Bijna 3! Tijd voor een feestje!

Kleine man wordt bijna 3! O jee, waar is mijn klein babietje naar toe?? Wel leuk hoor zo’n kleuter in huis, maar af en toe mijmer ik toch even... Even terugdenken aan de tijd dat er nog een piepklein, erg afhankelijk wezentje op mij lag :-)

3 jaar geleden was ik nog niet bezig met bevallen ofzo, daar had ik nog tijd genoeg voor! Ik zou werken tot begin april, dan had ik nog twee weken om onze valiesjes te pakken, om het voorbereidend werk voor de geboortekaartjes te doen, om te ruimen, om me mentaal voor te bereiden,... Een lange waslijst, maar tijd genoeg! Dat minister daar anders over besliste, kon u eerder lezen ;-)

Vandaag zijn we 3 jaar verder en heb ik een nieuwe to-do-lijst voor me liggen: er moet namelijk een feestje georganiseerd worden! Kleine man wordt een jaartje ouder, hij heeft daarom wat extra inspraak in het gebeuren ;-) Zo besliste hij dat er balletjes in tomatensaus gegeten zullen worden! En hij geeft maar al te graag aan welke geschenkjes hij ècht leuk zou vinden!

De uitnodigingen maakte ik een paar weken geleden, deze zijn intussen allemaal de deur uit!

Toch blijft er voor mama nog wel wat op het lijstje staan:

Gepersonaliseerde taart bestellen

Een paar weken terug was ons buurmeisje jarig. We mochten van haar taart proeven, deze was superlekker! Ik informeerde van waar de taart kwam en of ik er ook één kon bestellen. Dit bleek geen probleem. Intussen bevestigden de gasten hun aanwezigheid en kan ik mijn bestelling doorgeven.

Extra taart bestellen (check)

We zullen met 22 zijn, een extra taart is geen overbodige luxe. :-) Deze taart is reeds besteld.

Balonnen bestellen

Kleine man is dol op balonnen; deze kunnen zeker niet ontbreken! De gewenste versiering is gekozen, nu nog zorgen dat ik ze binnen een paar weken kan ophalen!

Tafelversiering = geschenkje voor de gasten voorzien (check)

Geven wij een feestje, dan vind ik het fijn om onze gasten een kleeine herinnering mee te geven. Die herinnering gebruik ik eveneens als tafelversiering. Ideaal: je tafel is leuk gedecoreerd, en zijn je gasten weg, dan heb je meteen een stuk minder opruimwerk!

Twee jaar geleden kreeg iedereen een mok met snoepjes en daarin een grote lollie met een foto van kleine man; leuk! Vorig jaar stonder en kleine doosjes pralines met een leuke foto van mijn heerlijke man op tafel! Dit jaar voorzie ik kleine flesjes drank met, uiteraard, een foto van de jarige! Cava voor de dames, een Duvel voor de heren, kinderchampagne voor de klein wannen (want: "Mama, mij lust dat graag sjampanje!")

De drank en de foto's zijn besteld en worden deze week geleverd!

Balletjes in tomatensaus voorzien

Ons menu: gewoon, eenvoudig, maar toch lekker! Zo stond er tijdens het eerste verjaardagsfeestje een kaasschotel op tafel. Vorig jaar kreeg iedereen spaghetti voorgeschoteld. Dit jaar gaan we dus voor balletjes in tomatensaus! Oma maakt die superlekker -> ik check eens of ze het ziet zitten om een 'wat grotere' portie klaar te maken ;-)

En minister wil frietjes

Balletjes in tomatensaus met frietjes dus! Frietjes bakken voor 22 man zie ik echt niet zitten. We hebben niet een een friteuse... maar wel een frituur om de hoek! Daar kennen ze ons nog niet, maar ik stap binnenkort even binnen om te vragen of zij onze frietjes willen bakken!

Boodschappen doen

Ik zal eens beginnen met ook daarvoor een lijstje op te stellen ;-)

Verrassing voor kleine man (check)

Die kan uiteraard niet ontbreken! Een paar weken geleden bestelde ik tickets voor de nieuwe Plopshow (en als ik zie hoe hij reageert als hij het reclamespotje ziet, dan denk ik dat er eentje erg blij zal zijn!) Verder zorgde ik voor een paar kleinigheidjes zodat er toch ook wat uitgepakt kan worden!

Als ik het zo zie, dan valt onze lijst nog wel mee! Een aantal zaken zijn in orde (of worden eerstdaags in orde gebracht!); dat komt dus vast in orde!                                                                                                        

Vrouwvolk, U weze gewaarschuwd!

Kleine man heeft kleine vingertjes... Maar hij weet verdorie goed hoe hij er mensen rond kan draaien... ;-) Hij komt charmant over, kan gepast reageren, strooit met complimentjes; tja, hij weet hoe hij moet bekoren!

Om u een idee te geven:

Het gebeurt regelmatig dat hij me bekijkt als ik de kamer binnenkom ofzo en dat hij dan ineens zegt ‘Oehlala!’  (dat doet hij trouwens ook bij andere mensen!)

Of heb ik iets nieuws aan, dan kan hij de stof vastnemen, even voelen en dan reageren met ‘Mooi he!’ of ‘Zacht he!’ of gewoon met ‘Oeh!’ (echt heel leuk allemaal!)

Charmeren doet hij als de beste. Zo hadden we volgend gesprek rond de feestdagen:

“Goh, mama zou misschien toch wat kilootjes moeten verliezen...”

“Nee hoor mama, ik denk het niet!”

(toen wist hij dus echt te scoren he! ;-) )

Of gisteren nog: ik werd verwend met een paar nieuwe laarsjes; ik paste ze en vroeg:

“En, wat vind je van mama haar nieuwe laarsjes?”

“WAUW!”

(heerlijk toch! ;-) )

Zijn complimentjes strooit hij blijkbaar ook buitenshuis. Wat allemaal gezegd wordt weet ik natuurlijk niet, maar de reacties spreken voor zich:

Vlak voor de Kerstvakantie, kleine man ging toen een week of 6 naar school, ging oma hem ophalen. Hij zwaaide naar de kindjes en riep dag; één van de andere kindjes riep terug:

“Dag playboy!”

(euhm...)

Zelf kon ik ontdekken hoe andere kindjes over hem denken toen één van de schoolgenootjes bij mij kwam, mijn hand vastnam en zei “ ’t Is toch een schatje hè!”

(o jee, wat zal dat zijn binnen een jaar of 15?? ;-) )

Nadat een paar collegaatjes kleine man tegenkwamen, kreeg ik achteraf te horen dat hij later nog veel harten zal breken... Ik hoop dat dat laatste zal meevallen, maar als deze trend zich voortzet vraag ik me toch af waar dat allemaal naar toe gaat... ;-)

Dat ik er mijn peren nog mee zal zien...

Schreef ik al dat ik een echte lolbroek in huis heb??

Lang geleden zaten we aan tafel en hadden we het over onze toekomstige kroost. Ik herinner me alsof het gisteren was dat ik zei dat ik hoopte dat mijn kinderen later verbaal zouden zijn. Misschien heb ik dat te hard gehoopt... ;-) In elk geval zorgt de plantrekkerij van mijn verbale kereltje soms voor situaties waarin ik met een mond vol tanden achterblijf...

Gisterenavond was zo’n avond waarin minister besloot dat het nog lang geen bedtijd was... ‘Mama, mij dorst!’ werd gevolgd door ‘Mama, mij pipi doen’, vervolgens: ‘Mama, mij melkje?’; toen volgde ‘Mama, mij tandjes doen pijn’ Dat alles werd vervolgd door onderstaande babbel:

“Sech jongen, denk je niet dat het stillaan tijd wordt om een dut te doen? Weet je wel hoe laat het is? Het is intussen 20.40u”

“Neen mama, mij niet uurwerk!”

En daar sta je dan... ;-)

Vakantie!

Vorig jaar ging er (bij manier van spreken) geen maand voorbij of we waren er ‘even tussenuit’; heerlijk! Nu besefte ik ineens dat we na november niet meer weggingen, en dat we ook nog niets gepland hadden voor de komende maanden; tijd om daar wat verandering in te brengen!

Onze babbel:

“Wat denk je, zullen we binnenkort nog eens met vakantie gaan?”

“Yes!” (komt er uit sinds hij naar school gaat :-) !)

“En wat wil je dan graag doen?”

“Bij Koos Konijn gaan!”

Kleine man en Koos Konijn, het klikt! ;-)

Mijn broer is een echte wereldreiziger, leuk voor hem, zelf heb ik geen behoefte om verre reizen te maken. Of toch niet meteen: er zijn wel een paar reizen die ik hopelijk ooit kan maken, maar dat is sowieso nog niet aan de orde. Als ik zo’n reizen maak, dan zou het fijn zijn mocht mijn gezelschap ook herinneringen hebben aan die tijd :-)

Ik ga ook liever niet te lang op vakantie: ik kan om één of andere reden alleen maar denken aan het extra werk dat je hebt als je terug thuiskomt: veel was, poetswerk,... Dan ben je je ontspannen gevoel weer helemaal kwijt tegen dat je terug aan de slag gaat... Nee: lange weekends, dat werkt voor mij het beste! Er even tussenuit: lang genoeg om te ontspannen, kort genoeg om niet het gevoel te hebben dat je extra werk hebt als je terug thuiskomt!

Voor de komst van kleine man hield ik al enorm van weekendjes weg: af en toe een citytrip, vrienden van ons hebben een huis in Duitsland waar we altijd naar toe kunnen; meer moet dat niet zijn! Jaarlijks ook een weekje verlof in Frankrijk met de familie: traditie!

Mijn manier van ‘reizen’ wijzigde niet echt, wel de bestemmingen :-) Een overzichtje van waar we vorig jaar allemaal verbleven:

-2017/01: weekje Center Parcs met de familie

-2017/02: weekendje Duitsland met vrienden

-2017/03: weekje Weerterbergen (Roompot) met oma en een vriendin

-2017/05: lang weekend Weerterbergen (Roompot) met de neefjes

-2017/06: weekendje zee met vrienden

-2017/06: weekje Frankrijk met de familie

-2017/07: lang weekend Duitsland met vrienden

-2017/08: lang ‘kampeerweekend’ (@L’escargot -> we verbleven op een camping, tot daar het kampeeravontuur ;-) )

-2017/09: fiets- en wandelweekend in Ieper met vrienden


-2017/10: weekend Weerterbergen (Roompot) met meter

-2017/11: lang weekend Aquadelta (Roompot)

*Ik moet nog eens informeren of we bij Roompot geen extra ‘ledenkorting’ krijgen ;-)

En nu is het dus tijd om aan een lijstje van 2018 te beginnen! Ik keek al uit naar interessante acties, maar promo’s zoals vorig jaar heb ik voorlopig nog niet gevonden...  Dan maar wat minder uitstapjes :-) Komt ook goed uit voor mijn verlof: nu kleine man naar school gaat heb ik ineens hele vakanties te overbruggen... Maar daar vinden we wel wat op! De eerste verlofdagen zijn aangevraagd, van zodra goedgekeurd kunnen we boeken! Gepland of toch bijna:

-2018/02: Krokusvakantie: weekendje Duitsland met vrienden (kijk ik heel erg naar uit!)

-2018/04: Paasvakantie: lang weekend Roompot: kleine man zal zijn dikke vriend weer kunnen knuffelen!

-2018/07: Zomervakantie: weekje Frankrijk met familie

-2018/11: Herfstvakantie: lang weekend (waarschijnlijk Roompot, maar waar = ?)

Verder zien we wel of er nog leuke voorstellen in de bus vallen! Ik hou de promo's (en mijn vakantieplanning) in elk geval goed in de gaten!

Een tweeling??

Ik vermoed dat er in zijn klasje een paar kindjes grote broer of zus worden, en er is natuurlijk opnieuw een neefje op komt, dus het is niet helemaal onlogisch dat kleine man al een paar weken extra gefascineerd is door baby’s en kleine kindjes. Komen we ergens waar kleinere kindjes zijn, dan moet hij steevast het kleintje gaan bewonderen. Best schattig!

Hebben we het over ons nieuwe neefje, dan weet hij me altijd wel te zeggen wat ik moet doen als hij geboren is: “Mama, jij kleine baby pakken, dan aan mij geven en dan ik baby vasthouden! Mij kan dat al goed hoor mama!”

(Ok, ik geef toe, het is al sinds kleine man geleden dat ik nog een babietje vasthield, dus ook ik kijk stiekem uit naar het moment dat ik onze jongste telg kan knuffelen!)

Goed, we hadden het de voorbije weken dus verschillende keren over baby’s.  Ik probeer ‘gewoon’ te communiceren met kleine man. Een auto is een auto, een hond is een hond. En baby’s worden niet gebracht door de ooievaar, maar komen uit de buik van mama.

Alleen is dat laatste nog niet helemaal duidelijk zo bleek het voorbije weekend...

Ik deed kleine man zijn trui aan toen hij ineens naar mijn borst wees en zei: “baby!” Daarna wees hij naar mijn andere borst en zei hij opnieuw “baby!”...

Euhm... Nee liefje, er is echt geen tweeling op komst ;-)

Dat van die baby in de buik vraagt nog wat verduidelijking, maar tot dan vind ik die kinderpraat gewoon geweldig! ;-)

BAM! - reacties omgeving

Ben ik blij dat ik in een ruimdenkende omgeving opgroeide! Al heel lang ben ik single, het was voor velen dus geen verrassing toen ik aankondigde dat ik graag in het traject om BAM te worden wilde stappen.

Ik kreeg dan ook voornamelijk positieve reacties! Een enkeling vroeg of ik toch niet wat jong was, want wat als ik toch iemand zou tegenkomen? ...

Te jong om mama te worden? Ik was 30 toen kleine man geboren werd; mijn zus was 24 toen haar oudste voor het eerst in haar armen lag...

En het is mooi als het allemaal meteen lukt, maar uiteindelijk diende ik mijn aanvraag in in 2011; pas in 2015 werd ik mama. Stel je voor dat ik tot mijn 35^ste gewacht had; vruchtbaarder zou ik niet geworden zijn...

‘Ja maar, een kind heeft een mama en een papa nodig!’ Neen, een kindje heeft een warm nest, liefde, stabiliteit, zekerheid,... nodig. Kan ik dat minder bieden omdat er geen papa is? Ja, er is een klassieke gezinsvorm, maar vandaag de dag zien families er vaak heel anders uit! Gelukkig maar: een kinderwens mag niet onvervuld blijven omdat je toevallig niet in dat klassieke beeld valt!

‘Lukt dat wel zo alleen?’ Goh weet je, ik sta er meestal niet bij stil dat ik alleen ben: voor mij is dit evident, ik ken het niet anders. Ik denk dat het veel moeilijker is als je uit een gezin met twee ouders komt, en er dan ineens alleen voor komt te staan. Af en toe word je geconfronteerd met het feit dat er niemand anders is die even kan overnemen; zo lag ik eens met een flinke buikgriep in bed. Ik geraakte niet op het werk, kleine man geraakte dus niet in de kribbe. Ben je op zo’n moment met twee, dan blijf je gewoon uitzieken in bed en moet je je waarschijnlijk niet druk maken om opvang etc.

‘Hoe pak je dat aan als er vragen komen van je zoon?’ Die zullen zeker komen, en misschien nog wel sneller dan ik denk; zeker nu hij naar school gaat. Ik ben al benieuwd hoe we vaderdag zullen ervaren als die dag het klasthema wordt... Ik ben heel erg open en ik vind praten belangrijk. Ik nam me dus voor om eerlijk op vragen te antwoorden en zo een beeld te schetsen van het waarom. Als er één iets is waar minister niet aan moet twijfelen is het feit dat hij ongelooflijk gewenst is! Over een vader zullen we niet praten, die heeft hij niet; maar het begrip ‘donor’ zal hij zeker leren kennen!

Nog voor kleine man geboren werd kocht ik verschillende boekjes, o.a. ‘Een wereldwondertje’. Hierin wordt op een eenvoudige manier beschreven hoe de vork aan de steel zit, hierin worden begrippen als ‘kinderwens’ en ‘donor’ op kindermaat uitgelegd. Dat boekje wordt bij ons regelmatig eens bovengehaald, het ging ook al mee naar de kribbe en naar de klas.

Je hoeft het volgens mij ook niet moeilijker te maken dan het op een bepaald ogenblik is: alles op zijn tijd: als kleine man nu vaststelt dat hij geen papa heeft, dan hoef ik niet helemaal in detail te gaan. Op het ogenblik dat minister zei: “mij niet papa hé”, slikte ik even (want die opmerking kwam echt veel sneller dan verwacht) en zei ik: “neen jongen, maar jij hebt mama, en oma & opa en... allemaal mensen die veel van jou houden” (Hij pakte mijn hand en we liepen gewoon verder).

Of mijn metekindje (toen 4) na de komst van zijn neefje:

“Meter Bin, waarom heb jij eigenlijk geen papa voor S.?”

“Goh: meter Bin wilde heel graag mama worden, maar ze is nog geen lieve mijnheer om papa te worden tegengekomen, dus besliste meter Bin om alleen mama te worden.”

“Ok”

“Vind jij het erg dat S. geen papa heeft?”

“Nee hoor meter Bin!”  (En hij begon over iets heel anders :-))

‘Vind je het jammer dat je niets weet van de donor?’ Voor mezelf niet: ik koos heel bewust voor een anonieme donor. Voor kleine man zou ik het fijn gevonden hebben mocht hij op een bepaald ogenblik in zijn leven iets over de donor te weten kunnen komen (bv.opleiding of hobby’s ofzo, informatie die minister kunnen helpen bij het plaatsen van bepaalde interesses: stel dat hij een carrière als zanger zou willen uitbouwen (ik zeg zo maar wat), zijn zangtalent zal hij in elk geval niet van mij hebben! :-)) Maar in België kies je voor een gekende of voor een volledig anonieme donor.

Ik las onlangs een artikel over het feit dat het taboe rond medisch begeleid zwanger worden doorbroken zou moeten worden. Zelf heb ik dat nooit als een taboe ervaren. Heel open heb ik over het hele traject gepraat, met vele mensen. Meermaals kreeg ik intussen vragen over de hele procedure; daar antwoord ik graag op! Ik kan niet zeggen dat ik negatieve opmerkingen kreeg de voorbije jaren, maar mocht ik daar toch mee geconfronteerd worden, dan zou ik vooral benieuwd zijn naar het waarom? Hebben mensen vooroordelen omdat ze iets niet kennen? Praat dan: via dialoog kan je andere standpunten ontdekken en misschien je beeld of mening aanpassen. Al heeft uiteindelijk ieder het recht op een eigen mening natuurlijk!

Tot slot deel ik graag de reactie die mij het meest bijbleef: de reactie van mijn grootmoeder. Zij was 90 jaar toen we bij haar op bezoek gingen in het rusthuis. Ze vroeg me nog maar eens wanneer ik een man ging zoeken; toen ik zei dat ik geen man nodig had, maar dat ik daarentegen wel eens wilde weten wat zij ervan zou vinden mocht ik bewust alleenstaande mama worden, bleef het even stil. Ze dacht na en ik was benieuwd naar wat zou volgen. Uiteindelijk zei ze: "Als dat jouw keuze is, dan zullen we jou daar in steunen, en dan moet niemand die keuze veroordelen'"

Warm kreeg ik het van haar woorden, ze raakte me! Jammer genoeg heeft ze kleine man nooit mogen leren kennen.

“Je doet het toch maar!” (2)

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok! Deel 2:

Full time homemanager! (zo zegt onze huisarts het :-) )

Hoewel... dit is het deel waar ik me echt laat bijstaan! Zo kook ik meestal niet in de week: ik haal kleine man op bij oma & opa, en daar kunnen we meestal ook onze voeten onder tafel schuiven: er staat altijd wel iets lekkers op tafel. Ik geef toe: dat is een enorme luxe die ik heel erg weet te appreciëren! Het gebeurt natuurlijk wel eens dat we niet bij oma & opa terecht kunnen, maar ook dat overleven we ;-)

Ik kook best graag, maar dat gebeurt dus vooral in het weekend. Ik kook altijd veel, onze diepvries is goed gevuld met maaltijden die we op elk moment kunnen nuttigen. Gaan mijn ouders bijvoorbeeld op vakantie, dan plan ik snelle en eenvoudige receptjes in ons weekmenu (daar ben ik zo’n fan van!), of ik kook bewust in het weekend en zorg dat we die gerechten in de week op tafel kunnen zetten.

Hoe ziet mijn werk als ‘homemanager’ er verder uit? ’s Ochtends maak ik me klaar, eens beneden zorg ik voor gevulde brood-, fruit- en koekjesdozen. Ik zet alles klaar zodat oma enkel de boekentas moet oppakken en kan vertrekken.

Eerste werk als we thuiskomen: jassen en schoenen uit, boekentas leegmaken en alle potjes voor de dag nadien proper maken. Dan wordt onze ‘beste vriend’ (de stofzuiger) bovengehaald. Kleine man heeft zijn eigen versie en loopt graag mee J Eens die taak achter de rug is wordt de vaatwasser leeggemaakt indien nodig (ook hier word ik flink bijgestaan!). Daarna wordt er geruimd wat moet geruimd worden. Ik kijk na of er speciale spulletjes voor school nodig zijn en ik ga naar boven; daar leg ik de kleren voor de volgende dag klaar.

’s Avonds vul ik de vaatwasser en zet ik die als het nodig is aan.

Op vrijdagavond verzamel ik de was, deze wordt vakkundig gesorteerd (leve de hulp van een bijna 3-jarige!) en in de wasmachine gestopt, daarna verhuist alles nog naar de droogkast. Ik probeer alle was tegen zondag verwerkt te hebben (bedden worden dus op zaterdag verschoond). Zondagvoormiddag wordt de plooiwas gedaan (opnieuw met hulp :-) ), eens kleine man naar zijn bed is, doe ik de strijk (op maandagochtend heb ik graag een was-vrij huis!)

Ons huisje is niet altijd spik en span: wij leven in ons huisje! Toen ik een dik jaar geleden een hele zaterdag beziggeweest was met poetsen was ik een beetje boos op mezelf en vooral teleurgesteld: ik heb geen kindje op de wereld gezet om dan vast te moeten stellen dat ik onze kostbare Qtime moet besteden aan poetsen. Op dat ogenblik besliste ik dat ik andere prioriteiten heb, en besloot ik een poetsfirma in te schakelen. 2x per maand word ik nu 4u bijgestaan in het huishouden. Tijdens die 8u worden de taken gedaan die ik zelf minder graag doe, of waar ik veel tijd mee verlies (badkamer poetsen, ramen lappen,...) Ik ben nog altijd heel erg blij dat ik deze beslissing genomen heb!

Verder ben ik een groot fan van de afhaaldiensten voor boodschappen: ik maak er in elk geval graag gebruik van (wordt meestal ingepland op vrijdagavond)

En ik denk dat ik er dan ver ben!(ok, ook het vuilnis moet (op tijd) buiten geraken, de kattenbak en het konijnenhok moeten regelmatig netjes gemaakt worden, we hebben een auto die vies wordt, af en toe moeten we naar het containerpark,...) Bezigheden genoeg, gelukkig kan ik ook rekenen op een flinke zoon die maar wat graag meehelpt als mama aan de slag gaat!

Ladies, hier wordt gewerkt aan ‘een nieuwe man’! ;-)

Oh ja, ook nog deeltijds vriendin, zus, dochter,...

Mijn hele leven draait voornamelijk om kleine man sinds hij er is; maar af en toe neem ik ook wat tijd voor mezelf. Dat gebeurt niet zo heel erg veel: ik heb daar niet zoveel behoefte aan (wat beweging probeer ik wel wekelijks in te plannen). Het liefst van al spendeer ik mijn vrije tijd met kleine man, maar naast mama ben ik natuurlijk ook vriendin, zus, dochter,...

En ook dan is het ok om wat hulp in te schakelen! Kleine man kan altijd rekenen op oma & opa, hij heeft ook 2 lieve meters en verder hebben wij Anouk! Een geweldige jonge dame die maar wat graag wat tijd bij ons spendeert! Zo’n vaste babysit: een aanrader! Anouk woont dicht bij ons, en vindt het niet erg om ook last minute ingeschakeld te worden: pure luxe!

Als ik dit zo allemaal herlees: wat zijn wij verwend! En hoe ik het allemaal doe? Met heel veel hulp en ondersteuning van een geweldig netwerk!

“Je doet het toch maar!” (1)

“En lukt dat zo alleen??”

Een vaak gehoorde vraag eens mensen weten hoe ons gezinnetje in mekaar zit!

Ik gaf het al eerder aan: ik sta er meestal niet bij stil dat er geen papa is in dit verhaal. Voor mij is het evident dat ik fulltime mama ben, dat ik fulltime werk en dat ik het huishouden in goede banen probeer te leiden. Soms is het kijken naar wat praktisch mogelijk is, maar voor alles (of toch voor heel veel!) bestaat een oplossing!

Sinds ik mama ben, besef ik dat ik andere prioriteiten heb; dat het ok is om sommige taken uit handen te geven. Ik probeer zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden, maar af en toe wat hulp inschakelen is echt wel ok!

Hoe pak ik dat nu aan?

Fulltime mama!

Ik heb kleine man op de wereld gezet, logisch dat ik diegene ben die voor hem zorgt! Maar ik sta er echt niet alleen voor! Tot november vorig jaar ging minister 2 dagen in de week bij oma & opa; de andere dagen nam ik hem mee naar de kribbe verbonden aan het UZ.  Op maandag en dinsdag kon ik mijn heerlijke man in zijn pyamaatje afzetten bij oma, daar kon hij nog wat verder dutten. De overige dagen maakte ik ons klaar, pakte ik onze spulletjes en om 6.45u vertrokken we naar de trein richting UZ. Een korte treinreis en een flinke wandeling later liet ik mijnheertje over aan de goede zorgen van de juffen. Aan het einde van de werkdag legden we het omgekeerde parcours af! Heel erg fijn om na de werkdag samen te wandelen (bij mooi weer een ijsje te halen), op de trein lazen we een boekje, keken we naar de dieren buiten, observeerden we onze medereizigers, heel gezellig allemaal (ok, er waren ook avonden dat we buiten gekeken werden, maar welke peuter komt niet eens vermoeid uit de kribbe??) We kwamen thuis rond 17.45u; tegen 19.15u ging kleine man naar zijn bedje.

Sinds minister naar school gaat, viel een heel deel van die taken weg. Ik vertrek nu om 7u met de wagen naar het werk. Rond 6.45u komt oma bij ons. Kleine man ligt op dat ogenblik nog lekker te dutten. Rond 7.30u is het tijd om op te staan. Oma maakt kleine man klaar en brengt hem naar het klasje. Om 15.30u is het oma die staat te wachten aan de schoolpoort; samen gaan ze naar huis; ik kom thuis tegen 17u (grote tijdswinst door met de wagen te gaan, wel meer stress...). We eten en gaan naar huis; rond 19.30u (soms een kwartiertje later) gaat minister naar zijn bedje.

Had het van mij afgehangen, kleine man zou naar het schooltje naast de kribbe gegaan zijn: een Nederlandstalig schooltje waar voornamelijk kinderen van collega’s gaan, dat is nu eenmaal een makkelijke (praktische) oplossing. Mijn ouders vonden dat een kind beter in zijn of haar gemeente naar school gaat: vriendjes, hobby’s,... Toen ik de praktische kant van het verhaal naar voor schoof (opvang, uren die niet altijd goed uitkomen,...) kreeg ik te horen dat zij die zorg voor hun rekening zouden nemen. Wat een geluk hebben wij; maar ik denk dat het toch niet altijd evident is voor mijn ouders... Zolang zij gezond zijn en zich hier meester over voelen, kus ik mijn beide handen dat dit alles mogelijk is!

Full time kostwinner!

Met een kleine nuance: vanaf februari ga ik 90% werken. 't Is te zeggen: ik ga 90% verdienen en ik zal mijn taken op 4,5 dagen moeten uitvoeren... Maar ik vond het heel erg belangrijk om vrije woensdagnamiddagen te hebben. Ik zou het fijn vinden mocht kleine man binnenkort hobby's hebben; mijn ouders doen al erg veel voor ons; ik kan niet verwachten dat ze ook nog elke woensdagnamiddag inspringen. En dus kon ik het oz regelen dat ik woensdagvoormiddag van thuis werk (geen woon-werkverkeer, wat een tijdswinst!); om 12u heb ik gedaan, zo kan ik om 12.20u bij de andere mama's en papa's staan om kleine man op te halen aan school!

En, komt er een tweede?

Mijn standaardantwoord op deze vraag: ‘mijn hart zou ja zeggen, maar mijn verstand wint!’

Mijn ideaalbeeld? Een 4-tal kinderen: altijd een tafel vol, altijd leven in huis!

Maar niet in deze wereld... En niet met deze privésituatie.

Mijn weg om mama te worden was lang en hobbelig, er was een kans dat ik mezelf nooit mama zou kunnen noemen. Ik ben dus heel erg dankbaar dat ik alsnog deze rol kreeg, en nee, ik wil het lot niet uitdagen.

Toen kleine man een paar maanden oud was, kreeg ik regelmatig de vraag of er een broertje of een zusje zou komen. Ik probeerde gewoon zoveel mogelijk van mijn wonder te genieten;  ik stond er eigenlijk helemaal niet bij stil of er meer kindjes zouden komen. Ik was mama mogen worden van een geweldig kereltje, voor mij was die kous af.

Ik was wel gecharmeerd dat mensen mij in staat achten om meerdere kindjes groot te brengen!

En toen verhuisden we, was er ineens een extra kamer;  en daar was ook een klein stemmetje dat me vroeg waarom ik niet  voor een broertje of zusje zou gaan. Stomverbaasd was ik: want ik had wat ik zo graag wilde, waarom zou ik aan gezinsuitbreiding denken??

Ik speelde wel even met het idee, maar snel was duidelijk dat de rationele ik wint. 1 vraag is voldoende om mij met beide voeten op de grond te zetten: Wat als het een tweeling is? (en ja, ik word sowieso begeleid zwanger, dus er is een grotere kans op een meerling...)

Maar ook: wat als het een moeilijke zwangerschap is? Er loopt een aandachtvragende kleuter rond, ik ga fulltime werken, er moet een huishouden gerund worden? Ik kan het gewoon niet maken om ziek in de zetel te liggen? Wat als het een moeilijke baby is? Ik werd met kleine man keihard verwend, maar ik besef heel goed dat het ook anders kan. Slapeloze nachten? Een huilbaby? Een vermoeide kleuter? ...

En ergens ook: heb ik wel genoeg liefde voor een extra kindje? Waarschijnlijk is dat geen issue: er zijn zoveel gezinnen met meerdere kinderen, en ik heb nog veel liefde in mij. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik evenveel zou houden van een ander kindje... Ik heb het gevoel dat ik kleine man te kort zou doen: hij zou in elk geval zijn aandacht moeten delen, dat is hij niet gewoon. Maar zou ik het nieuwe kindje niet te weinig aandacht geven? Want ook dat prutsje zou moeten delen met kleine man...

Los van dat alles nog de praktische kant van een gezin met meerdere kinderen: kribbe en school, later hobby’s, opvang, studies... Kost ook allemaal geld, en misschien win ik ooit Win For Life, maar tot dan is er maar 1 inkomen.

En tot slot: ook fysiek was de weg om zwanger te worden best zwaar. Ik las ooit: 9 maanden zwanger, 9 maanden nodig om te ontzwangeren... Toen kleine man 2 werd had ik het gevoel mijn lichaam weer een beetje te herkennen... De impakt van de hormonen: echt niet te onderschatten. Ik weet dus niet of ik mijn lichaam die weg nog eens zou laten afleggen.

Ik weet het: voor alles een oplossing, sommigen vinden dit waarschijnlijk flauwe redenen om niet voor een extra kindje ten huize 28A te gaan; ieder zijn mening. Schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd om aandacht, dan druk ik het in elk geval de kop in: wat mij betreft is ons gezinnetje goed zoals het is!

Kleine man en ik, we zijn een goed duo!

 

Kleine aanvulling: mocht kleine man ook iets te zeggen hebben: er zou waarschijnlijk wel nog een kleintje komen: hij is heel erg gefocust op babietjes de laatste tijd: mjn zus is zwanger, en het idee dat er een baby in de buik groeit vindt hij fantastisch! Elke ochtend wrijft hij dus over mijn buik en vraagt hij: “baby ?” (Nee jongen, zo eenvoudig is het echt niet... ;-) ) Laatst kwam hij bij mij zitten en zei hij ineens: “Mama, mij ook zusje” (ook dat ligt al vast... J )

Kleuterlogica

Ten huize 28A woont een echte lolbroek. Vaak krijgt hij mij door wat hij doet of zegt aan het lachen, het moet gezegd: we hebben al veel plezier gemaakt samen!

Het logisch redeneren van een bijna 3-jarige vind ik geweldig! Niet altijd even flatterend voor de mama, maar in de categorie ‘voor de archieven’ even een korte oplijsting:

“Mama, Jules (onze kater) heeft een lange staart!”

“Dat klopt jongen!”

“Bebeer (zijn knuffel) heeft ook een lange staart!”

“Juist!”

“Muisjes hebben ook een lange staart”

“Goed zo!”

“Muisje mama heeft ook een lange staart!”

“Euhm, wel... tja jongen...”

(Ter verduidelijking: jongens hebben een piemel, meisjes hebben een muisje)

Of nog een paar dagen geleden: kleine man ligt te lachen, maar het klinkt eigenlijk alsof ik een geitje aan het verversen ben:

“Goh, er woont een geitje in ons huisje”

“Ja, en mama is een grote geit!”

Minister weet trouwens ook perfect hoe hij mij kan laten smelten:

In de kribbe riepen ze om het hardst ‘jouw mama’ als een mama haar zoon of dochter kwam ophalen, eigenlijk bedoelden ze: ‘daar is mijn mama!’ Zo zaten we onlangs in de zetel:

“Mama, jouw mama hè?”

“Ja jongen, ik ben jouw mama!”

“Soms ook meter Bin hè?”

“Dat klopt: voor je neefjes ben ik meter Bin, maar ik ben jouw mama!”

“Ja hè, jouw mama...” (en hij kwam zijn hoofdje op mijn schoot leggen, heerlijk!)

Iets zegt mij dat dit lijstje in de toekomst nog vaak uitgebreid zal kunnen worden! J

Boys and their toys!

Niet gedacht dat dat zo snel al aan de orde zou zijn!

Aanleiding: we zitten in de auto, de chauffeur voor ons remt bruusk, ik moet uiteraard ook op de rem.

“Ai mama, bijna boempatat”
“Ja sech, en dan?”
“Dan? Auto kapot! Dan mooie auto kopen!”

Ok, we rijden niet in een megacoole klassebak, maar ’t is nu ook niet dat we in een wrak op 4 wielen rijden...

Deze zomer reden we een weekje rond in een knalrode Fiat 500! Wat een cool karretje! Als gezinswagen geen optie wat mij betreft, maar als huurwagen absoluut geslaagd! Ook kleine man was verkocht! Hij maakte heel erg duidelijk dat hij fan was!
Ziet hij vandaag een Fiat 500 of een rode wagen, dan roept hij steevast: “Kijk mama: mooie auto!”

Vooraleer ik me eigenaar van onze huidige wagen kon noemen, reed ik met een geweldig, piepklein autootje: makkelijk manoeuvreerbaar; ik kreeg dat ding op de kleinste plekjes geparkeerd; super! Maar toen dacht ik aan gezinsuitbreiding; en het moet gezegd: in mijn handtas op wielen (woorden van de garagist) kreeg ik met moeite een bak bier in de koffer, laat staan een kinderwagen. Ik stapte dus naar de garage voor een ‘volwassen’ wagen. Mijn verwachtingen? Ik wilde graag een grote zwarte wagen met zoveel mogelijk opties. Het werd vooral een erg lange wagen. Leuk om mee te rijden, maar parkeren... een heel ander verhaal. (En nee, dat ligt echt niet alleen aan mij:  Vaak te kleine plaatsjes en veel mensen hebben vandaag de dag een grote wagen...)

Binnen een paar maanden verloopt het contract van onze huidige wagen, tijd dus om uit te kijken naar een nieuw model. Dat het opnieuw een kleiner modelletje wordt, dat staat vast. Nee, het wordt geen Fiat 500; maar laat ik minister de kleur kiezen??

Wie weet, misschien rijden we binnenkort wel in een’ mooie auto’ rond ;-)