem zou laten starten: was hij toch niet te klein, zou hij zich wel goed voelen, kon ik niet beter wachten tot na de Kerstvakantie,... Uiteindelijk was het minister zelf die besliste want ondanks dat we het thuis niet echt vaak over school hadden verkondigde hij aan iedereen die het horen wilde “mij tee jaar, mij bijna klasje gaan, mij boekentasje”. Tja, hij leek er dus klaar voor en vooral: hij leek er veel zin in te hebben!


Toen werd het 6 november, ik nam een dag verlof, want die eerste schooldag, nee, die wilde ik zeker niet missen. Aan het ontbijt was de stemming wat bedrukt: ‘nee mama, mij niet klasje gaan’. Lap, mijn moederhart... We vertrokken naar school, minister ging trager stappen naarmate we dichter bij school kwamen... En dan was het zover: ik liet mijn kind achter bij een ‘onbekende’ (ok, wel opgeleid voor dit alles, maar zij kent je kindje niet, zal ze wel genoeg aandacht besteden, geeft ze wel een knuffeltje als het nodig is,... echt: had het van mij afgehangen, ik liet hem pas binnen 5 jaar naar school gaan!)


“Dag lieverd, tot straks, mama houdt van je!” Hij bekeek me alsof ik hem in een strafkamp achterliet...


Met een klein hartje vertrok ik om 15.20u terug naar school, ik hield mijn hart vast voor wat ik zou aantreffen. Maar viel dat goed mee: “Dag mama!’ Een dikke knuffel, een bevestiging dat alles goed verliep van de juf en we konden naar huis! Ik had gedacht dat mijn kleine man erg moe zou zijn, maar niets was minder waar! Minister gaat graag naar het klasje, en al na een paar weken kon ik besluiten dat ik er toch goed aan deed om hem toch in november te laten starten!


Maar de laatste week voor de vakantie was het even genoeg: de vermoeidheid begon parten te spelen, heel het gedoe rond de Sint, de spanning die dit alles met zich meebracht, het uitkijken naar de volgende feestjes en geschenkjes,... Tijd om even wat rust in te plannen! Kerstvakantie dus!


Veel rust bracht deze niet, maar het was gezellig! We hadden fijne feestjes, er werd veel gespeeld met de neefjes, mama had ook wat verlof dus er was extra tijd om gewoon te genieten! Het deed deugd!


Intussen zit de eerste week school er alweer op! Maandag en dinsdag even traantjes, maar woensdag verkondigde minister trots: “Mij flink geweest, mij niet geweend!! Goed zo kerel, mama is fier op je!


Nu alweer aftellen naar de volgende vakantie!?! ;-)

De eerste!

31 december, tijd voor een feestje! Kleine man blijkt op zo’n momenten ineens een grote man: als er ergens gevierd, gedanst,... kan worden is hij er als de kippen bij! We gingen veel te laat naar ons bed, maandagochtend begonnen we dus met vertraging. Maar dat was niet erg: in de namiddag stonden wat familiebezoekjes gepland, verder konden we rustigaan doen!


Bij de familie was het tijd voor de nieuwjaarsbrief; de eerste ‘echte’ nieuwjaarsbrief! Fier dat hij was! Helemaal niet verlegen, in tegendeel: met veel show werd de brief voorgedragen, super om te zien!


Voor de liefhebbers:


“Klap, klap, klap
Stamp, stamp, stamp
Rikketikketik,
Hier ben ik!
Kusje hier, kusje daar,
Gelukkig nieuwjaar!”

En nu?

Uiteraard kan ik geen verslag geven van de voorbije 33 maanden, dat zou wat teveel van het goede zijn! ;-) Graag zou ik vanaf nu een ‘dagboekje’ bijhouden, het lijkt me leuk om ons doen en laten bij te houden, en dat later allemaal terug te kunnen lezen! Anekdotes verzamelen voor als kleine man later trouwt ofzo :-)


De voorbije maanden evolueerde kleine man van een hulpeloos baby’tje naar een fijne dreumes, naar een, soms, eigenwijze peuter en sinds november vorig jaar naar een plantrekkende kleuter!


Ik besef heel goed dat ik het getroffen heb met mijn kereltje: als baby hadden we uiteraard moeilijkere momenten, en heel lang hadden we onderbroken nachten (omdat hij zo klein was, kreeg hij een extra voeding ‘s nachts, hier bleef hij heel lang om vragen, en af en toe vraagt hij deze voeding nog); maar ik had een erg rustige baby in huis.


Toen hij 5 maanden was ging hij mee naar de kribbe; heerlijk om hem in groep te zien, om te zien hoe hij snel veranderde. Met bijna 18 maanden verhuisde hij van de babygroep naar de peutergroep; toen zag ik vooral zijn karakter veranderen en hij leerde zoveel nieuwe dingen. Nu hij naar school gaat zie ik hem bijna evolueren: er gaat geen dag voorbij of hij komt met nieuwe dingen naar huis!


Hij is al lang een echte babbelkous, maar heerlijk is het om nu ook echte gesprekken te kunnen voeren! Redeneren kan hij als de beste, en dat is soms zo grappig!


En dat zijn dus de momenten die ik vanaf nu graag wil bijhouden! Mogelijk tussendoor een anekdote, maar al schrijvend zal wel een beeld van mijn heerlijke kerel en van ons leventje gevormd worden!


Wordt dus vervolgd!

Eerste dagen

We bleven een kleine 4 dagen in het ziekenhuis. 4 dagen die best vlot verliepen; kleine man dronk niet zo goed (zijn zuig- en slikreflex waren nog niet goed op mekaar afgestemd; zelf maakte ik bijna geen melk aan), maar men maakte zich geen zorgen: er werd bijgevoed met flesjes en we zouden wel zien hoe het verder liep. Ik regelde een vroedvrouw die ons thuis zou komen bijstaan, beste keuze die ik kon maken!


Want waar ik in het UZ een belletje had dat ik kon indrukken als ik vragen had of hulp nodig had, daar waren mijn hulplijnen thuis net iets beperkter! Ok, oma en de meters wonen vlakbij, dus er was altijd wel iemand die paraat stond, maar ik was uiteindelijk wel alleen met een klein baby’tje en onzeker. Ik voelde me zo’n groentje, twijfelde voortdurend over vanalles en nog wat, maakte me zorgen,...


Nu kan ik zeggen dat ik dat jammer vind: door me zoveel zorgen te maken, stond ik niet genoeg stil bij momenten waar ik meer van had moeten genieten. Gelukkig weet mijn naaste omgeving dat ik soms echt vreemde kronkels in mijn hoofd heb, en weten zij mij als het nodig is weer met mijn voeten op de grond te zetten : zij kunnen me kalmeren en laten me inzien dat ik niet meteen van het ergste moet uitgaan, maar soms is dat sterker dan mezelf...


Terugkijkend op die eerste weken, weet ik dat er bij ons vooral geknuffeld werd. Ineens werden andere dingen belangrijk! Ja: de was en plas moesten gebeuren, maar dat kon straks ook wel; nu eerst wat knuffelen, of eens gaan wandelen, of een beetje bijslapen, of gewoon wat kijken naar mijn pruts!
Heel mijn leven werd op zijn kop gezet, maar eigenlijk was het meteen alsof het altijd zo geweest was. Het leek allemaal zo evident en normaal dat ik bijna meteen niet meer wist hoe mijn leven was zonder kleine man. Uiteraard is het wennen, en een nieuw plekje zoeken: je moet je draai weer vinden en aanpassen aan al het nieuwe; maar dit nieuwe voelde gewoon ‘gewoon’!


Opeens wist ik waarvoor ik het allemaal deed! Een kleintje in je leven, zo’n verrijking!

Overweldigd

Daar was hij: een klein bundeltje geluk, mijn hart sprong uit mijn borstkas van liefde voor het heerlijke kereltje dat ik tegen mijn borst kreeg. Zo klein, zo lief, zo schattig, zo kwetsbaar. Het gevoel dat ik verantwoordelijk was, kwam bijna meteen. Er ontwaakte een leeuwin in mij die ik soms nog altijd tot rust moet aanmanen: maar hé: niemand raakt aan dit wonder, daar zorg ik wel voor!


Geen papa om mee te delen en Anita nam de taak op zich om oma en de meters te verwittigen; dus ik: ik kon mijn wonder bewonderen, ik kon zijn geur, zijn blik, zijn lijfje,... helemaal ontdekken en opnemen. Zo bijzonder. Een dik uur bleven we zo liggen. Daarna kwamen de vroedvrouwen binnen: ik kreeg de kans me op te frissen; kleine man werd gemeten (43 cm), gewogen (2,540 kg) en kreeg wat kleertjes aan (ik had er zelf geen, maar sowieso had ik geen gepaste kleertjes). Daarna ging het richting kamer.


Ik kreeg wat te eten, maar kreeg geen hap door mijn keel: danig onder de indruk van de voorbije uren. We kregen de eerste bezoekers over de vloer, maar ik zat in een roes. Toen iedereen naar huis ging, ging ik nog wat knuffelen met mijn kleine baasje, het voelde allemaal zo goed! Ik vroeg zelfs aan de vroedvrouw wanneer ik hem in zijn bedje moest leggen, want als het van mij afhing, bleef ik hem gewoon vasthouden J


Dat gevoel van oneindige liefde, dat is het sterkste dat ik ooit al ervaren heb: ik hou van mijn lieverdje, vandaag nog een beetje meer dan gisteren!

En daar was hij dan!

Woensdag 18 maart 2015, ik ben net 36 weken zwanger; een berichtje: “Lode vindt het zo spijtig dat hij de zwangere buik niet meer gezien heeft, passeer je straks bij ons?”


We hadden een heerlijke avond en namen afscheid met de woorden: “Tot volgende keer, dan zal het waarschijnlijk met baby zijn” Tegen Anita, zijn vrouw, mijn toekomstige bevallingspartner (ik had haar dan ook gevraagd om de volgende avond mee te gaan naar de cursus ‘bevallingstechnieken’): “Voor jou zal het wel nog met zwangere buik zijn he, tot morgen!”


Liep dat even anders... J


Donderdagochtend liep de wekker af en maakte ik me klaar om naar het werk te vertrekken. Ik merkte een klein beetje bloed op, en belde voor alle zekerheid even naar mijn zus. Zij zei dat ik gewoon even ‘naar boven’ (bevallingskwartier) moest gaan van zodra ik op het werk aankwam.


Redelijk op mijn gemak reed ik naar het werk, ik parkeerde me, ging naar mijn bureau, installeerde me en ging ‘naar boven’. Ik zat te wachten om het bevallingskwartier binnen te gaan toen mijn gynaecologe buitenkwam. Ik legde uit wat er aan de hand was, en ze zei zegt dat ze wel even zou kijken.


Tijdens die controle wist ze me te vertellen dat ik 3cm ontsluiting had en vroeg ze of ik niets voelde. Ik viel helemaal uit de lucht, want neen, ik voelde echt niets... Ik moest aan de monitor om te kijken hoe kleine man het deed. Ik belde dus even naar mijn collega’s en liet weten dat ik wat later zou komen.


Ik bleef met mijn zus sms’en, ze vroeg verschillende keren of ze moest langskomen. Ervan uitgaand dat ik na de monitoring wel gewoon aan het werk zou kunnen zei ik dat dat zeker niet nodig was.


Opeens gingen er alarmbellen en daalde de hartslag van kleine man fel. Ik bekeek alles en vroeg me af of ik moest reageren. Maar dan kwam een vroedvrouw de kamer binnen. Zij vroeg of ik fel bewogen had ofzo. Dat was niet het geval, dus er werd beslist dat ik wat langer aan de monitor moest. Er passeerde een vriendin van mijn zus (ook een vroedvrouw), zij zag me zitten, kwam de kamer binnen en vroeg wat ik daar deed. Ze bekeek meteen ook even de afdruk van de monitor en keek dan heel bedenkelijk. Ik vroeg of er wat was, maar ze zei dat het niet aan haar was om iets te zeggen, de dokter zou zo wel bij mij komen liet ze weten... Op dat ogenblik werd ik wat onrustiger, maar dacht ik nog niet aan het vervolg. (achteraf hoorde ik dat zij meteen na dat bezoekje een kamer voor ons in orde liet maken...)


Kort daarna klonken de alarmbellen opnieuw en kwam meteen daarna mijn gynaecologe binnen, op dat ogenblik wist ik dat het toch niet allemaal ok was. Zij bevestigde dit door te zeggen dat minister aan het solliciteren was om nog diezelfde dag geboren te worden. Ik liet weten dat dat niet ging: ik zou tot 3 april blijven werken... Daar zouden we het later over hebben was haar antwoord J Toen zei ik dat ik pas die avond mijn cursus bevallingstechnieken had (en ik was echt totaal niet voorbereid: een bewuste keuze om me niet in te lezen uit schrik dat ik enkel de horrorverhalen in mijn hoofd zou houden...). Mijn gynaecologe antwoordde doodleuk dat we maar meteen voor de praktijk gingen.


Toen besefte ik dat het tijd was om te bellen... Eerst naar Anita: of zij toch niet naar het UZ kon komen (ze dacht natuurlijk dat ik een grapje maakte, maar had snel door dat het menens was), daarna naar mijn zus (die zei: ‘tja, dat had ik wel gedacht’ J) en naar mijn schoonzusje (haar antwoord: ‘maar neen, ik ben daar nog niet klaar voor’ (daar lig je dan ;-) !) Tot slot ook nog naar mijn collega’s: ik zou die dag niet meer komen werken, en de komende weken ook niet!


Ik werd klaargemaakt en verhuisd naar een bevallingskamer, ik kreeg een baxter antibiotica (nog geen 37 weken zwanger); Anita kwam aan en toen kwam het besef dat ik nog diezelfde dag mama zou worden. Maar echt doordringen deed dat niet: alles gebeurde zo snel, en ik was echt totaal niet voorbereid (want ik had nog wel 4 weken he!). Er werden dus ook praktische zaken geregeld (mijn zus zou een koffer pakken voor mij en kleine man), en werd gebeld voor het doopsuiker, ik zorgde voor opvang voor de kat,...


Op het schermpje konden we de monitor van de vrouwen die daar op dat ogenblik lagen volgen, Anita en ik observeerden en stelden ons voor wat in welke kamer gebeurde. Ook voor mij keken we of ik al dan niet weeën had (want die voelde ik niet). Op een bepaald ogenblik kwam de vroedvrouw binnen, zij vond het ongelooflijk dat ik aan het bevallen was, maar dat je niets aan me zag. Ik liet weten dat als ik me zo zou voelen als ik thuis was, ik waarschijnlijk gewoon even rustig in de zetel zou zitten (dus had ik niet in het UZ  of bij de gynaecologe geweest, ik zou waarschijnlijk thuis of aan mijn bureau bevallen zijn J !)


Op een gegeven moment liet ik weten dat ik naar het toilet moest, maar dat mocht niet van de vroedvrouw, ik gaf dat een paar keer aan, maar ik kreeg telkens een negatief antwoord. Toen ik zei dat ik NU naar het toilet moest, mocht ik gaan liggen en toen ging het allemaal erg snel!


Voor mij is het een waas: die minuten zijn weg, maar het heeft echt maar een paar minuten geduurd: om 13.30u stuurde ik een sms’je naar een vriendin; om 13.38u is mijn kleine man geboren!


Gelukkig had ik op voorhand aangegeven dat ik graag zelf de navelstreng wilde doorknippen. Dat deed ik ook, en ik knipte bijna de gynaecologe haar vinger mee af J De pediater die bij de geboorte aanwezig was (omdat ik nog geen 37 weken zwanger was) deed een eerste controle, ze keurde minister helemaal goed; hij mocht ook meteen mee naar de kamer.


En zo konden we aan ons avontuur, aan ons nieuwe leven beginnen!

Toch niet zonder stress...

De eerste dagen na dat telefoontje was ik euforisch (zo heel anders dan de eerste keer). Lang verzwijgen dat ik zwanger was kon ik niet: de mensen die het dichtst bij mij staan, volgden het traject op de voet, zij wisten dus wel wanneer er controles waren.


Ik probeerde het nieuws niet aan de grote klok te hangen, maar velen wisten al snel van het wondertje in mijn buik!


Na de euforie kwam ook de angst: want ik was al een wondertje verloren, wat als dat nog eens zou gebeuren? Misschien was er toch een reden voor het miskraam,... Toen ik wat later op weekend was met een vriendin, was ik even ver als de eerste keer bij het miskraam: we kwamen vroeger naar huis, want ik had een beetje bloed gezien. Helemaal over mijn toeren was ik ervan overtuigd dat het opnieuw mis zou gaan. Op spoed kon men enkel zeggen dat er niets abnormaals te zien was. Ik kreeg een paar dagen later sowieso een nieuwe echo. Ook hier was alles in orde.


Toen ik 9 weken zwanger was, had ik een gesprek met mijn gynaecologe die me verder zou opvolgen. Er werd ook bloed geprikt om te kijken of ik antistoffen had voor toxoplasmose, cmv,...


Rond 10 weken had ik een afrondend gesprek bij de fertiliteitsarts. Daar liep het gesprek helemaal anders dan verwacht, want ‘tussen de soep en de patatten’ wist de arts me te vertellen dat ik positief getest had op cmv. De grond onder mijn voeten was ineens weg: daar zat ik dan, helemaal alleen terwijl de arts het had over ernstige mentale handicap, doofheid, blindheid, leerachterstand,...


Het was één grote waas. Toen ik buitenkwam belde ik mijn zus en kon ik niet meer stoppen met huilen. Het grote probleem: ja: een positief resultaat, maar geen idee wat dit eigenlijk inhield...


Ja er konden ernstige afwijkingen zijn, maar deze zijn zo moeilijk (onmogelijk) op voorhand vast te stellen.


Ineens had ik een risicozwangerschap en werd ik dus extra opgevolgd: tweewekelijks kreeg ik afwisselend een controle bij de gynaecoloog en een echo om de evolutie van mijn kleintje op te volgen.


Men stelde voor om op 20 weken een vruchtwaterpunctie te doen, maar dit zag ik helemaal niet zitten: men zou dan wel kunnen zien of mijn vruchtwater al dan niet besmet was, maar dan nog zou ik niet weten of er wat met mijn pruts aan de hand zou zijn (al helemaal niet hoe ernstig dat eventueel zou zijn). Bovendien he b je op 20 weken alweer een groter risico dat je je kindje verliest door de behandeling, dus dat wilde ik echt niet.


Mijn zus gaf me de raad een NIPT-test te laten doen: mocht daar wat uit komen, dan hoefde ik in elk geval niet tot 20 weken te wachten om te kijken wat we zouden doen. Nu kijk ik met een dubbel gevoel op die test terug (want wat als er toch iets zou geweest zijn, wat zou ik dan beslist hebben??), maar op dat ogenblik leek het logisch om die test gewoon te laten doen. Een paar weken later kreeg ik het resultaat: alles was in orde; en: mijn gevoel was juist: er groeide een kereltje in mij!


Gelukkig kon ik rekenen op een supergynaecologe! Ik kon bij haar terecht met mijn angsten en twijfels; zij luisterde en was er gewoon. Zonder haar eigen wil op te leggen, liet ze me sommige zaken nuchter bekijken; dat was wat ik nodig had!


Natuurlijk waren er vele mensen waarop ik kon rekenen, maar als het om zo’n zware beslissingen gaat is er niemand die in zijn kaarten laat kijken, dat is in elk geval mijn ervaring. Niemand wilde ‘foute’ raad geven.


Uiteindelijk liet ik geen vruchtwaterpunctie doen. Via echo kreeg kleine man telkens een uitgebreide controle: er werd gekeken of er verkalkingen waren, of zijn hersentjes goed evolueerden,...


Op 32 weken kon ik een CT-scan laten maken om specifiek naar de hersentjes te kijken, maar ook deze liet ik niet uitvoeren: bij 32 weken kan een kindje geboren worden. Wat als men dan iets zou vaststellen? Je bent al zo gehecht aan je wonder; je kan het dan toch niet ineens niet meer graag zien (ik zei ook altijd aan mensen: je kan een perfecte zwangerschap hebben, en dan kan het ineens foutgaan bij de bevalling, dan laat je je kindje toch ook niet in de steek!)


Een zorgeloze zwangerschap had ik dus zeker niet! Maar ik werd omringd door zoveel lieve en fijne mensen die met me meeleefden, dat maakte de onzekerheid allemaal wat draaglijker!

Haal de vlaggen maar boven!

Intussen is het juli 2014. Ik start met de hormonen, geen pilletjes meer, maar spuitjes (al snel handelde ik als een volleerd verpleegkundige ;-) ) Ik kreeg nog steeds erg regelmatig opvolgecho’s, zo zag men dat mijn flinke verkoudheid effect had op de werking van de hormonen want ik moest een paar dagen extra inspuitingen krijgen.


Tijdens het lang weekend van 21/7 was ik met vrienden in Duitsland; op zaterdagavond genoten we van een gezellige BBQ, we dronken wat (alcoholvrije) wijn en oh ja, ik moest nog even een spuitje Pregnyl zetten want op 21/7 kreeg ik een nieuwe inseminatie! We hadden een heerlijke avond, we fantaseerden over het toekomstig wonder in mijn buik, we genoten! Maandagochtend reed ik naar huis zodat ik niet te laat in het UZ zou zijn.


Op vele plaatsen hing de Belgische driekleur buiten: van aanmoediging voor de zwemmertjes gesproken dacht ik nog! Na de inseminatie (die best grappig verliep: de vroudvrouw liet weten dat ze wat veel water gebruikte, ik dacht ‘oh nee, je moet daarvoor geen water gebruiken he!’ J !), ging ik naar huis en deed ik wat klusjes in en om het huisje. Zo was ik mijn ramen aan het lappen toen de vleigtuigen voor de militaire parade overvlogen: opnieuw dacht ik dat er echt wel veel aanmoediging was. En ’s Avonds ook nog eens een knallend vuurwerk, tja, dat moest toch wel helpen!


Een kleine twee weken later had ik afgesproken met een vriendin, ze vroeg of ik al wat wist, maar ik zei dat pas op 5 augustus een bloedcontrole gepland stond (en ik had al beslist dat ik thuis niet zou testen). Ipv een coctail gingen we dus voor een moctail. In datzelfde weekend had ik nog twee verjaardagsfeestjes gepland. Mijn lijf gaf aan dat ik mijn regels zou gaan krijgen, maar ik hield het toch alcoholvrij (je wist maar nooit...). Dinsdagochtend ging ik naar de bloedafname, in de loop van de voormiddag zou ik nieuws krijgen. Ervan uitgaande dat het niet gelukt was, werkte ik gewoon rustig door; maar toen het bewuste telefoontje:


“Mevrouw, ik heb goed nieuws voor u!”
“Nee...”
“Jawel hoor: de test is positief!”
“Nee...”
“Echt wel hoor mevrouw!”
“Nee...”


Er werd een nieuwe bloedafname ingepland, en dat was het begin van nog vele dates met mijn klein wondertje!

Als zwanger worden niet vanzelfsprekend is

Ik geloof dat ik in september dat jaar voor het eerst bij de gynaecoloog van het behandelende ziekenhuis ging. Daar werd gepraat over het feit dat ik een erg moeizame cyclus heb, er werd een echo gemaakt, er werd bloed geprikt; allemaal heel gewoon als je medisch begeleid zwanger wilt worden. Uiteindelijk kreeg ik een voorschriftje voor Provera mee: we zouden mijn regels laten doorkomen, en dan kon ik starten met de behandeling.


Mijn regels kwamen door, ik kreeg Clomid (om eicellen te laten groeien); na een aantal dagen opnieuw voor controle naar het ziekenhuis. Van zodra een eicel groot genoeg was kreeg ik bericht om Pregnyl te spuiten zodat ik ook een eisprong zou krijgen, en half oktober was het zo ver: de eerste inseminatie was een feit! Mijn tante ging mee en bleef op me wachten in de wachtzaal.


Heel erg zenuwachtig was ik alweer. En eigenlijk ook een beetje teleurgesteld: zou mijn kleintje zo ‘verwekt’ moeten worden? In een kille, klinische omgeving, door een dokter die dacht grappig te zijn. Je ligt daar, niet meteen de meest comfortabele houding, de dokter die nadien met zijn rug naar je toe een dom gesprek wil onderhouden maar eigenlijk niet naar je luistert... Ik vond het maar niets.


Achteraf kreeg ik een dikke knuffel van mijn tante, die deed deugd!


Het wachten was in elk geval begonnen. Dr.Google werd mijn beste vriend: elk krampje, elk gevoel moest geanalyseerd worden, want wie weet: misschien was ik wel zwanger... Mijn zus is vroedvrouw, bijna 2 weken na de inseminatie mocht ik bij haar bloed laten prikken (ik had intussen thuis een zwangerschapstest gedaan, die gaf een heel licht tweede lijntje, dus voor mijn zus was duidelijk hoe laat het was; zelf bleef ik liever even met mijn voeten op de grond!) Het was de zus die uiteindelijk belde om me proficiat te wensen! Ik was helemaal van slag: ik ging er zo van uit dat het niet meteen raak zou zijn, maar kijk: dat was het dus wel!


Stress, pure stress had ik de dagen nadien... We hadden een weekend Berlijn geboekt, maar: kon ik wel vliegen? Wat met het eten? Mocht ik mijn koffer wel dragen?... Achteraf bekeken besef ik dat er toen wel heel vreemde kronkels in mijn hoofd zaten: ik was mijn nuchtere ik volledig kwijt. Mijn gevoel schreeuwde ook dat het allemaal niet klopte: het voelde niet juist; dat maakte dat ik niet gewoon kon uitkijken naar de eerste echo.


Mijn gevoel werd uiteindelijk bevestigd: het zat niet goed; ik kreeg eind november dan ook een spontane miskraam. Nooit eerder raakte iets me zo diep. Ik kreeg een ferme klap en het kostte tijd, vele traantjes en babbels om weer op te krabbelen.


Mijn lichaam kreeg even rust, in het voorjaar van 2013 kon ik herbeginnen. Mijn lichaam reageerde niet meer op de hormonen; uiteindelijk stelde men PCOS vast (de gynaecoloog had al van bij het eerste gesprek een vermoeden, maar omdat ik toch zwanger geworden was, vond hij het niet nodig om dit te controleren). Ik kreeg te horen dat ik geduld moest hebben, nu, als er iets is waar je niet zwanger van wordt...


Toen een operatie voorgesteld werd, waarvan intussen gebleken is dat ze in veel gevallen meer kwaad dan goed doet, besliste ik om mijn dossier over te laten nemen door het eerste UZ dat ik contacteerde. Daar ging ik intussen zelf aan de slag: het was dus ook veel praktischer om daar mijn behandeling verder te zetten; bovendien was ik het beu om vast te stellen dat men rond het probleem draaide: men moest nu maar eens stappen ondernemen om mijn lichaam te helpen om zwanger te worden!


Zo gezegd, zo gedaan: ik vulde de formulieren opnieuw in, en ik kon van voorafaan beginnen: 2 gesprekken bij de psycholoog (dubbel want ik had dit traject al eens doorlopen, wat als ze me nu ineens niet geschikt zouden vinden om BAM te worden??...) Ik kwam op de wachtlijst voor donorzaad en in maart 2014 kreeg ik bericht dat er een donor was en dat ik dus kon herbeginnen! Ik had een reis naar Polen en een reis naar Parijs geboekt, en ik besliste dat ik die niet zou annuleren. Daardoor kon ik wel pas in mei starten, maar dat deerde niet.


Ik werd aangenaam verrast tijdens de eerste poging in Brussel: ik werd van heel nabij opgevolgd om te kijken hoe mijn lichaam reageerde, zo kon men kort op de bal spelen. Ook de inseminatie gebeurde in een heel andere sfeer: veel minder kil (nog altijd klinisch, maar zo anders), een aangename vroedvrouw, een beetje privacy; echt een heel andere ervaring om begeleid zwanger te worden!


Ik was opnieuw vertrokken!

Hoe het allemaal begon

We zijn 2011. Op dat ogenblik had ik een erg hechte vriendschap met een collega die uiteindelijk mijn steun en toeverlaat werd. Zij wilde wanhopig graag mama worden. Haar relatie liep na een aantal jaren op de klippen, en toen begon het fladderen: haar biologische klok tikte... Toen we het over de toekomst hadden vroeg ik of ze een partner of een papa voor haar toekomstig kind zocht? Zo hadden we het ineens over BAM-schap.


Dit gesprek bleef ook bij mij hangen: al vele jaren ben ik single. Ik kwam wel mannen tegen, maar geen mannen waar ik een toekomst mee zag. Een toekomst zonder partner kon ik me voorstellen, maar een toekomst zonder kind, dat was iets heel anders...


En zo ging ook ik me informeren; las ik boeken, bezocht ik verschillende websites, had ik vele gesprekken met mensen rondom mij en uiteindelijk ook met een BAM. Zij vertelde heel open en eerlijk over haar ervaringen, zij was diegene die me over de streep duwde om mijn aanvraag in te dienen.


Eind 2011: beste vriendin en ik spreken af: we hebben beiden groot nieuws! Jawel: zonder het echt van mekaar te weten hadden we allebei onze aanvraag om BAM te worden ingediend! We zagen het helemaal zitten: dat het een heel traject, een emotionele rollercoaster,... zou worden, daar waren we van overtuigd, maar hé: we konden dit wel samen beleven! (uiteindelijk verliep dit helemaal anders)


Ik diende mijn aanvraag in bij het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Een paar maanden later kreeg ik een bericht dat mijn aanvraag niet weerhouden werd: ik was te jong (op dat ogenblik moest je nog 28 jaar zijn alvorens in het traject te mogen stappen). Wat een teleurstelling. Prompt vulde ik de formulieren voor een ander ziekenhuis in. Na opnieuw een paar weken wachten kreeg ik het bericht dat ik naar het intake gesprek mocht; dat stond begin april 2012 gepland.


Heel erg zenuwachtig was ik, maar tijdens het gesprek werden voornamelijk praktische punten besproken. Zo moest ik een eerste betaling doen, daarna zou mijn dossier effectief opgstart worden en zou ik uitgenodigd worden voor een gesprek bij de psycholoog.


Dat gesprek werd een paar weken later ingepland. De zenuwen gierden opnieuw door mijn lijf, blij dat de mama in de wachtzaal zat! Maar dat gesprek, en ook het vervolggesprek, verliep vlot: ik kreeg een erg aangenaam iemand voor mij, die vond dat ik goed voorbereid was, niet over 1 nacht ijs ging. Zij vond mijn opvangnet erg sterk (daar wordt veel aandacht aan besteed); kortom: zij zou mijn dossier zeker verdedigen wanneer het voorgelegd werd.


Op 12 juli 2012 zou ik te horen krijgen of ik mocht starten! Die dag liep ik op de toppen van mijn tenen: mijn gsm tig keer gecontroleerd om te kijken of ik toch niet per ongeluk een telefoontje gemist had (onmogelijk: ik denk dat ik het toestel de hele dag vasthad...). Uiteindelijk kreeg ik in de namiddag het verlossende telefoontje: na de zomervakantie zou ik starten!


Ik was zo blij! Alsof ik al te horen had gekregen dat ik mama zou worden!


Dat had uiteindelijk allemaal veel meer voeten in de aarde, maar op dat ogenblik was maar 1 ding belangrijk: ik stond al een stapje dichter bij wat ik zo graag wilde!

Wie zijn wij?

Kort even voorstellen: Ik ben 33 en mama van een heerlijke man van bijna 3! Samen met kat en konijn wonen we in een gezellig stekje in het Pajottenland. Tijdens de werkuren speel ik met cijfertjes.  Ik hou van gezelligheid, van op stap gaan met kleine man, van een goed boek, van een fijne babbel, van lekker koken, van een glaasje wijn,...


Nog geen mama-zijnde had ik een heel erg druk sociaal leven en ging ik meermaals per week sporten. Nu hebben we nog steeds een druk sociaal leven, al ziet dat er helemaal anders uit (je hoort me zeker niet klagen!); de sportschool heb ik al even niet meer bezocht... Wel proberen we zoveel mogelijk buiten te komen, en collega-mama’s zullen het bevestigen:  een bijna 3-jarige in je leven zorgt ook wel voor beweging ;-)


De komst van kleine man zette heel mijn wereld op zijn kop; maar wat een verrijking! Ik legde een hobbelig parcours af vooraleer ik mijn zoontje in mijn armen kon houden, maar mocht ik nu opnieuw voor de keuze staan, ik zou geen seconde twijfelen om de weg opnieuw te volgen!


En dan kleine man: mijn lief, mijn leven! Een flinke kerel, een ‘man’ met humor, een babbelkous, een lolbroek,... Maar ook een kereltje met karakter! Een peuterpuber die af en toe dwars ligt, die de grenzen aftast, die soms gefrustreerd is omdat hij meer wil dat hij mag of kan; en die dan boos wordt (want neen: geduld is niet onze sterkste kant...) Maar buiten deze buien vooral een lieve jongen, een kereltje met kleine vingertjes die heel goed weet hoe hij er mensen kan ronddraaien. Een echte knuffelman, een gezelligheidsbeest die de kaarsjes (met batterijtje) aansteekt van zodra hij thuiskomt; die in oktober al de Kerstboom wilde zetten,...


Een lieverd die in een nieuwe situatie even de kat uit de boom kijkt, maar die al snel zijn plekje vindt! Hij kan helemaal opgaan in wat hij doet. Buiten is dat vooral voetballen of in de zandbak spelen. Binnen speelt hij graag met alles wat hij tegenkomt! Dansen en zingen vindt minister geweldig; boekjes lezen en verhalen vertellen behoren eveneens tot zijn favoriete bezigheden!


Een papa is er in dit verhaal niet: ik ben Bewust Alleenstaande Mama. Een keuze die niet over 1 nacht ijs ging; en die ik me nog geen seconde beklaagd heb! Ik ben benieuwd hoe kleine man dit alles zal plaatsen als hij wat ouder is. Voorlopig stelde hij al wel vast dat hij geen papa heeft, maar vragen stelde hij nog niet. Ik ben in elk geval een open iemand die communicatie erg belangrijk vind; dus dit onderwerp komt zeker en vast nog regelmatig ter sprake!


Misschien niet doorsnee, maar wat ben ik fier op ons gezinnetje!

Waarom een blog?

Al verschillende jaren volg ik zelf een aantal blogs: heerlijk vind ik het om stiekem een blik te werpen op het leven van anderen. Voyeurisme? Vooral op zoek naar herkenning, bevestiging,... en ja, ook wel nieuwsgierig naar hoe het er soms bij anderen aan toe gaat! De blogs die ik volg wijzigen volgens de veranderingen in mijn leventje.


Zo kwam ik een hele tijd geleden terecht op de blog van een Bewust Alleenstaande Mama: haar verhaal en dat van de kindjes volg ik nog steeds regelmatig. Zelf voor een tweesprong staand, besliste ik contact met haar op te nemen. Een hele open en eerlijke conversatie later, hielp dit contact me om knopen door te hakken. Toen besliste ik dat ik ooit misschien zelf een blog zou starten. Niet omdat ik vind dat we zo’n spannend leven hebben, of omdat we zoveel te vertellen hebben. Nee, gewoon omdat het me leuk lijkt om een dagboek bij te houden, een verslag van ons doen en laten. Misschien wordt het een uitlaatklep, misschien laat het me toe om nieuwe mensen te leren kennen; elk met zijn of haar verhaal. Misschien kan ik ook wel net dat laatste duwtje zijn voor iemand...


‘Social Media’ en ik, het loopt nog wat stroef... Vorig jaar begon ik een Instagram account, dat was de eerste stap. Geen massa volgers, en ik volg ook niet zoveel accounts, maar ik vind het heel erg fijn om via fotootjes terug te kunnen kijken op het voorbije jaartje. En nu vind ik het dus stilletjesaan tijd om ook eens werk te maken van een heuse blog!


Ik ben benieuwd of ik dit schrijven even leuk zal vinden als vele bloggers vaak vermelden!


Wordt vervolgd! ;-)