Slaapritueel

Het moet gezegd: kleine man is geen vaste slaper, maar naar bed gaan is meestal geen probleem!

Juist; meestal: deze week is dat wel even anders...

Normaal gaat minister rond 19.15u zelf naar boven (kan een kwartiertje vroeger of later, maar meestal is dat het uur waarop de dag lang genoeg geduurd heeft voor kleine man). Kleertjes uit, nieuwe luier (jawel, nog steeds... :-( ) en pyama aan, tanden poetsen, verhaaltje kiezen en lezen, even praten over de voorbije dag, nog een dikke knuffel en “Tot straks lieverd, mama houdt van jou!”

Doorslapen, daar doet S. (nog?) niet aan mee: midden in de nacht word ik dus gewekt als minister dorst heeft, of moet plassen (want jawel: een luier, maar toch liefst pipi op het potje), omdat hij naar gedroomd heeft, omdat hij even bevestigd wil hebben dat ik er nog ben; maar ook omdat bebeer of tutje (ook daar: nog steeds...) weg zijn, omdat het te licht is, omdat hij te koud of te warm heeft,... We kennen het intussen... ik zeg het: dit is hetgene dat na al die maanden echt het zwaartst doorweegt: al 4 jaar heb ik gebroken nachten... (zwangerschap incluis)

Blijkbaar is minister een lichte slaper... Praktische oplossingen voor verschillende van de ‘problemen’ (water binnen handbereik, een veilig bereikbaar potje met voldoende licht;  mijnheertje slaapt vaak in het grote bed, dus dan ben ik gewoon aanwezig als hij die bevestiging nodig heeft,...) genoeg, maar doorslapen is voorlopig dus geen succes; misschien... ooit...

Blij ben ik dan ook dat het naar bed gaan in elk geval zonder problemen verloopt! We gaan regelmatig op vakantie, ook dan lukt dat aardig. Dat dat zo vlot gaat werd trouwens al vaak bevestigd: door onze babysit, door de opvang als S.uit gaat logeren, door reisgenoten,...

En toen was het ineens deze week... Een week waarin we al elke avond ‘loze oorlog’ hadden omdat ik straal genegeerd word als ik zeg dat het tijd is om naar bed te gaan. Mijnheer doet liever zijn eigen ding. Geraakt hij toch boven, dan hangt hij het wat uit. Natuurlijk laat ik dat niet zomaar gebeuren, maar zei ik al dat ik genegeerd word??  ‘Dreigen’ is geen aanpak voor minister (want: “ S. als je nu niet dit, dan (bv.) geen verhaaltje!” -> werkt langs geen kanten: het zal minister op dat moment worst wezen of er al dan niet een verhaaltje voorgelezen wordt...

Heb ik er na flink onderhandelen, na kordaat geweest te zijn, na begrijpend gereageerd te hebben,...  genoeg van en leg ik hem in zijn bed (met of zonder pyama, maakt op dat ogenblik niets meer uit); dan ben ik natuurlijk de meest onmenselijke mama die er is (dat zegt in elk geval de blik die ik op dat ogenblik toegeworpen krijg...) Soit, bye bye ritueel, hallo krijsende kleuter :-(

Uiteindelijk ga ik gewoon naar beneden, merk ik dat minister wat afgekoeld is, dan ga ik terug naar boven, dan hebben we het over ‘de crisis’; en dan word ik bedolven onder de ‘sorry’s’ en de beloften dat het nooit meer zal gebeuren (tot de volgende avond...)

Laat dit gewoon maar een fase zijn... Please...